Janneke maan, nog 1 zo`n streek en ge kunt gaan
Zoals door Guido reeds beschreven werden er door ons allen meerdere traantjes weggepinkt bij het afscheid in Christchurch...
... Je neemt natuurlijk ook niet alle dagen afscheid van een Stella café aan de andere kant van de wereld!
Terug enkel op onszelf aangewezen nemen we 2 dagen de tijd om o.a. foto's te ordenen, het programma voor de volgende 5 weken te bespreken, duzend verhuurmaatschappijen, hostels en anderen te bellen voor prijzen, boekingen, etc. Naar goede gewoonte neemt dit meer tijd in beslag dan je eigenlijk zou willen dus zien we uiteindelijk niet al te veel méér van Christchurch dan dat we al hadden gezien (dubbel jammer achteraf bekeken). Dan vertrokken we per trein naar Greymouth, via Arthur's Pass door de Alpen naar de westkust waar we nog een weersgebonden eitje mee te pellen hadden. Niet zomaar een treinrit want deze staat beschreven als één van de mooiste treinritten op aarde (bron: boek National Geographic - mooiste reizen op aarde). En mooi it was! Vergelijk het met het traject Antwerpen-Luchtbal tot Antwerpen-Berchem maar dan iets meer tunnels, uitzichten en hier en daar wat regenwoud, en je komt al aardig in de buurt.
Te Greymouth stond een huurwagen op ons te wachten. Ons transportmiddel voor 1 week. Gezien het weer meezat besloten we meteen Arthur's Pass weer op te rijden en zo revanche te nemen voor de mislukte poging die we enkele weken voorheen met de camper ondernomen hadden. Wij vonden de passage met de wagen eigenlijk nog mooier dan met de trein. Het feit dat we dan ook nog een 10-tal kea's zagen (papegaai die op hoogte leeft en waarnaar we vruchteloos gezocht hebben met Guido en Marina) maakte de dag compleet. Dat het op Arthur's Pass niet vaak goed weer is mogen we de dag erna ondervinden. Het regent oude wijven (ook in Nieuw Zeeland is de vergrijzing een groot probleem) maar wij moeten erdoor met onze wagen. Finaal doen we heel wat extra kilometers aangezien we moeten omrijden voor een rivier die zich gevormd had op een plaats waar eigenlijk een snelweg moest liggen. Bomen, rotsen (rotsen, geen stenen!) en stromend water versperden ons de weg. Wij waren de eerste wagen ter plaatse en het moet gezegd, dat was een beetje grellig. Maar we overleefden met verve!
Volgende afspraak: de gletsjers. Ook daar voorheen geen geluk met het weer, ook daar een heel ander verhaal wanneer wij er terugkeren. Na een stevige opklaring werd het ongeveer 30 graden tegen dat wij Franz Josef bereikten. Tijd dus om snel nog een kijkje te gaan nemen bij Peter's Pool (nog steeds niet zo bekend, maar dat komt nog wel) en bij de Fox Glacier. De volgende dag splitsen onze wegen daar Nele het ijs wil voelen en een begeleid gletsjerbezoek boekt terwijl ikzelf genoegen neem met een stevige wandeling tot aan de voet van de Franz Josef en terug. Mijn avonturen die dag zijn natuurlijk heel erg spectaculair, maar gezien Nele het fototoestel meehad op gletsjertocht kan ik dat helemaal niet bewijzen. 1 ding is zeker: ik was op tijd weer in de hostel voor de hevige regenbuien, ha!
Het weer bleef erg wisselvallig de rest van die week, met 1 constante: Als wij buiten waren, was het goed weer! Viel dat even mee want er stonden heel wat korte wandelingen op het programma langs de zogenaamde Haast Highway, één van onze favoriete stukjes Nieuw Zeeland. Een 6 tal wandelingen variërend van 10 minuten tot anderhalf uur. De beklimming van Mt Shrimpton hielden we als afsluiter van dag 2 want daar kreeg je van de top een mooi uitzicht over de streek. Dat uitzicht hebben we gekregen maar we hebben er heel hard voor mogen werken. 3 uur lang klimmen, en nog redelijk steil ook! Zonder twijfel de lastigste wandeling van de afgelopen 5 maanden. Ook de volgende dag stond er een beklimming gepland naar de Rob Roy Gletsjer, maar die moesten we jammer genoeg bijna letterlijk laten varen omdat we hiervoor met onze huurauto door enkel zogenaamde 'Ford's' moesten rijden. Een Ford is een plaats waar je een riviertje kruist/kan oversteken. Door de regen van de afgelopen dagen stond het waterpeil echter al redelijk hoog, en omdat het ook toen regende besloten we het risico niet te nemen met onze huurwagen en rechtsomkeer te maken. Een wijze beslissing? Wie weet? Onze benen vonden alvast van wel, want die hadden het nog steeds lastig na de Mt Shrimpton kuitenbijter.
Onze huurauto dumpten we met compleet lege tank in Queenstown, want de volgende 2 weken staan er maar liefst 10 volle dagen wandelen op het programma. In sneltempo wandelen we de Routeburn (3 dagen) de Milford (4 dagen) en de Rakiura (3 dagen) Track. Hiervoor zijn we naar Nieuw Zeeland gekomen! Alle wandelingen waren meer dan de moeite, de natuur is hier echt prachtig (bewijs: enkele foto's) maar op onze blog vertellen we jullie liever hoe het er door onze ogen aan toe gaat op zo'n meerdaagse wandlingen:
Routeburn Track: Na een dag wandelen arriveren we in de Routeburn Falls hut. Grote ramen zorgen ervoor dat je een fantastisch uitzicht krijgt over de vallei van de Routeburn rivier. Deze hut ligt op zo'n 1000m hoogte en het is er koud. Gelukkig is er in elke hut een haard die je kan/mag aansteken als de omstandigheden het toelaten. Kolen waren er aanwezig, maar het aanmaakhout was naast onvoldoende ook nog een beetje nat. Geen goede combinatie om een vuur op gang te krijgen. Bij gebrek aan echte scouts is dat dan ook niet gelukt. Na drie uur kou lijden (en dat vindt Nele niet gezellig) arriveert de vrouw van de Ranger met het nodige gerei en de grootste zorgen zijn dan snel vergeten. De volgende dag begint met een slippertje, van Nele dan nog wel. Een op zich eigenlijk nog grappige uitschuiver met grote gevolgen. Onze camera beland in een plas en werkt niet meer. Bijzonder jammer want net dan staat het hoogtepunt van de wandeling op het programma: Harris Saddle. Een bergpas die het Mt Aspiring NP met het Fiordland NP verbindt. We vertellen ons ongeluk aan al wie het waarschijnlijk niet horen wil, en gelukkig stelt 1 Israëlisch koppel voor enkele foto's van ons op de top te maken, om deze achteraf naar ons door te sturen. Die avond slapen we in de Lake Howden Hut, wederom erg pittoresk gelegen aan, jawel, een meer. We spenderen een gezellige avond met enkele toffe mensen en gaan uiteindelijk veel te laat slapen. De derde afsluitende dag moeten we wel drastisch inkorten door slecht weer. Een geslaagde wandeling, met een flinke domper natuurlijk.
