Nevermind, It’s up to you..

Voor het volgende verslag doen we beroep op een gastschrijver! Geniet ervan zolang het nog gratis is want deze man zal in 2019 de Nobelprijs der literatuur winnen met zijn nog te schrijven roman getiteld: Guy...

‘Snel, veilig en comfortabel' zo vertelde de folder van de catamaran die ons (Kim&Vincent) van het vasteland tot bij de op Koh Tao residerende trotters (Nele&Tim) zou gaan brengen. Wat het welsiwaar vergat te melden was ‘ Alsook 100 % garantie op overgeven!' wat geschiedde. Kermit de kikker groen gingen we van boord op zoek naar het ontvangstcomité. Een zeer mager manspersoon zwaaide ons toe. Beleefd als we zijn, gebruikten we onze kotszakjes om het onbekend individu terug te groeten. Bij het naderen der kaai herkenden we Nele Smet zodat we na logische deductie konden opmaken dat de rakker aan haren zijde Tim moest wezen.. Het was duidelijk dat deze z'n obese periode al dan niet tijdelijk achter zich had gelaten en dit door middel van stevig stappen en het laten van dikke pinten. Een hoopvolle wetenschap voor velen van ons.

Zoals u eerder kon lezen hadden T&N net hun duikbrevet gehaald (ik verklap wel de uitslagen: Tim 96%, Nele 92%) en aangezien wij er een lange dag hadden opzitten werd er vooral wat gerust en gedronken op het strand. Het erg charmante eiland deed namelijk vooral dienst als ontmoetings - en doorreisplaats zodat we de volgende avond de planning konden opmaken voor de komende dagen en dit in gezelschap van onze nieuwe vriend ‘65 cl chang pils'. Dat Tim het niet meer gewoon was een pintje te nuttigen, werd duidelijk aan de hand van s'mans' queeste naar de WC. Of hij deze daadwerkelijk ooit gevonden heeft, bleef onbekend.

Een combinatie van frisse en houten koppen maakten zich klaar om de tocht aan te vangen naar het eiland Phuket gelegen aan de andamanse zee. Onze magen kozen er een vaartuig uit hetwelk ons veilig en kotsplekvrij naar de bus zou brengen. De ‘zou' is op z'n plek want de Thai zouden de Thai niet zijn, mocht er niet eerst nog een nutteloze tussenstop worden gehouden in Surathani alwaar er overgestapt moest worden naar een minibus. Deze stamde nog uit de tijd dat koning Rama IX Bhumibol (flaporen, ziekenkasbril maar überpopulair en die dag ervoor 84 lentes jong geworden) in de wieg lag wat al snel het ergste deed vermoeden. Een regenmoesson had het namelijk op Phuket en omstreken gemunt wat de rit een partij bemoeilijkte. Zeker toen de ruitenwissers het begaven en onze chauffeur er niets beter op vond om het raampje open te doen en manueel de regen te verwijderen dmv regelmatige veegbewegingen met de mouw van z'n colbert . Iedereen was danook dolblij toen we met een drol in de broek maar toch ook vooral zonder kleerscheuren, konden uitstappen aan de plek waar we met Antione hadden afgesproken. ‘Wie is Antoine'? hoor ik u, trouwe lezer van deze blog , denken. Antoine is een symphatiek oud-collega van Nele Smet's vader die 15 jaar geleden vanuit Frankrijk naar Phuket emigreerde met z'n familie. Hij was zo gastvrij om ons kostenloos bij hem thuis te laten verblijven alwaar we snel kennis maakten met diens vrouw en Milf Michelle, de kinderen Lou & Lee en de grootouders Loïc (Lolo) en Claudine (gewoon Claudine). Antoine lanceerde nogal verdacht snel het voorstel om de volgende avond naar de bekende rosse buurt Patong te trekken. Een uitstekend idee! Eerst nog de stranden van Phuket noord verkennen met behulp van onze privé chauffeuse slash vreselijk lief mens Claudine. De realiteit leert ons dat na de tsunami de meeste gebieden razendsnel zijn heropgebouwd omdat toerisme nu eenmaal van god's (Budha's) belang zijn voor de Thai maar in het noorden van Phuket kon je toch nog enkele sporen van verwoesting gewaar worden. Op het strand van Nai Jiang mocht Tim nog z'n opdracht tot een goed einde brengen door een rode peper te consumeren. Hij deed dit vooral in het begin met verve maar kreeg het nadien tot z'n eigen verrassing een beetje lastig.Grappig. Na een fixe wandeling en verkenning van fauna en flora, kwamen we terug thuis waar we al warm werden gemaakt met verhalen van Patong ervaringdeskundige grand-père Loïc ( Les Katois... ouh la la, ils sont parfois plus belle qu'une femme!) Allé Rouler!

Patong is een mengelmoes van Lorret de mar en het schipperskwartier. Duizenden bar's en discotheken bevolkt door lelijke westerlingen genre Ray Van Mechelen en Eddy Stoefs, ronddansende thaise lady's en ladyboy's, ... en wij. Bij een bezoek aan de - eufemistisch vrije vertaling - ‘ tik op de poep-bar', werden vooral de meisjes Kim&Nele ontvangen op een warm onthaal door de aziatische schonen. Wij vonden dit wel geinig en bleven ons concentreren op het clienteel dat regelmatig met een meisje naar boven verdween voor een spelleke kleurenwiezen. Naar de meisjes kijken, durfden we uiteraard niet. (fotografisch tegenbewijs = photoshop). Antoine die er erg veel schik in had, vond het een goed idee om de katoi's te bezoeken. Deze tot vrouw getransformeerde jongens verwelkomden onze gids als een oude (?) bekende en al snel werd er overgegaan tot het heffen der glas met deze veel leute makende wezens. Time flies when having fun edus na nog enkele bizarre shows met pingpongballen en vissen die uit vreemde plaatsen verschenen, was het al bijna ochtendgloren en toch ook een beetje tijd om de legendarische avond af te sluiten. De thaise mentaliteit van ‘ Nevermind, it's up to you' is er eentje die we wel konden pruimen. Ieder mens- hoe extreem ook - wordt gerespecteert voor wie hij is en er heerst een klimaat van ‘ tis allemaal ni zo erg'. Minder is dat deze mentaliteit zich ook doorzet naar het prostitutiewezen waar echt alles mogelijk blijkt te zijn wat logischerwijs een hoop foute figuren aantrekt.

Na nog een dagje stevig zon scheppen aan het zwembad en strand namen we afscheid van onze gastvrije vrienden om vervolgens de tocht voor te bereiden naar Koh Phi Phi. Moppen maken over de naam van dit eiland is trouwens verboden. We brachten de nacht door in Patong ( yeah!) om van daaruit eerst per bus en daarna per boot tot bij het paradijs te arriveren. Koh Phi Phi bestaat uit twee eilanden namely phi phi dong waar zich het toeristisch centrum afspeelt en phi phi Lee wat een onbewoond natuurgebied omhulst. De stranden en zee daar zijn uitgeroepen zijn tot één van de mooisten ter wereld en dit kunnen wij enkel maar beamen. Je waant je zo in een ushaia reclamespot maar dan zonder die madame die zichzelf redelijk bronstig inzeept met ushaia. Alhoewel.. Alle gekheid. Na het obligatoire uitpakritueel trokken we naar het strand alwaar we het op een duchtig snorkelen zetten. Het water is daar zo helder dat je hele scholen prachtige vissen en zelfs ook kleine haaien kan spotten. Moeilijk om dit te beschrijven maar zet het liedje ‘under the sea' van de kreeft sebastiaan vd kleinze zeemeermin op en je krijgt een prima idee. En alle sardientjes zijn uiteraard ook onze vriendjes! S'avonds heerste er een gezellige sfeer en werd er voornamelijk gedronken uit een emmer (!) door de locals. Wij deden nog beter door een biertoren te bestellen om zo een geweldige dag waardig af te sluiten met licht dronkenschap.De volgende dag moesten Tim&Nele vroeg uit de veren daar zij hun brevet gingen verzilveren met een tweetal duiken. Health and safety zijn nog niet doorgedrongen tot deze eilandengroep want tijdens de fire show van die avond (probaly the best in the world) verdwenen er regelmatig in olie gedrenkte stokken in het publiek. Toch best een mooi spektakel en die brandwonden zullen ook wel genezen. Voor onze laatste dag in paradise huurden we een longtailbootje om zo naar eigen goeddunken de omgeving te ontdekken. Eerste stop: Maya beach te phi phi lee, bij het grote publiek bekend omdat de film The Beach met Leonarde Dicaprio (dieje knappe uit Titanic) er is opgenomen. We keken door de massa toeristen heen en ontdekten een prachtig stukje natuur. Een geweldig strand omgeven door twee hoge met vegetatie bedekte rotswanden. Terrific stuff! Na nog een partijtje snorkelen in de lagoon, vaarden we voorbij de grot van de vikingen. Het ei van de vogels die er huizen is een chinese delicatesse waardoor de locale vissers (zo ook onze longtailbootkapitein) hun leven wagen om er eentje zeer duur te kunnen scoren en later te verpatsen aan een rijke chinees naar keuze. Terug naar ons eiland om de andere meer afgelegen stranden van phi phi don te bezoeken. Ook hier pracht, paal en soms superdeluxe hotelcomplexen die vooral dienen om iets goed te maken bij uw lief. Dit hebben wij uiteraard niet nodig en na nog een korte doortocht langs bamboo island, keerden we terug naar het iets vastere land. Een hapje eten later (noedels op een bedje van rijst afgewerkt met een crunch van noedels en een schuimpje rijst, edoch nog altijd heerlijk) was het jammer genoeg tijd om afscheid te nemen na een megafakke week. Dit schrijvende met een snotvalling opgelopen door een temperatuursdaling van een miljard fahrenheit, rest er ons enkel nog Nele&Tim een geweldig en voerspoedig vervolg van hun reis toe te wensen.

Genier ervan, jongens!

Groeten Vins&Kimson

REACTIES

jan zegt 127 dagen 17 uur geleden:
Schitterend verhaal, Vincent!
Tim en Nele nog een boeiende en voorspoedige reis.
Jan/Papa

Anita zegt 129 dagen 14 uur geleden:
Forecast voor deze nacht -10C°.Ijspegels bengelen aan die neus, 20cm sneeuw, strooizout onbekend in het Antwerpse en omstreken. Need i say more !
Genieten maar zou ik zeggen ;-)
xx

Swaelen zegt 130 dagen 12 uur geleden:
Sifraans strakke correspondentie!