In Te Anau spenderen we 2 dagen in een rustige hostel. Het geluk reist nog steeds met ons mee want dit bleek de perfecte keuze. Uitbater Bob bleek 'nen handige' en slaagde erin onze camera weer aan de praat te krijgen. Zijn ietwat vreemde vrouw Maxine (begon tegen Nele over problemen aan de urinewegen) namen we er dan ook maar wat graag bij! Nu konden we tenminste foto's maken tijdens de
Milford Track: Tijdens de inleidende busrit voor de inleidende boottocht werd het ons al snel duidelijk: niet de ideale groep. Dit bleek een correcte ontleding die avond in de Clinton Hut. 2 grote families (de familie kakbruin (5) en de familie Backeljau(8)) hadden weinig reden/goesting om met anderen in contact te komen. Een groep oudere Australiërs (10) had ook genoeg pret onder elkaar. 6 Israëliërs klitten samen omwille van de gemeenschappelijke taal. De 9 resterende groepsleden bestonden uit: Den dikke en de mongool (2 vrienden uit Wellington), de familie withuid (3 stuks, om ter witst), een duo uit Californië (tof koppel waarmee we later het meest zouden optrekken) en een spookkoppel dat zo asociaal was dat ze op hun eigen gasvuurtje buiten stonden te koken terwijl in de hutten gewoon gas wordt voorzien (inbegrepen in de hutprijs?). Na het praatje van de Ranger (de zogenaamde Hut Talk) besluit iedereen de slaapzak op te zoeken. Zonder overdrijven om 20u20! Dit hebben wij nog nooit meegemaakt! We hebben ons dan wel geamuseerd met het zoeken naar gepaste bijnamen, maar erg kijken we dan al niet meer uit naar de groepsmomenten 's avonds in de hut. Het moet er zielig hebben uitgezien, maar wij zijn dan onder elkaar blijven kaarten tot ongeveer 22u00, aanvaardbaar om dan onder de wol te kruipen dachten wij. Een vergelijkbaar fenomeen de volgende ochtend wanneer blijkt dat wij veruit als allerlaatste opstonden om 7u20. We verlieten de hut anderhalf uur na het grootste deel van de groep. We kunnen er nog steeds niet bij... Zo'n 6 uur stappen later komen we aan in Mintaro Hut bij stralend weer. Onder leiding van mezelf (een ervaren Milford Track-er) besluiten we de MacKinnon Pass diezelfde namiddag nog te beklimmen. Het weer is daar vaker slecht dan goed en dit geschenk moet je ten volle benutten. De kans is immers bestaande dat je de volgende ochtend (wanneer je via die beklimming je weg verder zet naar de volgende hut) helemaal niets van het fantastische uitzicht kan zien. Wij blijken de enigen die deze anderhalf uur durende klim extra kunnen opbrengen, en het levert op! De volgende ochtend is het bewolkt en extreem winderig op de top. Niemand krijgt in eerste instantie het hoogtepunt van deze Track te zien. Net over de top staat een shelter waar je wat kan drinken of opwarmen bij slecht weer. Daar aangekomen vertrekt het grootste deel alweer voor de steile afdaling in de vallei. Het koppel van Californië en een jong Israëlisch koppel besluiten het weer nog een uurtje langer af te wachten in de hoop op een miraculeuze opklaring. Ze houden het uiteindelijk langer dan 2 uur vol en worden hiervoor beloond. Meer dan terecht! De rest ziet helemaal niets, maar is wel meer dan op tijd in de hut om een boek te lezen. Prioriteiten. Toch volgt er nog een hoogtepunt op deze derde dag, de Sutherland Falls. Met 580m de hoogste waterval van Nieuw Zeeland. Indrukwekkend! Het leuke hieraan is dat je achter deze waterval kan geraken. We moesten een hoop water trotseren, maar het is ons allebei gelukt. Tofkens. De laatste dag moesten we nog 18 km wandelen tot Sandfly Point (genoemd naar zijn bewoners). Een langgerekte afsluiter van een atypische Milford Track. Gedurende 4 dagen hebben we geen druppel regen gehad, iets wat ze daar niet te veel meemaken.
Rakiura Track: Op Stewart Island, een eiland ten Zuiden van het Zuideiland. Veel zuidelijker is dan ook niet mogelijk. Het eiland dat bekend staat om zijn kiwi spotten. De voornaamste reden van ons bezoek! Doordat de nachten hier korter zijn heb je kans de kiwi's bij valavond te zien. We krijgen van verschillende mensen te horen dat je ze het makkelijkst kan zien bij Mason Bay op het westelijke deel van het eiland. Jammer genoeg ligt de Rakiura Track (loopt voornamelijk langs de oostkust) al vast en weigeren de mensen uit het plaatselijke office onze tickets kosteloos om te boeken. De Rakiura dan maar, zoals oorsprongkelijk gepland. In de eerste hut, Port William Hut, maken we kennis met Ranger Anthony, een figuur. Hij blijkt naast groot entertainer ook nog een echte survival expert (heeft geen vaste woonplaats en trekt een gans jaar Nieuw Zeeland rond van hut naar hut) en master kiwi spotter. Naar eigen zeggen heeft hij de afgelopen 8 dagen al elke dag kiwi's gespot vlakbij de hut. Hij bracht dit verhaal zo geloofwaardig dat wij ons al kiwi zeker waanden. Hij ging met ons naar buiten en toonde ons de plaatsen waar hij ze al had gevonden. Je moest er wel wat voor over hebben. Zo'n 2 a 3 keer 's nachts opstaan, muisstil rondwandelen (liefst op blote voeten) op zoek naar geritsel (Russel Russel) in de bosjes, en een rode lamp gebruiken ipv het gewone basic witte kampeerlicht. Hij gaf alle aanwezigen een stuk rood plastic en wenste ons goedenacht. De eerste poging vond plaats van 12 tot 1: geen succes. De tweede poging vond plaats van 3 tot half 4: geen succes. De derde poging vond plaats tussen half 6 en half 7: geen succes. Ranger Anthony vertelde ons dan 's morgens dat de reden vermoedelijk de volle maan moest zijn. Volle maan en amper bewolking zorgden voor een veel te lichte nacht. Kiwi's vertonen zich dan zelden op open plaatsen rond hutten naart schijnt. Het moet niet gezegd dat we die dag niet zo in grote wandelvorm waren. Een nieuwe hut (North Arm Hut) brengt dan een nieuwe kans. De 11 tot 12 uur sessie leverde drie possums en wat geritsel in de bosjes op (vermoedelijk possum nr. 4) maar nog steeds geen kiwi. De grote middelen dan maar. We zetten onze wekker om 5u en wandelden dieper het bos in. Een half uur heen, en weer terug in het gezelschap van Nederlander Ruud. Ook deze ultieme poging leidde tot niets, en dat is en blijft de fout van: de maan! Die avond sluiten we onze wandeling af met een Nederlandse koppel uit onze aangename groep, Judith en Ruud, in de plaatselijke pub. Het was er erg gezellig en voor we het wisten vormden we met 2 dames op leeftijd een team in de plaatselijke kwis. Van een vreemd avondverloop gesproken. We presteerden slecht (de dames in kwestie brachten ons bitter weinig kennis, maar behoorlijk wat levenswijsheid bij) maar dat kon de pret niet drukken. Opmerkelijk: tijdens ons verblijf op het eiland zijn op het strand van Mason Bay 107 (!) walvissen aangespoeld. We vroegen ons af of dit het Belgische nieuws heeft gehaald? Te denken dat wij ze hadden kunnen ontdekken als we onze boeking van de Rakiura Track hadden laten vallen en de keuze van ons hart hadden gevolgd...
Na de halve ontgoocheling van Stewart Island (licht overdreven, maar geen kiwi's + onze camera heeft het toch weer begeven) kruipen we op een bus richting Christchurch. Ongetwijfeld hebben jullie de laatste tijd naar het nieuws gekeken en weten jullie dus ook wat er zich daar heeft afgespeeld. Wij hoorden het nieuws waarschijnlijk meteen na de beving, toen onze bus een stop maakte in Oamaru, nog zo'n 300 km van de stad. Om een idee te geven, tot daar hebben we één van de eerste naschokken gevoeld! We kregen bitter weinig info en zo komt het dat onze buschauffeur zijn weg toch verderzet richting eindbestemming. Toen we eindelijk wisten hoe serieus het allemaal echt was (6.3 op de bekende schaal!) was het al te laat en waren we Christchurch al tot op enkele luttele kms genaderd. We werden afgezet aan een snel opgestart crisiscentrum in een plaatselijke school aan de Westkant van de stad. Gelukkig niet al te lang want de miserie was daar serieus voelbaar. Wij zaten tussen allerlei mensen wiens huis niet meer bewoonbaar was, ingestort of niet, en daar hoorden wij niet echt thuis. Samen met 3 andere Duitse rugzaktoeristen mochten we al snel mee met enkele kerels die ons onderdak zouden bieden. We werden naar een huis in de wijk Fendalton gebracht. We willen eigenlijk niet weten hoe ver dat precies van het episch centrum was, volgens ons niet ver genoeg! Onze weldoeners deden wel erg hun best en gaven ons BBQ en frisdrank. Er was zoveel volk aanwezig dat het meer op een buurtfeest leek. De avond eindigde nog een beetje vreemd toen bleek dat we in een kerkgemeenschap van jongeren terecht gekomen waren die ons vriendelijk uitnodigden voor het avondgebed in de vorm van het zingen van psalmen, toch maar vriendelijk voor bedankt! De volgende dag hadden we een huurauto vastliggen. Na telefonisch contact bleek de maatschappij operationeel, dus dat leek ons onze beste kans zo snel mogelijk uit Christchurch weg te geraken. Een wandeling van anderhalf uur later (rond het afgesloten centrum) reden we alweer rond in onze microcamper (lees: wagen waarin je kan slapen). We vertrokken noordwaarts en gaven Kai en Iris (Duits koppel waarmee we de aardbeving én de sekte hebben overleefd) een lift tot in Hanmer Springs, bekend om zijn thermale hotpools.
Een dag later lijkt alles alweer vergeten wanneer we in Hanmer Springs een flinke wandeling maken naar de bijna top van Mt Isobel in het gezelschap van Kai, Iris en Peter (een derde Duitser die voorheen al een trek met ons nieuw bevriend koppel had gemaakt). Peter trekt al een drietal jaar de wereld rond in zijn zeilboot en geniet verder zoveel mogelijk van het leven, een levensstijl die wij wel kunnen pruimen. We hadden een erg gezellige dag die eindigde met een bezoek aan de hotpools gevolgd door een pak friet met gefrituurde vis (fish 'n chips gelijk ze zeggen). Het hoeft niet gezegd dat de frieten op gene zak trokken natuurlijk... Om daarna door te rijden naar een gratis campsite in de buurt van St. Arnaud, de uitvalsbasis voor (meer)daagse wandelingen in het Nelson Lakes NP.
We gaan voor een 2-daagse trek naar Lake Angelus en terug maar worden wederom een beetje ontgoocheld want de Lake Angelus hut is die ene nacht op het seizoen dat wij er willen verblijven volgeboekt... Gelukkig zijn er meerdere zogenaamde Backcountry Huts in de buurt, maar dat wil wel zeggen dat onze wandelafstand niet helemaal gelijk verdeeld is. Dag 1 wandelen we slechts een drietal uur richting Speargrass Hut, net boven de boomgrens. De enige andere aanwezige op die moment, een Nieuw Zeelander met Nederlandse wortels, kent de streek een beetje en stuurt ons voor nog een uurtje extra op pad naar een plaats met een prachtig uitzicht. Speargrass is de kleinste hut tot zover, maar toch wel één van onze favorieten. Dag 2 staat er een wandelmarathon van 9 uur op het programma. Stevig klimmen naar Lake Angelus, met een lange afdaling langs de rotsachtige 'Mt. Robert Ridge'. Wat een betoverend mooie streek. We hebben al wat gezien hier op het Zuideiland, maar Nelson Lakes is zeker en vast een aanrader. Het regent een beetje en het uitzicht is niet perfect, en zelfs dan ----> bangelijk! We hebben zelfs enkele foto's kunnen nemen met verschillende fototoestellen van mensen die we onderweg tegenkwamen (met onze eigen geheugenkaart, een slimme tip van onze Duitse vrienden uit Hanmer Springs!).