Hilde en hugo zegt 131 dagen 8 uur geleden:
Een onvergetelijke hervaring dat moet het wel zijn.
wij blijven met onze voeten in Belgie en van hieruit wensen we julliie een mooi kerstfeest en een prettig nieuwjaar.
Hugo en Hilde

Marina zegt 131 dagen 17 uur geleden:
Tof,tof ; nu weet ik ook eens wat Guido samen met Antoine gedaan heeft in Thailand!
Groetjes

Andre zegt 132 dagen 2 uur geleden:
hey nele, tim, just in case you are missing any reaction of mine, pls understand that vlaams is a foreign language to me. i would say that i only get a rough outline of what you are doing. obviously you are enjoying yourselves. hope you appreciate too how fortunate you are being born in privileged lands - i for one wonder if i would cope as well as the locals do. aren`t they ingenious? they certainly have a few survival skills which we haven`t developed to that extent. just one thing - we have the wettest ever spring and summer down-under - so you must plan a bit more carefully your trip in OZ. cheers and good luck with your journey.

Sven, Sofie en Zita zegt 132 dagen 5 uur geleden:
ZALIG om te lezen!!!! Waande me ook even in de film 'the Beach'... Wat een belevenissen. Dikke kus en prettige feestdagen he!!! xxxx

Op zoek naar Nemo

'I´m going diving in Koh Tao'. Hoor je dit (liefst in extreem dandy Engels accent), dan zit je meer dan waarschijnlijk op de ferry naar Koh Tao, vrij vertaald het schilpaddeneiland.

We hebben een nieuwe hobby: Scuba Diving. Een duikbrevet (PADI Open Water certificate) haal je het goedkoopste in Thailand, op Koh Tao! Dat sommige van de mooiste duiksites zich in de golf van Thailand bevinden is dan natuurlijk mooi meegenomen. Een week van planning is deze cursus voorafgegaan. We contacteerden enkele duikscholen, vergeleken prijzen en lazen ontzettend veel beoordelingen op internet.

Uiteindelijk kozen we voor ´New Heaven´. Niet de allergoedkoopste, maar wel eentje die, zo lazen we, een familiaal karakter wil behouden. We hebben ons onze keuze nooit beklaagd. De 'klassen' zijn maximum per vier, maar er zijn niet veel duikers op het eiland dus krijgen we eigenlijk privéles. Onze instructeur heet Abel (spreek je uit op zn Spaans want het is een Spanjaard) en heeft duidelijk een passie voor de onderwaterwereld. Tijdens de theorie voorafgaand op onze eerste duik hamert hij bijna constant op de ecologische impact die duiken kan hebben. Vervuilen, koralen aanraken of vissen opjagen, we mogen het vergeten. Duiken draait om observatie!

Tijd voor de vuurdoop, onze initiatieles. We spenderen 70min op een diepte van 2m en leren enkele basisvaardigheden die erg van pas kunnen komen bij het diepzeeduiken. Altijd handig als je weet wat te doen als je je regulator (mondstuk waardoor je ademt) verliest op enige diepte! De opwarmer was leuk, maar de 4 duiken die volgden hebben ons helemaal overtuigd, we zijn scuba fans! We zagen verschillende vissen (bijna het hele assortiment te zien in finding Nemo) in alle mogelijke kleuren. Onze favorieten: longfin pennantfish, scorpionfish, blue spotted stingray en de yellowtail barracuda. Leukste moment was toen we tijdens onze laatste duik omsingeld werden door meer dan honderd van deze barracuda´s die ons gedurende enkele seconden bleven aanstaren alvorens en masse weg te zwemmen, de diepere wateren in.

Bij een Open Water certificate hoort natuurlijk ook een examen, 50 vragen met multiple choice antwoorden. We zijn beiden met verve geslaagd, maar om de de rust en kalmte binnen onze relatie te bewaren, kan/mag ik hier jammer genoeg niet uitwijden over onze individuele scores...

Het beste van al aan deze cursus was dat we hem volledig hebben kunnen betalen van de spaarpot aan kado´s van familie&vrienden. Nogmaals bedankt!!! Vooraf droomde we van deze cursus (vooral met oog op een mogelijke duik bij het Great Barrier Reef later op onze reis) en dankzij jullie hebben we dit kunnen waarmaken zonder extra bezuinigingsmaatregelen! We zijn er zeker van dat we, daar waar tijd&budget het toelaten, ons op andere plaatsen in de wereld aan een duik zullen wagen...

Merci

Tim & Nele

REACTIES

Kenneth zegt 130 dagen 8 uur geleden:
Bubbles gezien? :p

Nele & Tim zegt 135 dagen 12 uur geleden:
pff gokken, misschien een vraag of 5. Logische deductie noemen ze dat! Nu we toch bezig zijn misschien ook nog even vermelden dat Nele de avond voor het examen nog gestudeerd heeft ook....

ps Gunter: 76

Sven, Sofie en Zita zegt 136 dagen 4 uur geleden:
Zalig zo zwemmen tussen die vissen, jullie hebben toch wel al wat beleefd he!!! Hier is het lekker aan het sneeuwen, leuk als je binnen zit, naast de kerstboom, maar niet leuk om door te moeten.
Dikke kusxxx

Gunter zegt 138 dagen 5 uur geleden:
niks 96%!! ik gok op 67! LOL

Nele & Tim zegt 138 dagen 21 uur geleden:
Er bij zeggen dat Tim 30 van de 50 gegokt heeft en daar blijkbaar heel goed in is...Hij had 96% en ik 92 en dat mag ik toch wel bijna elke dag aanhoren...Hij is er trots op!

Jelle zegt 140 dagen 7 uur geleden:
UITWIJDEN OVER INDIVIDUELE SCORES!!!!!!!!!!!

Lies zegt 140 dagen 16 uur geleden:
Oh, zalig!! Binnekort the GBR in Australië. Wij zijn daar met prodive gegaan (ook niet de goedkoopste, maar echt veel luxe).
Geniet er nog van.

marina zegt 141 dagen 13 uur geleden:
Ziet er mooi uit!
Nog veel plezier en tot binnenkort.
Dikke kus

Anita zegt 141 dagen 14 uur geleden:
Pffff, terwijl wij hier alles voor de Kerst voorbereiden beleven jullie d`n tijd van jullie leven in tropische wateren. Ik beken...beetje jaloers maar !!!! super en van harte gegund ! Dikke knuffel

Wat! is me dat...

Om de beruchte 'scam' bussen vanuit Bangkok naar Cambodja te vermijden gaan wij via een iets langdradigere weg de grens over. Een grenspost die bekend staat om zijn corrupte officieren!! Maar zal het ons daarenboven lukken uit handen van de Cambodjaanse maffia te blijven?

Het antwoord = Neen. Het precieze verhaal is niet op 5 regels verteld dus daar gaan we jullie niet mee lastig vallen. We kregen van onze neefjes en nichtjes al de kritiek dat onze verslagen te lang zijn dus daar gaan we voor een keertje naar luisteren! Alles komt erop neer dat louche tuk tuk drivers (ze zitten er altijd wel voor iets tussen) ons naar een Guesthouse van hún keuze hebben gebracht ipv een Guesthouse van onze keuze. Geen financiële of andere ramp (de kamer viel zeker niet tegen) maar er werd wel voor de zoveelste keer tegen ons gelogen... Ondertussen zijn we zover dat we bijna niemand meer vertrouwen + de tuk tukkers staan voor eens en voor altijd op onze hate list!

Genoeg gezaag over deze lullemannen. We laten het voor altijd achter ons. Reden nr. 1 van ons bezoek aan Cambodja zijn de tempels van Angkor Wat. Afgelopen zomer brachten 4 ons bekende globetrotters hier al een bezoek, en wij waren vast van plan tijdens ons 2 daags bezoek enige bewijzen van hun passage terug te vinden. We onderzochten de 216 starende gezichten van de Bayon Tempel, we klopten aan bij verschillende koningen, vroegen raad aan de heilige Boeddha's en zochten tussen de slurfen van de bewakers van het 'elephant terrace'. Na urenlang onder elke steen te kijken gaven we het op en trakteerden we onszelf op een zonsondergang bij Angkor Wat, de bekendste van allemaal. Hier begon ook onze tempeltocht op dag 2, dit keer met een zonsopgang. Vele wolken speelden spelbreker dus veel zon hebben we daar niet weten opkomen. Dag 2 spendeerden we meer dan 12 uur (!) aan het bezichtigen van weer andere tempels. Vaneigens tijd genoeg om ook enkele tempels verder in de Jungle te bekijken. De rit hiernaartoe langs uitgestrekte rijstvelden en door een 2-tal dorpen alleen al loonde de moeite, om over de tempels zelf nog maar te zwijgen. Angkor en al zijn watten hebben een diepe indruk op ons gemaakt. Ons advies: vandaag nog een ticket boeken als je kan want ze denken er sterk aan de bewegingsvrijheid van de toeristen te beperken in de nabije toekomst. Jammer maar ergens terecht!

Wat je er dan wel zal moeten bijnemen zijn de vele verkopers. Sir you want cold water, Lady you want to try en 10 for one dollar hoor je zo'n 500 keer per minuut (slechts licht overdreven). Vooral de kleintjes (sommigen niet eens 3 jaar oud) zijn niet te onderschatten. Ze kennen hun zinnetjes in soms wel 6 verschillende talen en zijn zo schattig dat het moeilijk is ze iets te weigeren. We zagen die 2 dagen veel plooiers, maar zijn blij jullie te melden dat wij niet tot die categorie behoren (nadeel is dus wel dat niemand een postkaart van 10 dollarcent uit Angkor Wat zal ontvangen).

Op naar Battambang, onze volgende stop, via boot. De toeristen worden in horden afgezet, gevolg een overboeking, waardoor de helft verplicht was plaats te nemen op het dak. De volgende 7 uur krijgen we voldoende te zien om ons niet te vervelen. We passeren dorpjes waar mensen naast of zelfs op het water leven. Ook hier blijken ze ons te herkennen want alle kinderen zwaaien ons enthousiast toe. Ze laten hun werk vallen (voornamelijk vissen) om ons met een vriendelijk Hello te begroeten. Geweldig om te zien hoe deze mensen hun dagen doorbrengen in hun drijvende huizen.