Onze tijd op het Zuideiland zit er dan ook weer op. Dit verslag wordt nog even afgewerkt op de ferry naar Wellington waar we zullen proberen internet te vinden om alles weer up-to-date te krijgen, afwachten of dat lukt! (edit: ja dus)
Zoenen
Nele en Tim
REACTIES
Swaelen zegt 64 dagen 9 uur geleden:
walvissen hebben hier de krant gehaald, net zoals overstromingen in Australië enkele weken geleden. Dan was er nog Christchurch...we hebben het zo onderhand wel gehad met onze tegenvoeters.
Hilde zegt 65 dagen 4 uur geleden:
wat een prachtig verhaal en zeker mooie foto`s
verlies het noorden niet en blijf doorstappen.
Hilde en Hugo.
Lies zegt 65 dagen 11 uur geleden:
Man man... De lengte van de teksten die jullie schrijven.
Op het einde van de reis kunnen jullie een kloefer van een boek uitbrengen.
Nog superveel plezier hé!
wendy zegt 65 dagen 17 uur geleden:
mooi verhaal weeral ! jullie gaan wel in een superconditie zijn als jullie terug zijn met al die wandelingen ! dikke kussen !
Aardbeving Christchurch
Alles ok!
Dit bericht om iedereen te laten weten dat we ongedeerd zijn. We zitten vlakbij de plaats van de ramp maar worden opgevangen door een kerkgemeenschap. Alle leden zijn echter onze leeftijd. Ook eens iets anders! We verschieten in alle geval van de vriendelijkheid van iedereen hier en de snelheid waarmee ze hier een crisiscentrum opzetten.
Deze nacht zijn we een aantal keer wakker geworden door een seriueze naschok. Vreemd gevoel dus we willen hier zo snel mogelijk weg. We trachten zo meteen een huurauto op te pikken, maar dat is in het centrum en dat zou afgesloten zijn. We zien wel waar we geraken, we beloven in ieder geval dat we niets illegaals en/of gevaarlijks zullen ondernemen...
Zoenen
Nele and Tim
REACTIES
hilde en hugo zegt 69 dagen 8 uur geleden:
Dit zijn spannende momenten wij hopen dat jullie vlug weg kunnen en wachten vol ongeduld maar met een vast vertrouwen dat alles goed verloopt.
groetjes hilde
Swaelen zegt 69 dagen 9 uur geleden:
Ik moet toch zeggen dat het literaire niveau van de reisverhalen stevig aan het afnemen is...
ranee moonen zegt 69 dagen 13 uur geleden:
ow jeee!!!!!!
ik ben mega super blij!!!!!!!!!!
dat er jullie niets is overkomen,ik was echt zo ongerust!
en ik moest meteen aan jullie denken toen ik dit nieuws hoorde!
nog heel veel plezier en laten we hopen dat er niets ernstig meer gebeurd he!
daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag!!!
groetjes Ranee xxx
Anneke zegt 69 dagen 14 uur geleden:
OEF!!!
Sam en Katleen, Marilyn, Maximiliaan en Charlotte zegt 69 dagen 14 uur geleden:
Beste Nele en Tim,
Zeer blij te horen dat jullie niets is overkomen!
Wij volgen jullie reisroute, maar hadden nooit gedacht dit die dermate spannend zou worden.
Veel succes de komende dagen.
Groetjes van ons allen!
Lies zegt 69 dagen 18 uur geleden:
OEF...
wendy zegt 69 dagen 18 uur geleden:
wij waren ook ongerust , gelukkig dat je lieve broer op fb al had gezegd dat jullie oke waren !!!
dikke kussen en vooral voorzichtig zijn hé ! xxx
Heidi zegt 70 dagen 4 uur geleden:
Blij dat jullie ok zijn. Was even schrikken. Dikke kus, Emma, Lucas en me X
Sofie, Sven en Zita zegt 70 dagen 5 uur geleden:
Hey!!! Ben blij ietske te lezen van jullie... Ik kijk nu niet veel naar het nieuws, maar nu dat ik ies keek dacht ik direct aan jullie, kreeg echt kippevel van!!
Hopelijk komen jullie daar snel weg en kunnen jullie verder genieten van jullie reis.
xxx Dikke kus Zita, Sofie en Sven
Elke zegt 70 dagen 5 uur geleden:
blij dit nieuws te vernemen! jullie doen ons ook even 'beven', van de schrik
hopelijk is dit minder leuke deel van jullie groot avontuur snel vergeten en komen er snel weer leuke dingen aan!
Guntros zegt 70 dagen 6 uur geleden:
livin` on the edge vriendjes!! moest direct aan jullie denken toen ik het nieuws hoorde.
Gelukkig is alles in orde, hou het ook zo!
btw, ik word soms snachts ook wakker van een serieuze naschok...
keep it safe,
G.
Op zoek naar het zuiderlicht
Aangezien het ook hun blog is voor 3 weken, mogen zij ook eens hun kant van het verhaal doen...
De volgende ochtend checken we tijdig in op de ferry naar Picton. De 3 uur durende oversteek van Cook Strait gaat vlot al leren we snel de beruchte 'Roaring Forties' kennen, een harde westenwind waardoor het bijna onmogelijk is om aan dek in de wind te blijven staan kijken naar mogelijke walvissen of andere dolfijnen. Van zodra we echter in de Marlborough Sounds terecht komen wordt het wondermooi. De Queen Charlotte Sound toont ons ontellbare prachtige baaien waar het zeewater in allerlei tinten blauw en groen schittert. In Picton doen we onze inkopen, oa bij de plaatselijke bakery, en gaan op weg naar het Abel Tasman National Park.
Op de camping in Marahau boeken we de volgende morgen een watertaxi die ons heel wat baaien verder aan land zet voor de Abel Tasman Coastal Track. Onderweg zien we, dol enthousiast, onze eerste zeehonden, het zullen zeker niet de laatste zijn. De wandeling leidt ons door prachtige bossen naar blauwgroene baaien met witte stranden. Een duik in het heldere water is een welkome verfrissing. Gelukkig is het laag tij waardoor we door de oversteek van een strand enkele km kunnen afsnijden. Uiteindelijk wordt ook deze tocht een halve marathon, maar krijgen we een mooie afsluiter aangezien we aankomen bij een pizzeria waar we ons de pizza laten smaken te samen met een frisse pint.
Dag 3 voert ons naar de We(s)t Coast. We rijden door de mooie Buller Gorge en komen aan in Westport waar we bij Cape Foulwind op zoek gaan naar een kolonie zeehonden. Echt zoeken moeten we niet doen, de beestjes liggen te luieren in het zonnetje, en achter elke rots zie je wel iets bewegen. Een heel mooi schouwspel met het geluid van de branding op de achtergrond. De eerste Belg die we tegenkomen brengt echter slecht nieuws. Zij komen van het zuiden en hebben al heel wat regen gehad. We kunnen dit echter moeilijk geloven. Daarna op weg naar de Pancake Rocks. Inderdaad deze rotsen lijken op stapels pannekoeken midden in de wel erg ruwe branding, waarvoor deze kust ook wel bekend staat. Enkele kilometer verder vinden we mooi plaatsje vlak bij de zee en sluiten af met een barbecue.
Dag 4 worden we wakker aan de Wet Coast. Het regent oude wijven en we worden zelfs verplicht om met snel gekauwde kauwgom enkele afvoergaatjes van de camper te dichten dit om een nat bed te vermijden. Wat zijn we toch inventief. De Fox en Franz Joseph Gletsjers gaan die dag letterlijk de mist in. De wandeling er naar toe is zelfs afgesloten wegens te gevaarlijk. Toch trotseren we de regen om absoluut een glimp op te vangen van de Fox gletsjer. Het mag niet baten, de mist is hardnekkig, zichtbaarheid beperkt tot max 150m maar we worden toch nog beloond met het wondermooie Peter` Pool, vandaag nog niet opgenomen in de toeristische gidsen, maar daar komt zeker verandering in, neem het aan van 4 kenners. Gezien het slechte weer gaat een groot stuk van de Westkust aan ons voorbij, voor Nele en Tim wordt het een uitdaging om hier met beter weer terug te keren. We camperen in de regen langs de weg en worden `s nachts bestookt door een leger muggen. De bloedsporen in de camper wijzen op minimum 60 maar waarschijnlijk dichter bij de 100. Ik vraag mij af of het geen Aziatische waren die hun eitjes hadden gelegd in de slaapzak van Nele of Tim, in elk geval kwamen ze uit hun richting.
Behalve Marina heeft iedereen slecht geslapen en trekken we verder op zoek naar beter weer. Iets voor Wanaka komen we zowaar op een camping met karaokebar en poolbiljart terecht. De jongeren gaan met een nipte overwinning lopen. Tim is duidelijk van alle markten thuis, alhoewel ook Marina nog verrassend uit de hoek kwam met een mooie reeks. In Wanaka was eigenlijk de sky dive van Nele gepland boven de Nieuw Zeelandse Alpen (nvdr. die ze van Tim cadeau had gekregen), maar het blijft ganse de dag zwaar bewolkt. We blijven wat rondhangen in Wanaka, bezoeken de schots en scheef gebouwde huizen van Puzzling World, drinken onze zoveelste cappucino, en besluiten te camperen vlak bij het vliegveld, aan het plaatselijke cricketveld (misschien ook een idee voor Tim zijn voetbalploeg, kwestie van alle middelen zijn goed om geld in het laatje te brengen).
De dag erop worden we wakker met zonnestralen door de gordijnen. Nele en ik beslissen om onmiddellijk de gerenommeerde Sky Dive organisatie te bellen en ja hoor we kunnen nog mee in de voormiddag, zo krijgen we niet te veel achterstand op ons programma. Eens ter plaatse is het moeilijk een keuze te maken maar uiteindelijk beslissen we om te springen van 15.000 voet, zo`n 4,5km of 1 volle minuut in vrije val, en nemen we ook een cameraman mee maar boven. Het weer blijft goed, alhoewel nog iets minder wolken mooier was geweest. Marina en Tim blijven met veel schrik beneden achter, de smetjes zijn er echter gerust in. Na boven de 4000m nog wat extra zuurstof te hebben genomen gaat al snel de deur open, en zweven wij beiden onder, boven en door de wollken. De vrije val is zo voorbij, het zicht adembenemend, het neerdwarrelen onder de parachute gewoon zalig en de landing zacht. Onze reacties zijn gelijk: een 2de sprong is heel anders, minder gespannen, meer genieten maar de adrenalinestoot is minder groot dan bij de eerste sprong (naar het onbekende). De video en de foto`s zijn prachtig, de liefhebbers laten maar iets weten. Die avond camperen we aan de oevers van het Wakatipu meer en blikken we terug op een geslaagde dag.
Dag 7 komen we op de middag aan in Queenstown. Het weer is terug helemaal in orde. We bezoeken zowel het industriële centrum, op zoek naar een zekering voor onze stekker (dat komt er van als er plots haardrogers gebruikt worden) als het toeristisch gedeelte: met de gondellift omhoog naar Bob`s Peak (790m) en een prachtig uitzicht over de stad. Daarbovenop krijgt Marina eindelijk de gelegenheid om kennis te maken met de Maori`s waar ze al zo lang op zoek naar was. Ze doet het dan ook in een keer goed als ze wordt uitgenodigd mee te dansen in een authentieke Maori dans.
Hierna moet het hoogtepunt van de reis komen. We arriveren in Te Anau en boeken een cruise op de Milford Sound. De weg daarheen is gewoonweg schitterend. Tim moet constant stoppen om mij nog een foto te laten maken. En als hem dat niet lukt dan klikt het fototoestel door het open raam. Alle lof over de Milford Sound kunnen wij vanop de boot alleen maar bevestigen: adembenemend. We spotten onderweg nog wat zeehonden, de kapitein brengt zijn schip dichtbij en zelfs onder een waterval - maar de verfrissing is welkom want het is snikheet. Het hoogtepunt komt echter op de terugvaart als we plots van dichtbij met 4 dolfijnen geconfronteerd worden. Prachtig, puur natuur. Terug naar Te Anau missen we spijtig genoeg de Kea die op de parking aan de Homertunnel eten schooit bij de toeristen, maar onze dag kan al lang niet meer stuk.
De volgende dag vertrekken we vroeg en doen de oversteek van west naar oost kust. We komen aan in Otago Peninsula het schiereiland bij het Schotse Dunedin bekend van zijn penguins en zijn koningsabatrossen. Aan Tim hebben we ook daar een goede gids en nog dezelde avond trekken we op eigen houtje naar het strand, komen eigenlijk iets te laat om de vrij grote geeloog penguin aan land te zien komen, maar vinden er verschillende tussen het hoge gras. Gewoonweg een schitterende avond, nog maar eens.