Die avond in Battambang helpen we een vreemde te bestellen in één van de eetkraampjes op straat. Zijn naam is Steven, een Engelsman die zijn job in Nieuw Zeeland heeft opgegeven om de wereld te verkennen. We spreken af om de volgende dag samen fietsen te huren. Een 15 km van de stad bezoeken we Phnom Sampeau, beter bekend voor zijn killing caves, een trieste getuigenis uit het Cambodja in de tijd van Pol Pot en zijn Rode Khmer, grellige toestanden... Hierna maken we een ritje op een bambootrein door de bevolking gebouwd om makkelijker goederen en mensen te transporteren langsheen de rijstvelden. Beeld je een vlot van bamboo in dat op 2 'assen' en met een motor tegen een vrij hoge snelheid over het meest scheve spoor dat je je kan indenken scheurt, tof! Als afsluiter trekken we met Steven naar een all you can eat hotpot/grill buffet waar we opeens niet anders dan Nederlands horen spreken. Een hollands koppel (op pensioen en al 11 jaar aan het rondreizen) legt ons uit wat we kunnen eten en een belg (sous-chef in één van de bekendste restaurants in Siem Reap, met een Cambodjaans lief) legt ons uit wat we kunnen drinken. Grappig en een heel leuke avond!

Na Battambang geen boot meer maar wel de bus richting Phnom Penh, de hoofdstad. Een week voor ons bezoek had zich daar een serieus drama afgespeeld tijdens een Cambodjaans festival. Bijna 400 mensen werden vertrappeld in een paniek die was ontstaan nadat een brug was ingestort (ongetwijfeld ook in het Belgische nieuws geweest?). Wij hebben hier eigenlijk helemaal niet veel meer van gemerkt, de mensen daar hadden blijkbaar alweer het gewone leven opgenomen.

Door tijdsgebrek hebben we niet veel van deze stad gezien. We bezochten enkel het Tuol Sleng museum (folterkamp aka gevangenis ten tijde van Pol Pot) en wandelden langs het koninklijk paleis en zijn Silver Pagoda (jammer genoeg gesloten voor een halve dag). Maar wees gerust, we hebben Cambodja niet verlaten zonder onze opdrachten te vervullen! Een weetje uit de Cambodjaanse apothekerswereld: ALLES is daar vrij te krijgen, van antibiotica tot cortisone, en het is er mogelijk geneesmiddelen per stuk te kopen (en dan bedoelen we inderdaad per pilletje).

Een vlucht met AirAsia later staan we alweer in Bangkok. Het hoofdstuk Zuid-Thailand kan beginnen...

Zoenen

Nele & Tim

REACTIES

2 van de 4 zomerse globetrotters zegt 147 dagen 7 uur geleden:
5 maand later beleven wij veel Cambodjaans avontuur terug! Weetje: wat ze niet in een Cambodjaanse noch Vietnamese apotheek hebben/hadden was een zwangerschapstest! Buiten veel gegeneerde blikken, niets gevonden.
Liesbet

Nathalie zegt 150 dagen 6 uur geleden:
Hey Nele&Tim! Ik ben een trouwe lezer geworden van deze blog hoor. Super leuke verhalen... En zeker niet te lang! Geniet er nog van! Sneeuwige groetjes m&n

dirk zegt 150 dagen 11 uur geleden:
goede verhalenvan wat jullie daar beleven hier is het bar koud en dus een opwarmpje
nog veel reiservaring en tot de vogende etape

Chris Fret zegt 150 dagen 11 uur geleden:
Dag Nele en Tim,
veel van jullie verhalen en foto`s komen ons bekend voor van in de tijd dat ons Tinneke en Peter rondreisden in dat deel van de wereld. Zij waren daar in de kerstperiode en ook toen had het , zoals nu, in België gesneeuwd. Heel vreemd om dan die zonnige foto`s te zien. Doet ons ook wel een beetje verlangen naar de zon. Nele, uw ouders kunnen alvast beginnen aftellen. Wat een leuk vooruitzicht ! En de verhalen die jullie dan vertellen krijgen er nog een extra dimensie bij. Groetjes en breng veel wereldwijsheid mee terug om te delen.

sofie zegt 150 dagen 12 uur geleden:
Zalig die verhalen... En zeker niet te lang!!! Geniet ervan he!!!

xxxx Zita, Sven en Ik

wendy zegt 150 dagen 15 uur geleden:
deze keer niet aan het lunchen ( nog niet ) maar weeral leuk iets van jullie belevenissen te lezen en voor mij ni te lang hoor , als jullie terugzijn kunnen jullie er een boek van maken en publiceren ! big kiss van het sneeuwrijke belgië . xxx

Eindelijk zien we het licht...

Wat is het warm in Thailand! Met enige blijdschap mogen we verkondigen dat we nu tot midden mei nog amper onder de 25 °C zullen duiken. Wat zegt u? Eerste sneeuw op komst in België?

Rond middernacht wandelen we de aankomsthal van Suvarnabhumi Airport binnen. Onverhoopt staat er ons daar iemand op te wachten van het hotel waar we verblijven. De free pick up service waarover we spraken bleek opeens niet meer zo free te zijn wanneer we onze kamer betalen. We houden echter voet bij stuk en betalen deze extra kost van omgerekend 4€ (een habbekrats trouwens voor de afstand die we hebben gereden) niet. Vergeleken met Japan zittten we hier duidelijk in een andere prijsklasse.

Het informatiecentrum op de luchthaven was al gesloten, met als gevolg dat we geen kaart hebben van Bangkok. We weten enkel dat we een heel eind van het centrum verwijderd zitten.

De volgende dag begint het avontuur dat ons naar centrum Bangkok moet brengen. We weten dat we naar Khaosan Road willen geraken (het mekka voor jong & hip met rugzak) maar hebben geen idee hoe. We vragen hulp aan verschillende locals en krijgen telkens een verschillend antwoord. 2 lijnbussen, een lokaal minibusje en een skytrain later (niet noodzakelijk in die volgorde) komen we op onze bestemming aan. Tegen die tijd worden we misschien wel door honderd mensen aangesproken die ons willen 'helpen'. De zogenaamde 'touts'(fans van series als daar waren Costa! en Pista! verkiezen misschien het woord 'proppers'). We vinden het jammer om te zeggen maar in 2 weken Thailand werden we nog door niemand aangesproken met eerlijke bedoelingen (compleet haaks op wat we gewend waren in China & Japan). Het valt amper te beschrijven welke leugens we allemaal al gehoord hebben, allemaal om je bv op een tuk tuk te krijgen, of naar een bepaald hotel te sturen waar ze mee samenwerken. Een van de grappigste was toch een vrouw die ons wijsmaakte dat ze voor de toeristische dienst werkte en die bijna agressief werd wanneer we toch niet naar het hotel wensten te gaan dat zij ons voorstelde. Dit alles nota bene op 10 meter afstand van een echt tourist info center! Na de 'touts'staan de tuk tuk chauffeurs op de fiere tweede plaats van onze hate list. In onze ogen heb je 2 soorten: ofwel bekijken ze je als een toeristische melkkoe en vragen ze een veel te hoge ritprijs, ofwel vragen ze belachelijk weinig en dan zijn ze pas echt gevaarlijk! Stap je in zulke tuk tuk dan kom je gegarandeerd niet aan op de gewenste bestemming maar brengen ze je naar een of ander onguur winkeltje (edelstenen/dassen/rommel, noem maar op) waar je dingen koopt die je helemaal niet wil. Van zulke praktijken worden wij helemaal niet vrolijk, met als gevolg dat we de tuk tukkers meestal straal negeren (of zelf iets proberen te verkopen tegen woekerwinstprijzen. Natuurlijk dat spreekt!).

In Bangkok is veel te beleven en te bekijken, veel meer dan mogelijk in de 2 dagen die wij ervoor hebben voorzien in alle geval. De buurt rond Khaosan Road is toeristisch gezellig. Fans van de Spaanse Costa's vinden hier zeker hun weg! Personen die Bangkok binnenkort aandoen (en zo kennen wij er 2) raden we wel aan net buiten die buurt te overnachten, dit om enige nachtrust niet uit te sluiten (niet van toepassing indien je de lokale bars steevast mee wilt sluiten, wat vermoedelijk het geval is bij deze 2 personen).

Na de hoofdstad trekken we noordwaarts, op zoek naar de beruchte Thaise natuur. Eerste stop: Kanchanaburi. Bekend om zijn rol in WW II en dan vooral om zijn beroemde Bridge over the river. We bezoeken er ook een begraafplaats voor krijgsgevangenen (veel Hollanders) en besluiten dat deze erg lijkt op kerkhoven die je kan terugvinden in onze Westhoek, maar dan met palmbomen. In de buurt van Kanchanaburi spenderen we een dag in Erawan NP, met zijn gelijknamige waterval. Dit bleek achteraf een van de hoogtepunten van onze reis tot hiertoe (hint: ook mogelijk als dagtrip uit Bangkok). Deze waterval bestaat uit 7 delen waartussen je telkens een stukje moet klimmen (logisch). Op elk niveau kan je dan zemmen of van rotsen springen/glijden. De laagste niveau's bevatten veel vis die aan je voeten zuigen als je dapper genoeg bent deze in het water te steken (Nele). Als je wild om je heen trapt en steeds in beweging blijft laten ze je dan weer met rust (Tim). Wachtende op de laatste bus ter hoogte van niveau 2 zien we een groep apen druk bezig van boom naar boom springen, snel naar beneden te wippen om voedsel van toeristen te stelen. Een tof einde van een leuke dag!

We hebben de smaak te pakken en trekken door naar Khao Yai NP. Hier hopen we wat wilde dieren te treffen. Tijgers, olifanten en hoornvogels om precies te zijn. We slapen een nachtje in het park. Voor 2,5€ krijgen we een plekje in een barak op houten planken. Er is plaats voor 50 personen (10 per 'kamer') maar wij zijn de enige 2 die deze meest primitieve vorm van overnachten verkiezen (de 12€ voor een normale 2 persoonskamer is ons veel te duur :)). We maken een eerste wandeling samen met een Frans koppel en 2 verplichte gidsen. Door de jungle trekken we 4,5km van visitorcenter naar een uitkijktoren bij een waterpoel. Onderweg krijgen we amper dieren te zien, behalve enkele tientallen bloedzuigers. Deze irritante parasieten (kleiner dan wij ons voorstelden, tenminste als ze nog niet hebben gedronken) zitten sneller in je broek dan de gemiddelde ladyboy en slaan erin onder je kousen te kruipen en je te bijten zonder dat je dit voelt. Het verwijderen van zo'n beest van je schoen/kous of been is bijzonder vuil, maar toch onze voornaamste bezigheid op de wandeling. Een fijne trip later, aangekomen in de uitkijktoren met bangelijk uitzicht volgt de ontnuchtering. Dieren zien we niet want deze trekken pas bij valavond uit de jungle om wat te drinken bij de poel. Dan krijgen we te horen dat deze toren om 17u dagelijks sluit, dus onze kansen op wild waren eigenlijk altijd al nul procent. Dit vinden we belachelijk en de volgende dag spreken we een ranger hierover aan. Blijkbaar werd de toren 's avonds gesloten nadat een groep daar een keertje bezoek had gekregen van een tijger. Geen probleem meer voor ons...Ook op de nachtsafari, waar we ons die avond voor hadden ingeschreven zagen we geen wilde olifanten. Duzend herten, wat apen en 2 stekelvarkens was de magere oogst na een klein uurtje rondcruisen.

Die nacht kunnen we de slaap niet vatten. De houten planken en de hitte doen hun werk. De volgende ochtend is er tot onze grote verbazing een plastic zakje verdwenen waarin enkele etensrestjes zaten. Deze hadden we specifiek niet in de vuilbak voor onze deur gedeponeerd, dit om te vermijden dat apen (en zo zaten er een 20-tal rond onze barak) ze zouden stelen. Voor en na de safari hadden we deze schurken immers al bezig gezien (en gehoord op ons golfplaten dak). Uiteindelijk waren deze agressivo's terug de jungle ingetrokken en het eten binnen bewaren leek ons de meest effectieve methode om dat zo te houden. Een mysterie dat we vast van plan waren op te lossen! Wat ook gelukt is, achter onwe barak vonden we het verscheurde plastic zakje, weliswaar zonder de buit. Nader onderzoek van diezelfde barak bracht aan het licht dat 1 houten plank los zat ter hoogte van het dak. Wie nog meer aanwijzingen nodig heeft om dit mysterie op te lossen heeft duidelijk niet genoeg Hercule Poirot gelezen of CSI wherever gekeken...

Na een tweede wandeling, wederom zonder olifanten maar MET bloedzuigers (2 rakkers namen mij serieus te grazen, de sporen hiervan zijn een week later nog altijd duidelijk zichtbaar), vertrekken we uit het park met bestemming Chiang Mai.

Dit is de bestemming voor 'outdoor' activiteiten in Thailand zoals Jungle trekking, Elephant riding en rafting. De eerste dag verkennen we de stad (we hebben ondertussen genoeg tempels en boeddha beelden gezien) en gaan we langs bij enkele touroperators om een vergelijkende studie te maken. Er zijn zoveel opties van spotgoedkoop tot belachelijk duur (naar Thaise normen) dat we door de bomen het spreekwoordelijke bos niet meer zien. We boeken een 3 daagse tour die bovenstaande activiteiten combineert met een overnachting bij een lokale bergstam en pakken ons goed humeur in voor 3 dagen plezier. Uiteindelijk vertrekken we met een groep van 12. Gids Maxi maakt er het beste van want al snel wordt duidelijk dat de organisatie nogal chaotisch verloopt. Op Thaise wijze wordt het programma weliswaar afgewerkt, maar toch licht afwijkend van wat men ons in het bureau had voorgehouden. Als dan blijkt dat zowat iedereen een ander bedrag heeft betaald voor de tour krijg je toh weer ergens het gevoel bedrogen te worden. Jammer want de tour is zo leuk dat hij dit negatieve kantje niet verdient. We amuseren ons 3 dagen rot en lachen heel wat af met enkele grappige figuren uit onze groep. Maxi verzekerde ons dat we één van zijn tofste groepen ooit waren (en wij geloven hem graag). Het koken, dat hij van z'n moeder geleerd heeft ging hem goed af dus worden ook één van zijn meest (vr)etende groepen. Het bier record hebben we links laten liggen, het was erg moeilijk een frisse pint te vinden in de jungle (wij vermoeden dat dat record in handen is van enkele Basics Melsele dames na hun passage deze zomer).

De andere reden waarom we deze periode in Chiang Mai zijn, en eigenlijk de reden waarom we ons in november in Thailand bevinden is het Yee Peng aka Loi Krathong Festival. Het gaat hier eigenlijk om hetzelfde 'festival van het licht'maar toch is er een groot verschil. Loi Krathong draait om het te water laten van een bij voorkeur zelf gemaakt bloemstuk. Yee Peng draait om het oplaten van een papieren 'sky lantern'. Dit festival viert men een eind buiten Chiang Mai, en dat weten maar heel weinig toeristen. Voor sommigen die het wel weten is het ook helemaal niet zo aantrekkelijk als Loi Krathong want het betreft hier een religieus festival waar alle vormen van alcohol streng verboden zijn. Wij zijn al enige tijd in de ban van zo'n sky lantern dus dat wouden we echt niet missen. Enkele leden van onze groep toonden meteen interesse en brachten nog extra mensen uit hun guesthouse mee zodat we uiteindelijk met zen 10-en 1 taxi goedkoop konden charteren, op naar Yee Peng. Daar aangekomen vonden we al snel een kleine wei tussen wat bomen waar groepjes mensen aan de lopende band skylanterns oplieten. Een hele sliert lanterns meegevoerd door de wind, zover als het oog kon zien. Een hele rustige sfeer maakte zich meester over het festival. Af en toe onderbroken door de Amerikaan uit ons gezelschap die 'Woohoooo Loi Krathong'zag als ware het één grote woohoooo spring break. Zijn enthousiasme en vrolijkheid waren bijzonder grappig voor ons, maar we zijn zeker dat hij in de ogen van enkele Thai heiligschennis pleegde. Geen Nirvana voor Brad uit Seatle, dat is wel duidelijk. Nadat onze lanterns onze zorgen en gebeden voor geluk de lucht in voerden vonden wij het tijd om wat te eten. We zijn volop in de Thaise lekkernijen gevlogen en voelden dit amper in onze broekzak. Door het kleine aantal toeristen betaalden we de echte Thaise prijzen. En we kunnen jullie verzekeren dat dat héél goedkoop is...Als we nog lekkerder eten voor nog minder geld dit jaar, krijgt elke trouwe lezer van onze blog een miljoen van ons. Das beloofd!

Tijdens deze schranspartij werden we opeens opgeschrikt door luid vuurwerk gevolgd door enkele oooh's en aaah's. Achter onze rug werd de hemel gekleurd door honderden lantaarns. We repten ons zo'n 300 meter verder naar wat het officiële festivalterrein bleek. Bedenk een Europese festivalwei met duizende mensen, verlicht met honderden fakkels vanwaar lantaarns de lucht worden ingestuurd met op de achtergrond boeddhistisch geschal door de luidsprekers, en je hebt een idee van wat we daar zagen. BANGELIJK om van te blijten, zo schoon. Jammer genoeg kan geen foto weergeven hoe graaf dat daar eigenlijk was. We voelen wel mee met de boer die enkele km verderop de volgende ochtend opstaat in een zee van ijzerdraad en papier. We sluiten de avond af met enkele spelletjes pool en legale pinten in een bar in Chiang Mai en gaan veel te laat slapen, maar het was een geslaagde avond.

21 November, de laatste dag van het Loi Krathong festival, reizen we naar Sukhothai. De vroegere hoofdstad vergeven van de ruïnes leek ons wel een geschikte locatie om het orgelpunt van Loi Krathong mee te maken (alhoewel ontstaan in Chiang Mai vieren alle Thai tegenwoordig dit festival). Door een misverstand in het transport (komen we vrij vaak tegen hier in Thailand) belanden we in het centrum van de stad, maar vinden er als bij wonder toch vrij gemakkelijk een dak boven ons hoofd. Echt de moeite en achteraf toch weeral heel blij dat we de moeite hebben gedaan tot daar te reizen (om 6u 's morgens voor 6 uur een bus op na anderhalf uur slaap valt niet mee). De hele middag fietsen en lopen we de stad door en bekijken we hoe Thai een festival uitermate gezellig kunnen maken. Iets na 10uur laat Nele plechtig onze Krathong te water (gemaakt op de tour, met gepikte bloemen uit het park en verlicht door een gekregen kaars) en kort daarna moet bij ons het licht uit. De uitspattingen van de nacht ervoor wreken zich zonder genade en zo komt het dat we het afsluitende vuurwerk jammer genoeg missen.

Na bijna 3 maanden reizen, en zeker tijdens zulke festivals denken we meer en meer aan familie en vrienden (collega's ook niet uit te sluiten) thuis. We missen jullie wel een beetje, daar moeten we eerlijk in zijn. We merken dat Basics, WHUF en Sifra het pima redden zonder ons en kunnen jullie melden dat we inderdaad serieus zijn afgevallen. Dit enkel en alleen in voorbereiding naar volgend seizoen toe, zodat we ook in een reeks hoger kunnen meedraaien...

Zoenen

Nele & Tim

PS: Jammer genoeg heeft ons computertje het laten afweten wat voor de nodige problemen zal zorgen. Dit kan er toe leiden dat onze site niet zo up to date zal blijven als we wel zouden willen...

REACTIES

Bart zegt 155 dagen 13 uur geleden:
Ziet er allemaal fantastisch uit Nele! Leuke verhalen en foto`s die me goesting krijgen dat in de nabije toekomst allemaal ook eens te ondernemen :)

Heb de tijd van jullie leven!

x

Guntros zegt 156 dagen 17 uur geleden:
mos respec Holmes en Holmessess

Lies zegt 157 dagen 15 uur geleden:
Ik ben blij te horen dat `Giovanni` dan toch op wereldreis is kunnen vertrekken...

Anita zegt 158 dagen 14 uur geleden:
Volgens mij hebben jullie daar een paar Baht opgestreken om Thailand te promoten !!! Klinkt allemaal super !!! Alhoewel die bloedzuigers...jakkes...stel mij zo een zwart plat blinkend geribbeld wormke voor dat ge van uw been moet snijden THRILLER !!!! Voor de rest nog genieten en ja Belgie -4C° deze week xxx

Petra ICL zegt 158 dagen 16 uur geleden:
Helaba, is de eerste keer dat ik tijd vind jullie website te bezoeken. Super berichten, ben jaloers op wat jullie allemaal meemaken. Allez, terwijl jullie daar boven 25° zitten vertrek ik vanavond om een paar daagjes te gaan skiën. Naar het schijnt voor de sneeuw moet ik ni in Oostenrijk zijn :-). Geniet er nog van samen en tot later. Groetjes Petra

annemie somers zegt 159 dagen 10 uur geleden:
hey lieverds,
Ik krijg al heimwee als ik lees hoe mooi jullie de watervallen in kanchanaburi vonden.