De volgende ochtend hebben we ook het geluk om enkele koningsalbatrossen te zien, bezoeken we het stadje Dunedin en trekken verder richting Moeraki Boulders. Speciaal hoe zo`n rotsblokken door het water kunnen worden afgerond. Nog een apotheose die avond. Kleine blauwe penguins die aan land komen bij valavond. Het strand wordt verlicht met een geel licht welke de penguins niet stoort, en de teller stopt die avond op 67 !! Tim en Nele zijn niet meer mee te krijgen, en uiteindelijk vinden we pas midden in de nacht een plaatsje om te slapen. De tocht naar Mount Cook (de volgende dag) is heel mooi maar valt tegen omdat hij alweer volledig in de wolken ligt. Camperen aan het Tekapo meer is mooi maar eigenlijk hadden we zicht op Mount Cook verwacht. Samen met Nele wandel ik nog naar een gerenomeerd sterren observatorium waar we een foto kunnen maken van een foto met het zuiderlicht (daar genomen in 2005 maar eerder zeldzaam).
Daarna via Christchurch, om hun computer die het toch weer blijkt te doen op te halen, naar de voorlaatste stop Kaikura waar we een whale watch cruise vastleggen voor de dag erna. Het weer is prachtig, de zee kalm, en toch verwittigt men voor zeeziekte, we weten snel waarom. De boot raast met hoge snelheid over het water wat een heel speciaal gevoel geeft. Al snel komen de eerste kotszakjes boven, zelfs voor een van de bemanningsleden wordt het plots teveel. Ook hier tonen wij allen ons sterk gestel en zijn wij bij de eersten buiten als de eerste `sperm whale` wordt gespot. De schipper brengt zijn boot perfect dichtbij de walvis en zo kunnen wij snel enkele honderden foto`s maken. Het hoogtepunt uiteraard als de walvis duikt en zijn staart wuivend boven de golven steekt. Tot 3 maal herhaalt zich dit spektakel. Ondertussen krijgen we eveneens de gelegenheid om heel wat albatrossen en stormvogels te bewonderen. Een ervaring om niet te vergeten. De vele zeehonden op de terugweg zijn voor ons allen plots maar een fait-divers meer. En opnieuw als toemaatje nog enkele dolfijnen, maar wel iets verder weg. Die avond nog de grote finale 'douraq' - het Russiche kaartspel (zie dagboek Moskou-Irkutsk) dat elke avond werd gespeeld. En dan zit het erop...
Terug richting Christchurch. Nele en Tim zetten hun bagage af in een hostel, wij onze valiezen in ons hotel en daarna nemen we afscheid van de camper die mee voor een onvergetelijke reis heeft gezorgd. Als afscheid nog eens lekker op restaurant en dan snel naar het Torenhof, inderdaad weer een Belgisch café, waar we met voldoende Stella`s en Chimay`s ook nog Kim Clijsters de finale van de Australian Open zien winnen. De taxi was er veel te snel, het nieuwe afscheid (nu voor 7 maand) heel emotioneel, en toen Marina en ik vandaag op de luchthaven van Auckland aankwamen hebben we vergeefs gezocht naar de Kerstman met zijn vriendin. Naar het schijnt lopen die terug met hun grote rugzak nieuwe avonturen tegemoet.
Vele groetjes
Marina & Guido
REACTIES
Elke zegt 70 dagen 5 uur geleden:
amai ik krijg hier bijna de tranen in de ogen, zo`n emotioneel einde, ik vermoed dat deze 3 weken toch al wel zeker bij de hoogtepunten van jullie wereldreis zullen horen
de foto`s zijn prachtig, de verhalen meeslepend, deze reisbagage blijft jullie je hele leven bij
geniet, geniet en geniet en tot binnenkort xxx
Marina zegt 85 dagen 7 uur geleden:
Het was een onvergetelijke reis waar wij zeker van genoten hebben.
Het afscheid was vooral voor mij zwaar maar hierbij wens ik jullie nog veel plezier en een toffe reis toe.(een jaar gaat tenslotte toch snel voorbij hé,zegt men toch)Groetjes,mama
Hilde en Hugo zegt 85 dagen 8 uur geleden:
Marina en Guido, een leuk verhaal.mooie liedjes duren altijd te kort maar blijf de mooie foto`s bekijken en beleef terug de leuke en prachtige reis.rnNele en Tim geniet verder van jullie tocht we
wachten op het volgende verslag.rngroetjes Hilde en Hugornrnrn
Chris Fret zegt 85 dagen 17 uur geleden:
Mooi reisverhaal, prachtige foto`s: alsof we er zijn bij geweest. Was het maar waar.
Ik hoop dat jullie genoten van het heerlijke weerzien.
wendy zegt 85 dagen 17 uur geleden:
wat een prachtig verhaal met veel prachtige en grappige foto`s ! thanks om ons dit toch een beetje mee te laten beleven ! big kisses
Langverwacht bezoek
Kerstman gesignaleerd op de luchthaven van Auckland?!
Wat geen verrassing was, is dat mijn ouders het na 4 lange (voor hen) maanden het tijd vonden ons een bezoekje te brengen. Wel een kleine verrassing was dat wij hen stonden op te wachten op de luchthaven. We moesten ons dus duidelijk zichtbaar maken, waar we geen betere oplossing voor vonden dan Tim nog eens in zijn kerstmanpak te steken. Dit alles maakte het weerzien extra leuk!
4 maanden elkaar niet zien is lang, toch leek het na 5min normaal om samen aan de andere (ja echt de andere) kant van de wereld te zitten. We praten bij op het hoogste punt van Auckland, de Skytower, gaan iets eten in een Belgisch restaurant (amai dat smaakte na al die rijst&noedels) en pakken het deel van hun valies uit dat voor ons bestemd is. Bedankt allemaal voor de leuke kadootjes, kaartjes en lieve boodschappen!
De volgende dag halen we onze best wel grote 4-persoons camper op en kan het echt beginnen. 3 weken niet met onze veel te zware rugzak moeten sleuren, 3 weken een dak boven ons hoofd hebben, 3 weken een bed hebben van 2m lang (vooral voor Tim van toepassing), 3 weken verwend worden met allerlei 'hartelijke' dingen en de nodige hoeveelheid alcohol. En dat alles terwijl je door 1 van de mooiste natuur landen ter wereld trekt. Hier kunnen we maar 1 ding op zeggen: we zijn met ons gat in de boter gevallen, wat een luxe!!