Ik geef toe dat ik niet stoer genoeg was om te gaan zwemmen met die vervelende zuigvissen aan ieder mogelijk stukje huid.

Geniet nog van alles! Ik denk vaak aan jullie!

(Ik was daarstraks voor het eerst lichtelijk besneeuwd toen ik naar mijn werk fietste)

Dobbeljoe zegt 160 dagen 5 uur geleden:
Nele Smet/Mooneuh: echt, het niveau van de verhalen gaat er telkens nóg op vooruit. En het eerste was zeker al niet slecht...Geniet nog van het vervolg en als ik die ribbenkast zie (foto voor de duik), maak ik stilaan plannen om zelf ook te vertrekken.

Ranee Moonen zegt 160 dagen 10 uur geleden:
hei Tim en Nele,
je moet eens weten hoe hard ik jullie wel mis!!!!!!
super hard dus.
seg ik vind dat echt heeeeeeeeel lief van dat van mijn naam hoor!!!
en trouwens tim,je hebt helemaal geen mooie poep nu ik ze gezien heb(grapje)
maak nog geweldig veel plezier!

Swaelen zegt 161 dagen 3 uur geleden:
Miljaar, en ik dacht dat de allergraafste lantaarn ooit de lucht ingestuurd, die van Roskilde was...

Elke zegt 161 dagen 4 uur geleden:
hoi hoi oftewel sawatdi kha
voor mij is dit tot hier toe het leukste verslag omdat we hier 13 jaar geleden onze huwelijksreis hebben gemaakt, het leest als een boek :-) dat sky lantern festival moet idd prachtig zijn, geweldige foto`s ook en zeker die van ranee`s (restaurant vermoed ik ?) we missen jullie ook, en dat gaat binnenkort nog erger worden met de feestdagen in zicht maar echt waar we gunnen het jullie en geniet ervan met volle teugen

liesbet zegt 161 dagen 8 uur geleden:
ik heb heerlijke herinneringen aan die wens/lichtballonnen van jullie! ook Bangkok deed me een paar keer terugdenken aan begin deze zomer! veel plezier daar! plezant om mee te volgen

leonza zegt 161 dagen 11 uur geleden:
Het isheel leuk jullie verhalen te lezen.Ik ben precies mee op reis.Nog veel plezier.Groetjes.

wendy zegt 161 dagen 13 uur geleden:
wow , weeral een mooi verhaal tijdens mijn lunch , vooraleer ik mijn kamer ga schilderen :) ik heb in chiang mai op een olifant gezeten en een olifantenkamp bezocht , vond ik een superervaring . geniet er nog maar goe van en mss kan je voor kerstmis een computertje laten opsturen :) of in bkk een perfect goede kopie op de kop tikken die het wel uithoudt tot het einde van jullie reizen :) dikke kussen vanuit Edegem

Konnichiwa

Genoeg cultuur, tijd voor actie!

Bovenstaande is gelogen en enkel bedoeld om u als lezer te lokken want we beginnen dit verslag met een uitstap naar Koya-san, een tempeldorp hoog in de heuvels ten zuiden van Osaka. Meer cultuur is vermoedelijk onmogelijk. Sinds we in dit deel van Japan zijn aangekomen worden we rond de oren geslagen met de naam Kobo Daishi. Deze priester (774-835) heeft een aandeel in zowat elke tempel uit de omgeving, en dat zijn er verdorie veel! Naast tempels bouwen vond hij ook nog de tijd eeuwige vuren aan te steken, een plezierreisje naar Korea te maken, 100 dagen lang op een rots te mediteren en meerdere vrouwtjes te 'redden'. Een voorbeeld voor ons allen!

Vele pelgrims eindigen hun reis in Koya-san omdat daar het belangrijkste boeddhistische kerkhof in Japan gelegen is. Met als hoogtepunt natuurlijk het graf van Kobo. Ook kan je hier de nacht doorbrengen in één van de vele tempels, en dat is dan ook de reden waarom wij hier zijn! We verwachten hier wat van het leven van een monnik te kunnen ervaren maar komen toch een beetje bedrogen uit. Bij het 'inchecken' toont één van de monniken ons onze kamer, en het eerste wat hij doet is de tv opzetten... Van een cultuurschok gesproken! Het bleek een teken aan de wand...

Hierna trekken we het dorp in. Er zijn hier heel wat tempels (de meeste om in te logeren zoals de onze) maar we zijn toch het meest onder de indruk van Oku-no-in, het kerkhof dat eigenlijk de helft van het dorp bestrijkt. Zoals wij het hebben begrepen geloven trouwe volgers dat Kobo Daishi niet dood is maar in zijn tombe zit te mediteren, wachtend op de komst van the future buddha. Aangezien Kobo de enige is die de boodschap van deze Messias kan interpreteren kan je er maar beter voor zorgen dat je in de buurt bent wanneer dit gebeurt. Dit is dan ook de reden waarom iedereen met een beetje faam (of geld) hier begraven ligt.

Terug in onze tempel zijn er geen monniken meer te bespeuren. We worden ingelicht door een broekventje in kostuum over het verdere programma. Na het avondeten (bijzonder smakelijk, dat wel) mogen we gebruik maken van het bad en de volgende ochtend worden we verwacht voor 10h00 te vertrekken. We kregen ook nog een traditionele Yukata, een kleed vergelijkbaar met wat we kregen om in het capsule hotel rond te lopen, maar dan traditioneler. Dat was het dan... We vroegen dan zelf maar hoe laat we de ochtendgebeden mochten bijwonen, immers dé hoofdattractie van zo'n tempelverblijf. Dat bleek dan om 06h30 te zijn.

Die ochtend maken we een kapitale fout door in Yukata ten ochtendgebede te verschijnen. Achteraf komen we te weten dat je eigenlijk niet veel onbeleefder kan zijn. Wisten wij veel, ons broekventje had ons hierover helemaal niets verteld. Gelukkig hadden we de dag ervoor een volledige Yen aan Kobo Daishi geofferd, hij zal het ons dus wel vergeven...

De volgende stop is Hiroshima. Vooraf zou ik hierover mogelijks enkele grapjes maken, maar na een bezoek aan het Peace Memorial Museum laat je dit wel achterwege. Een pakkend museum over een van de vreselijkste gebeurtenissen uit de historie. Eerlijk ook want ze gaan helemaal niet voorbij aan de fouten die Japan heeft gemaakt in deze periode. Vrede staat hier centraal, want dat is waar Hiroshima tegenwoordig voor wil staan. Vermeldenswaardig zijn de muren in het museum waarop alle telegrammen staan die door de burgemeester van Hiroshima werden verstuurd telkens een natie een kernproef heeft uitgevoerd. Wist u bijvoorbeeld dat de Verenigde Staten de laatste waren, nog geen 2 maanden geleden!!

Verder staat Hiroshima voor ons in het teken van sport. Zo bezoeken we de eerste ochtend (voor het museum) één van de nationale sporten... Keirin. Deze sport, een tak van het baanwielrennen, is hier vooral populair omwille van het gokken. Dit moesten we natuurlijk ook even proberen. 2 'wedstrijden' en 4 lege broekzakken later houden we het hier voor bekeken. Door een navigatiefout (schuldige onbekend) nemen we de tram in de verkeerde richting. En zo (en énkel zo!) komt het dat ons oog valt op een spandoek. Sumo komt naar Hiroshima, en nog wel de volgende dag!! Een meevaller want het officiële Sumo seizoen loopt maar tot het einde van de zomer. Het gaat om een demonstratietornooi, maar toch zijn enkele van de bekendste worstelaars van de partij... Er blijken nog tickets beschikbaar dus werd er niet langer getwijfeld! We verlengden ons verblijf in Hiroshima met 1 dag en kochten de tickets als 'extraatje', met een deel van het geld dat we voor ons vertrek van familie en vrienden hebben gekregen. Goed besteed vonden wij alvast! Niets leuker dan 2 dikzakken die elkaar een ring proberen uit te werken...

Na Hiroshima vinden we zelf ook dat het weer tijd wordt voor wat actie. De volgende dagen leggen we dan ook heel wat kilometers af per trein alsook benenwagen:

-We bezoeken Miyajima, een eiland vlakbij Hiroshima, voor zijn drijvende Itsukushima shrine & torii gate (erg mooi bij hoog tij in combinatie met een zonsondergang!) en vieren 's avonds Halloween in onze hostel. Voor 1000 Yen à volonté eten en drinken laten we in Japan niet liggen en zo komt het dat we na bijna 2 maand reizen nog eens met het gegeven 'lichte kater' te maken krijgen. Dat we de volgende ochtend om 7u30 onze volgende trein hadden hielp natuurlijk niet echt...

-We reizen naar Tottori in het noorden voor zijn zandduinen (een ontgoocheling na Mongolië) en beklimmen er in de buurt Mt. Daisen. Een vulkaan en de hoogste berg uit de regio (1729m). Het is dan wel geen Kilimanjaro, toch viel de beklimming ervan dik tegen!

-Vervolgens besparen we weer enkele Yen door een nachttrein te nemen naar onze volgende bestemming, Magome. Deze trein blijkt een rijdend hotel. Met onze railpass hebben we weliswaar geen recht op een bed, maar onze zitjes blijken eigenlijk slaapbanken te zijn. Meer dan voldoende voor een korte nachtrust in alle geval! Van Magome wandelen we een dikke 11km naar Nagiso, via Tsumago. Deze route staat bekend als één van de mooiste uit Japan. Niet geheel gelogen, maar naar onze zin toch iets te veel over asfalt en langs de plaatselijke snelweg... Overnachten doen we in Nagoya, één van de grotere steden in Japan. Hier gebruiken we voor het eerst een rijstkoker! Elke hostel in Japan had er zo minstens eentje staan, dus leek het ons het perfecte instrument om nog eens goedko(o)p(er) te koken. Een gerief zo'n rijstkoker... Aan te raden voor zij die houden van lekker plakkerige rijst! Ook voor culinaire tips kan je op onze blog terecht!

-Als laatste tussenstop voor Tokyo houden we halt in Kawaguchi-ko, een dorpje net ten noorden van Mt. Fuji. Er liggen 5 meren in de buurt waarvan je een goed uitzicht kan krijgen op de hoogste berg van Japan, bij goed weer tenminste. Dat valt dan reuze mee want de weergoden zijn ons al enkele dagen gunstig gezind. Het officiële klimseizoen voor Mt. Fuji is al een tijdje voorbij dus besluiten we dat een stevig fietstochtje rond 3 van de 5 meren in dit mooie weer wel moet volstaan. Aan een busrit tot het 'basiskamp' op de berg (hoger mag je enkel klimmen in Juli en Augustus) om daar dan wat foto's te nemen van halverwege de berg heb je niet veel, denken we dan. Op de trein richting Kawaguchi-ko ontmoeten we Manuel, een franse blaaskaak, die op typisch franse wijze altijd alles het beste weet. Vooral Nele heeft het niet voor deze eikel en vergeet al snel dat sommige woorden toch ook een beetje in het Frans te verstaan vallen... Nele is dan ook erg gelukkig wanneer blijkt dat hij in dezelfde hostel verblijft en zelfs dezelfde kamer als ons krijgt toegewezen! Veel last hebben we uiteindelijk niet meer van hem want hij wordt al snel beste vrienden met onze andere roomy, de Mexicaan met erg Mexicaanse naam, Pablo. Deze anders best wel toffe kerel had ze echter niet allemaal meer op een rijtje. Hij was nog niet zo lang terug van een poging de top van Mt. Fuji te bereiken. Gewapend met enkel slaapzak en een stuk plastiek tegen de koude heeft hij de nacht doorgebracht op meer dan 2000m hoogte. De volgende dag is hij bijna tot op de top geraakt (op sportschoenen!) maar deze heeft hij nooit gehaald omdat de laatste 100m té steil en ijzig waren, aldus zijn eigen klimmersverhaal. Vooral straf wanneer je weet dat er diezelfde dag een dode is gevallen bij het beklimmen van diezelfde Mt. Fuji. (ene Georg Straka, Oostenrijker en muzikant bij het Weense Philharmonische orkest?). Dit om maar even te benadrukken dat wij het wél veilig houden!

Grote gemeenschappelijke deler bij al deze wandeltochten werd het woordje Konnichiwa. Omdat we vroeger aandachtig naar Bassie en Adriaan gekeken hebben wisten we al dat dit 'goedendag' betekende, in het Japans. Japanners houden wel van een stevig partijtje wandelen en begroeten tegenliggers steeds op enthousiaste wijze (konnichiwaaaaaaaa). Alle leeftijden hebben we begroet, en het verwondert ons niet dat er in het echte hoogseizoen blijkbaar files ontstaan op de meest populaire wandelroutes.

Dan moesten we ons weer naar Tokyo reppen, onze Japan Railpass vervalt immers en belangijker nog, we hebben er een afspraakje...

Dieter , sommigen al bekend na zijn strakke optreden als dj/entertainer /knuffelbeer op ons afscheidsfeestje was voor werk (we moesten zeker zijn werkgever, Mitsubishi, even vermelden) in Tokyo en had er zelfs een vrije dag! Het werd Dieter's dag dus mocht hij het programma kiezen: een bezoek aan de keizerlijke tuinen, een lunch in de dichtstbijzijnde Burger King, een wandeling door de beruchte zwarte markt. Een toffe dag die we eindigden in de uitgaansbuurt van Tokyo, Roppongi. Iets voor de laatste trein moesten we jammer genoeg afscheid nemen. Dieter ging nog clubben in één van Tokyo's bekendste, Club Vanilla. Hier moesten wij echter voor passen, spijtig toch. We hopen van harte dat je hebt gescoord, Dieter! Bedankt voor de fijne dag!

Na het pijnlijke afscheid zal u wel begrijpen dat we de volgende dagen moeite hadden om ons te concentreren. We haalden het tempo fiks naar beneden om wat te bekomen van Japan en onze passage door Thailand toch al een beetje voor te bereiden. Ons bezoek aan Tokyo bleef zo beperkt tot de bekendste 'instituten'. Toch hebben we niet het gevoel dat we heel veel missen, voor het echte Japan moet je volgens ons buiten Tokyo zijn...

Tot in Thailand!

Nele & Tim

REACTIES

Jiri Moonen zegt 138 dagen 5 uur geleden:
Zeg Tim als ge het ooit tegen een sumo buikske wilt proberen dan kan ik u gerust wa jiu jitsu trukskes leren hoor.
Groetjes JIRI!!!!!!!!!

Filip de boeck zegt 164 dagen 13 uur geleden:
Nu al spijt dat één van uw opdrachten geen sumo-kamp was. Ne lange smalle Belg tegen een kleine heel dikke Jap moet een prachtig zicht geweest zijn.
Ik voel tevens de verplichting te melden dat er schrijftalent in je huist, je verslagjes lezen echt aangenaam.

Swaelen zegt 168 dagen 6 uur geleden:
Potjandorie, alweer een Burger King gescoord...\r\nWordt er trouwens aan skiën/snowboarden gedaan op Mt Fuji? Of andere bergen daar in de buurt. \r\nSchansspringen? Daar zijn zotte Japanners ook redelijk bedreven in, me dunkt.

wendy zegt 169 dagen 14 uur geleden:
Hey , zeg ik had ook is graag die leuke billekes in pamperbroekskes van de sumo\`s in levende lijve gezien ! nu thailand , ik denk dat je daarna wel genoeg tempels gezien gaat hebben voor de rest van jullie leven :) vergeet genen echte buddha te kopen in een tempel , kunt ge later in jullie wc zetten :) dikke kussen

Guido zegt 171 dagen 9 uur geleden:
Ge moogt gaan waar je wil, zonder ook maar iets af te spreken, maar Dieter is meestal wel in de buurt.

Sofie zegt 172 dagen 3 uur geleden:
Spannend spannend... Zeg Timmeke jij bent toch al wat kilookes kwijt he?? Zoek maar snel nog een burger king hoor ;), maar gaat je goed af zenne!
Jullie hebben precies wel al wat beleefd en al prachtige dingen gezien. Dikke kus van Zita!!!! En groetjes van Sven en mij

Marina zegt 172 dagen 8 uur geleden:
zoals je kunt zien;ik volg jullie op de voet.
Het ziet er wel heel leuk uit (ook het tussendoortje met Dieter) en zo te zien was Japan toch wel de moeite waard om te bezoeken hé.
Groetjes mama

Japanse grillen

Welgekomen in Japan blijven we welgeteld 1 dag in Tokyo. We doen niets noemenswaardig (buiten verloren lopen). De volgende dag vertrekken we richting de bergen.

Onze eerste daad op grondgebied Japan was het inwisselen van onze Japan Rail Pass. Zeg maar ons abonnement op de Japanse treinen geldig voor drie weken. Hiermee vertrekken we meteen richting het noordelijkste eiland van Japan, Hokkaido. Dit deel van Japan is bekend voor zijn Nationale Parken, onsen (warmwaterbronnen, Japanners houden ervan hierin te baden) en beren. We maken een tussenstop in Sapporo. Bekend van de Olympische Spelen in 1974 waarin skibelg Robert Blanchaer ongetwijfeld even goed deed dan onze delegatie in Vancouver 2010.

Hoogtepunt van deze dagtrip is de grootste tempel van de stad (tevens de eerste, maar zeker niet de laatste bezochte tempel in Japan!). We zijn getuige van een soort traditie waarbij 3, 5 en 7 jaar oude kindertjes zich in oude Japanse traditionele kledij hijsen en hierin poseren voor de camera van ouders en grootouders. Nele wordt wild en ontvoert het fototoestel voor een tiental minuten. Pret!

De volgende dag reizen we door naar Sounkyo, onze uitvalsbasis voor hopelijk enkele toffe wandelingen in het gebergte van het Daisetzusan National Park. 's Winters een skigebied, maar in de zomer en herfst een paradijs op aarde voor echte 'hikers'. Van uitzicht doet het ons alvast denken aan een dorpje in de Franse Alpen, zij het op heel kleine schaal. In de hostel ontmoeten we een koppel uit Londen en een meisje uit Frankrijk. Zij hebben er al een dag in het gebied opzitten en zijn niet bijster enthousiast. De meeste wandelroutes zijn afgesloten of door het weer of door gevaar voor, jawel, beren. Je kan eigenlijk enkel maar tot de top van de eerste, aangrenzende berg (Mt. Kurodake, 1984m) geraken, de rest van het gebergte is niet bereikbaar. Erger nog, voor de volgende dag voorspellen ze nog slechter weer waardoor zelfs de top van Mt. Kurodake gesloten kan worden. We besluiten het er toch op te wagen, in het gezelschap van het Londens koppel Rick & Beth. Na wat gesukkel in het begin hebben we rijkelijk laat door dat een begaanbaar pad wordt afgebakend door roze lintjes aan bomen (bij gebrek aan padvinders hebben we dit zelf moeten ontdekken). Vanaf dan vorderen we snel tot opeens het weer verslechtert. Eerst voelen we lichte regen, maar dat slaat snel om naar lichte sneeuw. Hoe hoger we klimmen, hoe heviger de sneeuw en wind ons parten speelt. Na net geen 2 uur bereiken we het zogenaamde vijfde station, tevens het eindpunt van een kabellift (deze weigerden we te nemen wegens te duur, en zelf wandelen is zoveel leuker). De route naar de top (station 8) is zoals gevreesd gesloten, dus dit is het eindpunt van onze wandeling. Licht ontgoocheld (maar toch enkele foto's mét sneeuw rijker) dalen we terug af naar onze hostel. Als troost wandelen we nog een klein half uurtje tot bij 2 watervallen waar we toch nog iets te zien krijgen. Lang blijven we hier niet want overal staan waarschuwingsbordjes voor beren en het wordt ondertussen al een beetje donker. Geen zin in een onverwachte ontmoeting met Bruintje na het zien van een opgezet exemplaar in het Tourist Information Center!

We bekijken de weersvoorspellingen voor het ganse eiland en al snel blijkt dat ook andere Nationale Parken geen optie meer zijn. We hebben pech met het weer, overal regen of sneeuw, met gesloten wandelroutes tot gevolg. We beslissen dan maar naar Kyoto te vertrekken en Hokkaido te laten voor wat het is. Door een slechte verbinding verspelen we ook nog eens bijna een volledige dag in Sapporo. Genoeg tegenslag om je goed humeur bij te verliezen. Dat is bij de schrijver van dit verslag dan ook gebeurd. De gezelligste reispartner ben ik de volgende dagen alvast niet geweest, insiders leven nu sterk met Nele mee... Gelukkig heeft ze me snel vergeven en vonden we in Kyoto de ideale stad om dat goed humeur weer terug te vinden.