We starten in het Noordereiland, met als eerste bestemming: Bay of Islands. Na een culturele stop bij de Hundertwasser toiletten bereiken we Pahia waar we onze eerste nacht zullen doorbrengen. Hier komt de vriendelijkheid van de kiwis direct naar boven wanneer Tom en zijn vrouw ons uitnodigen om samen eene te drinken. Dit wetende dat hij al 5 keer gewuifd had voor onze camper nog maar stil stond. De gezellige aperitief, gevolgd door nen BBQ onder een prachtige sterrenhemel zijn een ideale begin.
De volgende dag zit het weer ons niet echt mee dus laten we de Bay of Islands links liggen en vullen we onze dag met een wandeling door mangrove bos en een waterval als beloning. `s Avonds testen we voor de eerste keer het wild kamperen uit. Wanneer we een plaatsje vinden met zicht op zee weten we dat dit zeker niet de laatste keer zal zijn.
De volgende ochtend willen wij vrouwen een 'uitgebreide' douche nemen, dus zijn de mannen zo vriendelijk om de zee als wasplaats te gebruiken. Fris gewassen zijn we klaar om vele kilometers af te leggen. We moeten een heel eind zuidelijk geraken om `s morgens op tijd te zijn voor ons warm water bad op Hot Beach. Vulkanische activiteit zorgt ervoor dat je bij laag tij warm grondwater kan opgraven op het strand. Een diepte van 30cm kan al genoeg zijn om je te verbranden aan de eerste druppels. Om 6uur vertrekken we richting strand (gewapend met enkel een vuillblik wegens het niet voorzien van een schop) en zijn vastberaden ons een lekker warm badje te graven. Na wel 10 pogingen met nog steeds koud water krijgen we hulp van een man die ons al een half uur vanuit zijn stomend bad ziet sukkelen. We moeten dichter bij de bron graven, luidt het. En jawel nog geen halve minuut later hebben we een badje met water van rond de 80graden. Afkoelen dan maar! Na de koud water kraan even open te draaien, kunnen we eindelijk in ons bad liggen weken terwijl anderen nog volop aan het graven zijn. Volledig verrimpeld komen we er na een dik uur uit en is het weeral tijd om verder te gaan!
We blijven de warmte opzoeken want in de namiddag en ook de dag erna bezoeken we vulkanische gebieden met rokende meren, kokende modder, stomende champagnebaden en dit alles in combinatie met de geur van rotte eieren! De zon (we mogen toch wel spreken van een 30graden) helpt ons ook niet echt om af te koelen, gelukkig zijn er nog de frisse pinten!!!!
Toch moet het hoogtepunt van het Noorder eiland nog komen, de 20km lange Tongariro crossing. De eerste kilometers dienden als opwarming voor de stevige kuitenbijters die volgden. Het landschap varieerde van duizende lavastenen, rode kraters, fel groene meren, tot de kalmthoutse heide afgewerkt met enkele zwavelbronnen en als afsluiter een stukje Vlietbos (ongeveer toch). Echt de moeite! De 'oudjes' konden goed mee maar klaagden toch van stijve spieren en zere gewrichten. Nee ze zijn geen twintigers meer...
Als afsluiter staat er nog een rustig dagje Wellington op het programma alvorens de ferry te nemen naar meer Zuidelijk gelegen oorden. We eindigen zoals we begonnen zijn: in een Belgisch cafe met frieten en bier. Wat moeten we nog meer hebben!!!
We houden jullie zeker op de hoogte van onze komende avonturen want gedurende deze 3 weken is het niet enkel onze blog maar ook die van Marina&Guido (dat zeggen ze toch tegen hun vrienden...)!
Vele zoenen van ons gevieren
REACTIES
Maria en willy Lambrechts zegt 90 dagen 3 uur geleden:
Dat is wel echt genieten hé... vooral met die koude in België. Kun zo`n warmwaterbronnen niet meebrengen?
Hedwig en Wendel zegt 93 dagen 12 uur geleden:
Hey Guido en Miranda
wellicht komt dit berichtje te laat. De tijd gaat zo snel dat ik vermoed dat jullie al terug in belgie zijn.
hopelijk hebben jullie een mooi verlof gehad maar dat horen we dan binnenkort.
Elke zegt 93 dagen 14 uur geleden:
helaba
eerlijk gezegd ben ik toch een bitje jaloers ... :-) het klinkt allemaal ongelooflijk gezellig, mooi en lekker, staat zeker ook op op mijn verlanglijstje voor de komende 20 jaar
geniet er van met 200 % !!!
groetjes vanuit het koude België
annick zegt 99 dagen 14 uur geleden:
Amai zat ik daar maar , in plaats van de vissen eten te moeten geven.
Geniet ervan . In melsele alles ok !!
xxx
Dobbeljoe zegt 100 dagen 4 uur geleden:
Djeezes
Bij het lezen van dit verslag krijgt een mens verdamd veel goesting om tot daar te komen...Geniet ervan!!!
Cara zegt 101 dagen 10 uur geleden:
Zalig !!
Tegen volgende week hebben jullie de verloren kilo`s al ingehaald met pinten (uiteraard) en frieten en dikke worsten vanop den bbq :-)
Geniet er allemaal nog van en ik ga nadien wel eens langs bij Marina voor de verhalen :-)
van gulck dirk zegt 101 dagen 12 uur geleden:
gelukzakken t`is hier nie vet van t`weer geniet van jullie samenzijn en houd nog een beetje zon over voor ons nog vele groeten en geniet er van
dirk miek
mdd zegt 101 dagen 17 uur geleden:
Beste nele, tim, marina en guido,
Jullie verhaal lezen doet mij herinneren aan de mooie momenten in beijing.
Ik weet maar al te goed hoe zalig gelukkig marina en guido zich nu voelen na al die tijd geduldig te `moeten` wachten op de reunie !
Het kan niet meer stuk.
Zie de mooie dingen, luister de stilte.
Gunter zegt 101 dagen 20 uur geleden:
fantastische verhalen kiddo`s!! keep it coming!!
soenen fan de famili fan Koole
XxxX
Hilde e Hugo zegt 102 dagen 8 uur geleden:
Hee gelukzakken hier kun je alleen maar van dromen.
Geniet van de zalige momenten samen.
groetjes
Jelle zegt 102 dagen 10 uur geleden:
Nice! Wish we were there!