Vooraf sprak Kyoto ons beiden erg aan en we nemen er dan ook 4 volledige dagen de tijd voor. We bezichtigen een hele hoop tempels (de één al indrukwekkender dan de andere), spenderen tijd in Japanse tuinen en proberen wat Hokkaido nachtmerries te verdrijven door in de omliggende heuvels rond te wandelen. Onze leukste belevenissen even chronologisch op een rijtje:

De eerste dag bezoeken we het zogenaamde 'Silver Pavillion'. Tof om zien maar op een kleine 20 minuten zijn we alweer buiten. Via opzoekwerk zijn we te weten gekomen dat je via een wandeling door de achterliggende heuvels tot bij een andere tempel kan geraken die we ook willen bezoeken. Wat ze ons niet verteld hadden was dat bijna de volledige route overspannen werd door spinnenwebben. Spinnen ter grootte van een hooiwagen bij ons, maar met een iets dikker en veel kleuriger lijf. Gezien vooral Nele geen al te grote fan is van deze diertjes (bij mij gaat deze grootte er nog nipt door, áls ze beloven op een redelijke afstand te blijven) heeft de wandeling net iets langer geduurd dan nodig. Spinnen zijn geen geheel achterlijke dieren en zijn pienter genoeg hun webben op zulke hoogte te spannen dat een mens al bijna moet springen om er door te lopen. Jammer genoeg doen ze dit op maat van een gemiddelde Japanner. Sommige webben konden we dan ook enkel limbo-gewijs passeren. Op de top van deze heuvel maken we onze eerste Japanse vriend die ons met veel moeite uitlegt dat hij per fiets (2 uur heen) vanuit Osaka is gekomen om de heuvel te beklimmen. Een mede-dagtripper met andere woorden. De brave man had ooit ook enkele maanden op Hokkaido rondgetrokken om er te vissen. Prachtige natuur volgens hem... Hartelijk bedankt om het er nog eens in te wrijven, omo!

Op vrijdag kunnen we getuige zijn van het Jidai Matsuri festival, aka Festival of the ages. Een stoet waarin zo'n 2000 Kyotanen de geschiedenis van hun stad uitbeelden. Ondanks het goede weer deden ze dit om welke reden dan ook niet met de volle goesting, eigenlijk de moeite niet om naar te kijken. Die ochtend bezochten we ook Nijo-ji, het kasteel van Kyoto dat ons toch meer aan een paleis deed denken. In de tuinen op dit domein zagen we een klas schoolmeisjes in uniform, ideaal om weer een opdracht te vervullen! Het enthousiasme van de klas, alhoewel begrijpelijk, stond in schril contrast met de deelnemers aan het festival.

Dat er ook in Japan een taalbarrière bestaat tussen ons en de lokale bevolking is een understatement. Vele japanners spreken weinig Engels en wij spreken al helemaal geen Japans. Toch doen ze allemaal enorm hun best je toch verder te helpen. Soms moet je echter bepaalde grenzen durven overschrijden. Het meest hilarische tafereel speelde zich af in een supermarkt. Toen we een verkoper maar niet duidelijk konden maken dat we enkel moesten weten of die bepaalde groente nu spinazie was of niet, stonden we met onze rug tegen de muur. 'Popeye?' probeerden we dan maar, en toen werd het de verkoper allemaal duidelijk. 'YES Popeye'... Bangelijk!

Na Kyoto koppelen we nog een daguitstap naar Nara, een vroegere hoofdstad van Japan (ok, de meeste steden hier in de buurt zijn ooit wel een keer hoofdstad van Japan geweest, maar Nara is toch wel de bekendste). We zijn vooral onder de indruk van het grootste bronzen beeld ter wereld in de Todai-ji tempel. In deze stad lopen er overal 'wilde' herten vrij rond. We vonden het leuk ze te fotograferen (vooral de kleintjes, schattig!), maar toen ze iets te veel interesse vertoonden tijdens onze lunch vonden we ze al iets minder tof.

Als laatste tussenstop in deze regio houden we halt in Osaka. Na de sightseeing hebben we hier 's avonds sushi gegeten. Op een lopende band kwamen verschillende soorten voorbij je tafel gerold. Voor de ongeduldige tafelaar had je ook nog een touch-screen scherm waar je alles kon bestellen, steeds met Engelstalige uitleg, handig! De sushi beviel ons heel erg. Ook deden we moeite om zoveel mogelijk 'andere' dingen te proeven. De rauwe octopus op een bedje van rijst was eigenlijk de minste der sushi, voor de rest niets dan lekkere hapjes gegeten. Die avond sliepen we voor de verandering eens in een Capsule Hotel. Hier hadden we al heel wat over gehoord en gelezen en stond zeker op ons to-do lijstje voor wat betreft Japan. Na het betalen van je 'kamer' werd je naar de kleedkamer gestuurd (mannen en vrouwen strikt gescheiden!) Hier mocht je een pyjama aan waarin je blootsvoets het hele hotel door mocht paraderen. Voor het slapengaan had je nog verschillende relax-mogelijkheden. Wij opteerden voor de onsen en sauna, kort gevolgd door het bekijken van een samenvatting van enkele wedstrijden uit de Premier League. Het restaurant, de games corner en de manga comics lieten we links liggen (wegens extra te betalen). Slapen dan maar. Het comfort in deze verijdelde doodskist viel beter mee dan verwacht. Enige jammere was dat deze toch niet helemaal geluidsdicht waren. Nele werd gewekt door enkele luidruchtige laatkomers en ikzelf had de pech de kamer te delen met een luid snurkende medemens. Toch meer dan de moeite waard zo'n Capsule Hotel!

Het volgende verslag hopen we te kunnen uitpakken met een overnachting in een tempel, een bezoek aan Hiroshima, het beklimmen van een actieve vulkaan en uitzichten op Mt. Fuji, den Baraque Fraiture van Japan als het ware....

Zoenen

Nele & Tim

REACTIES

Marjan Robrechts zegt 175 dagen 3 uur geleden:
Neliee!
Ik heb mij het afgelopen uur helemaal upgedatet over jouw avonturen, en echt één woord :BANGELIJK!!!
Ik moest deze week aan jou denken bij het zien van WITTE Oreo`s in de winkel jeeees ze zijn eindelijk geinfiltreerd in België,haha, en ik zend er denkbeeldig graag even naar jou!!!
Dikke kuss meid en geniet er van!

van gulck dirk zegt 175 dagen 6 uur geleden:
nele tim
prachtige verhalen van jullie tof weergegeven volg u en tim en wensen jullie beiden veel plezier en genot in de volgende ondekkingen
dirk en miek en de kinderen

Elke zegt 178 dagen 5 uur geleden:
idd weinig reactie op jullie blog, sorry daarvoor! ik lees jullie verhalen echt wel hoor maar vergeet dan een reactie te plaatsen, bij deze dan, mijn eerste; eerst en vooral complimenten met de schrijftalenten van Tim en Nele, boeiend en met de nodige humoristische toetsen, de foto`s zijn ook altijd heel leuk, zo kunnen we ook meegenieten en vergeten we ook niet hoe jullie er uit zien ;-)
Jiri en Ranee vinden jullie verhalen te lang maar ik ga hen toch ook aanporren om af en toe iets te plaatsen, we missen jullie maar langs de andere kant zijn er ook al 2 maanden voorbij, geniet nog van elke moment en Tim, lief zijn voor Nele hé, heel veel groetjes en tot binnenkort!

Swaelen zegt 182 dagen 3 uur geleden:
Of wat zo mogelijk nog vreemder is, niemand die de moeite neemt om Nele via deze weg moed in te spreken of te bejubelen voor het doorstaan van meerdere dagen (heb ik dat goed gelezen?) samen met een slecht gehumeurde (dat moet een understatement zijn) Moonen.
Nele bij deze, respect.
Ook nog in de kantlijn: 2 can play that game, Burger King Uxbridge, check!

Een insider, dicht familielid, ge kunt het wel raden.. zegt 182 dagen 4 uur geleden:
Hoe komt dat er van de, op dit ogenblik 65 lezers, maar 4 zijn die een reactie sturen ? Ik veronderstel dat de schrijver al zijn moeite om ons op de hoogte te houden, wel graag beloond ziet, niet ? Dus houdt u niet in, en laat ons, maar zeker Nele en Tim meegenieten van ieders commentaren.

betty zegt 182 dagen 14 uur geleden:
echt fantastisch om geregeld een reisverhaal van jullie te lezen! ik kan alleen maar beamen wat Wendy zegt; geen capsulehotel voor mij!
dikke kussen van nonkel Andre en mezelf.

liesbet zegt 183 dagen 10 uur geleden:
Nele, herinner je je Oscar nog die ik je voorstelde in Tignes paar jaar terug?? Robert blanchaer is zijn papa en jaren mijn skileraar! wala zie, de wereld is weer klein!
Lies+

Lies zegt 187 dagen 7 uur geleden:
Ja Nele, dat je het maar weet dat ik sterk met u meeleef ;-).
Verder merk ik nu al het verhaal van Popeye als het fait divers tot nog toe. Laat er nog maar komen...

wendy zegt 187 dagen 14 uur geleden:
het is echt fantastisch om tijdens mijn lunch door het lezen van jullie belevenissen op wereldreis te zijn ! en goedkoop :) merciekes en amai jullie hebben zeker geen claustrofobie want ik heb ooit zo`n capsule hotel gezien op tv en voor mij geen optie ! dikke kussen van ons drietjes ! aja en cosi

Beijing 2de doortocht

Onze tweede passage in de hoofdstad. 3 dagen om gepast afscheid te nemen van China!

We arriveren in Beijing West Station, één van de grote stations in Beijing, met een tweetal uur vertraging. We vinden het bijhorende metrostation niet (hoewel wel aangegeven op onze kaart, vreemd) en moeten uiteindelijk nog een extra km wandelen naar het dichtstbijzijnde station. Dit alles zorgt voor een vertraging van ongeveer drie uur. Onze eerdere plannen om de zoo te bezoeken bergen we dan maar op en we besluiten een dagje te 'werken'. Onze blog, foto's, harde schijf en mailverkeer brengen we in orde, dat moet immers ook gebeuren.

Woensdag is het dan eindelijk tijd voor hét symbool van China, de muur. Om het massatoerisme te vermijden wil vooral Nele deze niet aanschouwen in Badaling (net buiten Beijing) maar liever in Jinshanling (een heel stuk buiten Beijing). Haar argumenten zijn sterk, dus Jinshanling zal het worden! Volgens plan nemen we een gewone lijnbus (den 980 gelijk ze daar zeggen) van Beijing naar Miyun (70km), om daar per minibus (hier rijden geen lijnbussen meer) de laatste 80km af te leggen. We vertrekken vroeg uit Beijing, maar blijkbaar niet vroeg genoeg! De minibusjes zijn al gaan vliegen dus blijven er enkel nog gewone auto's over. Dit wil zeggen: onderhandelen met 'de gieren' over de prijs. Er staan al 4 Amerikanen druk te onderhandelen, maar in 1 auto is maar plaats voor drie personen. Onder ons gezessen kunnen we dus 2 auto's vullen, komt goed uit. Door Neles sterke opzoekwerk hebben we een richtprijs (40 RMB/persoon voor een minibusje heen en terug). De gier brengt de startprijs op 110 RMB per persoon, goed gelachen. Ik antwoord sterk met 30 RMB. De gier wuift dit natuurlijk weg maar laat tevens zijn prijs zakken tot 105 RMB. In overleg met onze Amerikaanse bondgenoot brengen wij ons bod naar 50 RMB. Het gewenste resultaat blijft echter uit: 1OO RMB. Persoonlijk vind ik de tegenpartij maar een eikel. Er staat nog een andere chauffeur en die ziet er volgens mij een beetje dommer uit. Daar moet het zeker bij lukken dacht ik dan. Maar hij haalt net hetzelfde verhaaltje boven. De chauffeurs moeten tol betalen alsook parking wanneer ze op ons blijven wachten terwijl wij rondwandelen, een auto is begrijpelijkerwijs duurder dan een minibusje, gezever dus. De lompe blijkt al snel samen te werken met de gier, dus hen tegen elkaar uitspelen lukt al helemaal niet. Uiteindelijk geraakt de prijs op 80 RMB maar dit vind ik nog steeds schandalig. De Amerikanen zwijgen al een tijdje, voor hen maakt de prijs duidelijk niet zoveel verschil. Ze zijn op hun jaarlijkse vakantie en kunnen duidelijk iets meer spenderen dan ons. Veel hulp krijgen we dan ook niet van hen. In een laatste poging krijg ik de prijs nog op 75 RMB, maar dan moeten we alle tol wel zelf betalen. We weten niet hoeveel deze bedraagt (in totaal 40 RMB per auto volgens de gier) dus besluiten gezamenlijk het dan maar op 80 RMB te houden. Minder dan 10 € is redelijk goedkoop voor zulk traject naar Belgische normen, maar toch kan ik me er kwaad in maken dat ze zo van toeristen profiteren.

Wanneer we aankomen aan de muur neemt de gier ons mee naar een bord met een kaart van het gebied en geeft ons een uiteenzetting over de afstanden en te volgen route. Het is ons al snel duidelijk dat hij ons wil manipuleren om een kortere route te volgen. Waarschijnlijk om op tijd thuis te zijn zodat hij nog naar mooi en meedogenloos kan kijken. We moeten rond 17h00 terug vertrekken om de laatste bus richting Beijing uit Miyun niet te missen (hier liegt hij niet). Hij benadrukt verschillende keren dat we zeker de kabelbaan naar boven moeten nemen (ipv de benenwagen) om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. We betalen de inkomprijs en wandelen de site binnen. Druk in gesprek met de Amerikanen (over de losing streak van de Denver Broncos en de Detroit Lions) wandelen we de kabelbaan voorbij zonder hier erg in te hebben. Opeens van achter ons een gemekker en geblijt. De gier was ons naar binnen gevolgd (hij zal een abonnement hebben?) en begon weer te zeveren over het nut van de kabelbaan. Navraag bij de dichtstbijzijnde toeristen leert ons dat de kabelbaan meer handig is dan nuttig. De klim naar het beginpunt van de muur is wel nogal stijl dus besluiten we toch een ticketje te kopen. Ongetwijfeld zeer naar de zin van onze chauffeur-gids-blaaskaak. Tot hier het negatieve deel van de dag. De uitzichten bovenop de muur zijn zo fantastisch dat je al het voorgaande snel vergeet. Er zijn bijna geen andere toeristen en we hebben soms het gevoel helemaal alleen rond te lopen op dit knap staaltje bouwkunde. De Amerikanen blijken toffe gasten en helpen me zelfs met het uitvoeren van één van men opdrachten (gymnastiek was nooit men sterkste vak). Dit gedeelte van de Muur is niet helemaal gerestaureerd dus af en toe zitten er slecht begaanbare stukken tussen. Voor ons maakte dit de muur eigenlijk alleen maar mooier. Je loopt rond op een prachtig stukje geschiedenis. We volgen onze eigen route en zorgen ervoor dat we stipt om 5 voor 5 terug bij de auto's aankomen. We zijn het er beiden eens over: een hoogtepunt! Blij ook dat we voor dit deel muur hebben gekozen. Een pluim op de hoed van Nele (wel niet zeggen dat ik dit heb toegegeven hoor!!)

Onze laatste dag in China bezoeken we de zoo. Het blijkt een mooi park, maar niet echt een zoo naar onze normen. Het park wordt eigenlijk beter onderhouden dan de dieren! We zien zelfs een dode schildpad in een aquarium (de schildpad was nochtans groot genoeg om dit snel op te merken). Blijkbaar is Michel Vandenbosch nog nooit in Beijing geweest... De sterren van de zoo zijn echter 5 reuzenpanda's, deze kooien zijn groter dan een gemiddeld huis en de Chinezen gaan helemaal uit de bol wanneer ze zelfs maar met hun ogen knipperen. Gelukkig zijn ze net vrij actief wanneer wij passeren. Gedurende de hele dag zien we geen verzorgers. Wat we wel zien zijn Chinezen die dieren voederen. Op zich is dit al schandalig en vermoedelijk strafbaar in Europa, maar me dunkt dat crackers en popcorn niet op het menu hoort te staan van zebra's, struisvogels en bruine beren. De Chinezen, we zullen ze nooit begrijpen!

Die avond maken we de cirkel rond en eten we Beijing Duck. We nemen afscheid van Marc en Selina! De volgende ochtend vertrekken we richting luchthaven om half 6, goed wetende dat we niet overal zo goed opgevangen zullen worden...

China heeft indruk op ons gemaakt!!!

Zoenen

Nele & Tim

Ps - Een verdere update betreffende onze opdrachten: Nele riskeerde een gevangenisstraf voor een foto van een Chinese Apotheek. In China is het verboden een foto te nemen van een apotheker in functie! Gelukkig zijn we net kunnen ontkomen voor de politie arriveerde! Wij excuseren ons dan ook voor de kwaliteit van de enige foto genomen in deze apotheek. Wel hebben we op gevoelige plaat kunnen vastleggen hoe het Chinese 'doorgeefluik' eruit ziet, ook niet slecht. Tim heeft voor het eerst een opdracht niet kunnen uitvoeren. Insecten waren jammer genoeg nergens op straat verkrijgbaar in Beijing of Shanghai. Een gemiste kans!

REACTIES

Heidi zegt 187 dagen 5 uur geleden:
Het is een plezier jullie reis te volgen. Kindjes beginnen jullie al te missen. Ik verheug me al op jullie volgende verslag. Dikke kus X

Swaelen zegt 189 dagen 6 uur geleden:
onderhandelingsmoment=zoiezo priceless

sophie zegt 191 dagen 10 uur geleden:
Ziet er daar leuk uit. Amuseer jullie nog hé. We missen jullie al. groetjes

Xi'an

Na een zalige nacht (in vergelijking met onze vorige treinrit alvast) komen we aan in Xian, vooral bekend om zijn Terracotta Warriors. Doordat we hebben gewacht op een zitje kunnen we hier eigenlijk maar 1 dag doorbrengen. Die avond vertrekken we immers alweer naar Beijing. Jammer genoeg kregen we voor deze laatste trein ook enkel een NO SEAT ticket vast. Erg keken we daar niet naar uit.

Uiteindelijk bleek dit alles geen slechte keuze. De beelden bleken ook echt gewoon beelden te zijn (enkele uren zijn meer dan voldoende). We leren wat over de historie (kort samengevat: een leger voor de eerste keizer van China welk hem moet beschermen in het hiernamaals) en bezoeken als toetje nog het mausoleum van diezelfde keizer (de man had trouwens maar liefst 34 kinderen). We irriteren ons nog wat aan de plaatselijke verkopers van voedsel die trachten toeristische prijzen te vangen voor hun pannenkoeken, noedels of fruit. De aanhouder wint en uiteindelijk weten we een portie noedels te versieren voor een meer gangbare prijs. We krijgen er zelfs nog een scheldtirade gratis bij! Normaal gezien had menslief haar noedels rechtstreeks terug tegen haar smoelwerk gekregen, maar omdat we nogal hongerig waren zijn we beleefd gebleven en hebben we alles netjes opgegeten (met de glimlach). De stad Xian zelf leek ons veel minder tof als Shanghai en Beijing en eigenlijk vonden we het helemaal niet erg dat we ze wat vroegtijdig moesten verlaten. De treinrit bleek dan nog een meevaller. Nele maakte blijkbaar zoveel indruk op een Chinees (ze blijft volhouden hier niets speciaals voor gedaan te hebben) dat ze zijn plaats zomaar kreeg en ikzelf heb me een opengebleven zitje kunnen toe-eigenen voor een andere no-seater hier ook maar naar kon kijken. Zo zie je maar, ik kan heel snel zijn als ik het écht wil! Op naar Beijing...

Groetjes Tim & Nele

PS: Om één of andere reden krijgen we geen filmpjes op onze blog. De Chinese overheid houdt ook niet zo van facebook of youtube dus daar kunnen we ze ook niet kwijt. Jammer genoeg moeten jullie dus nog even wachten op het filmpje van opdracht 4 (Mongolie, worstel met een local).

REACTIES

Stuer Marina zegt 183 dagen 9 uur geleden:
Het is ongelooflijk om zoveel mooie beelden bij elkaar te zien die zo goed bewaard gebleven zijn.
Ik heb een beetje van deze sfeer kunnen opsnuiven vorig jaar op de tentoonstelling in Maaseik.Was heel mooi.(ik heb natuurlijk nog extra foto`s gezien via Marc).Groetjes mama