Lies zegt 103 dagen 5 uur geleden:
Aaaaaaaaaaah, zo herkenbaar...
Hot Beach, super!
Champagnebad, prachtig!
Tongarirocrossing, adembenemend en beetje vermoeiend.
Geniet er nog maar van!!
Hong Kong, Azië's afsluiter
Terug onder ons tweetjes in Hong Kong, maar is dat nu China of niet?
Wie zal het zeggen? Wij denken van niet aangezien ze in Hong Kong facebook niet blokkeren, altijd een belangrijke waardemeter. Drie dagen Hong Kong zijn voldoende voor ons. Blij er geweest te zijn maar toch niet echt iets voor ons. Alweer een tijdje geleden dat we zulk een drukte hadden meegemaakt ook. En het ergste van al, het is er KOUD. God straft meteen, we hadden niet zo mogen lachen met de vrieskou in Belgie, opscheppende dat wij enkel nog in +25 zouden verblijven tot maart... we hebben er spijt van!
De citytrip Hong Kong is voor ons ook de officiële afsluiter van ons hoofdstuk Azië. We hebben ongelooflijk veel meegemaakt en gedaan sinds we zijn vertrokken en zijn er ons bewust van dat we met iets heel uitzonderlijks bezig zijn. Om het met een cliché te zeggen, we maken onze dromen waar... We krijgen (nu al) vaak de vraag wat ons favoriete land nu eigenlijk is en, eerlijk waar, hier valt niet op te antwoorden. Het gaat ons om indrukken, momenten en ontmoetingen die ons nog lang zullen bijblijven.
Enkele belangrijke weetjes over de laatste 4 maand:
We spendeerden al 22€ aan internet doordat ons computertje meer niet werkt dan wel.
Een kleine berekening leert ons dat er sinds September waarschijnlijk duzend eenheden alcohol niet zijn gedronken. Dit gecombineerd met dagelijkse lichaamsbeweging heeft een gezamenlijk gewichtsverlies van 16 kg tot gevolg.
Nele at al 23 ijsjes gedurende onze reis (en is vast van plan dat aantal nog op te drijven).
Hout vasthouden, we hebben nog geen ongelukken meegemaakt of zijn nog geen slachtoffer geworden van diefstal. Met onze algemene gezondheid kan het dan ook niet beter.
We hebben al heel wat kms afgereisd. Tot hiertoe legden we al 283.68 keer de dodentocht af (gelukkig niet allemaal te voet)
Als er nog dingen zijn die jullie graag te weten willen komen... reageren maar!
Zoenen
Nele en Tim
Ps: Door tijdsgebrek was het alweer een tijdje geleden dat jullie iets van ons hebben gehoord. Voor ons eigen gemak hebben we de verslagen opgesplitst over de drie landen....
REACTIES
marianne zegt 101 dagen 17 uur geleden:
Geniet er nog van waarschijnlijk de mooiste en leerrijkste tijd in jullie leven! Wel leuk dat jullie dit met ons willen delen, bedankt zo zie ik ook een stukje van de weleld! Nog veel plezier.
groetjes
Hilde en hugo zegt 104 dagen 19 uur geleden:
fijne reisverhalen nog veel plezier en een leuk 2011
groetjes Hilde en Hugo
Lies zegt 106 dagen 15 uur geleden:
Dat kindje mag nu dan wel in mijn buik zitten, maar als ik jullie verhalen zo lees, dan weet ik wel 100% zeker dat ik nog wat van de wereld zal gaan ontdekken.
Veel plezier nog!!
Kenneth zegt 109 dagen 4 uur geleden:
Ha tim en nele!!! tof om te lezen hoe alles verloopt daar!!!
ik zie tim dat je mee aant doet zijt met vele belgen om uwe baard te laten staan tot er een regering gevormd is in belgie!!! blijven volhouden!!!
groetjes uit nat belgie
Iemand graag een kauwgom?
Per bus reizen we naar Singapore, met torenhoge verwachtingen.
We hebben onderweg al van alles over Singapore gehoord, en dit blijkt allemaal te kloppen. Allereerst is het er prettig vertoeven. Voor een wereldstad is het er proper, er is groen in overvloed en de mensen zijn/lijken er gelukkig. Over megaboetes kunnen ze daar wel een mondje meepraten (oa 500 euro als ze je betrappen een aap te voederen, kauwgom is er zelfs verboden). Het zakenleven is er duidelijk aanwezig in het CBD (central business district) en qua entertainment valt er daar ook wel wat te beleven. Het pas geopende Marina Bay complex met casino en giga shopping center bijvoorbeeld. Om over Sentosa Island, wij vergelijken het met bobbejaanland, nog maar te zwijgen. Jammer genoeg is Singapore ook erg prijzig. Wanneer we dit beseffen slaat de angst ons om het hart. Gaan we wel zat geraken op Nieuwjaar...
Angela reist nog steeds met ons mee. Heel prettig want zo hebben we toch ook eens iemand anders om tegen te praten. Niet verkeerd op te vatten, alles zit nog meer dan snor tussen ons beide!! (let op het dubbele uitroepingsteken). Zij reist alleen en eerlijk gezegd, respect daarvoor! Wij zouden dit alvast niet zien zitten. Ook voor haar is het tof haar eenzaamheid in ons gezelschap te verdrijven, maar dat moet ze ons 'geruzie' (wij houden het op een gezonde discussie) er natuurlijk bijnemen. Grappig hoe ze zich enkele keren 'afzijdig' tracht te houden wanneer wij bijvoorbeeld een meningsverschil hebben over de te volgen route.
Maanden voor het vertrek hadden wij het hotel voor Singapore al vastgelegd. Onder het moto met nieuwjaar mag het net iets meer zijn dan een rugzaktoeristen dormroom. Angela verblijft enkele straten verderop in een jeugdherberg waar ze Linda kennen, Duitse van afkomst. Hoe snel het kan gaan tussen backpackers mag nogmaals blijken, het duurt niet lang of we zijn met 4 voor het feest van het jaar: Nieuwjaar in Singapore. Mij hoor je niet klagen, met drie vrouwen het nieuwe jaar in, de beste nieuwjaar ooit kondigt zich aan... We eten in Lau Pa Sat, een foodcourt in het CBD. We vliegen meteen in de halve liter Bavaria (= het goedkoopst) en houden dit vol tot half 12. Dan begeven we ons richting Marina Bay om daar af te tellen en een spectaculair vuurwerk te aanschouwen. Het moet gezegd, in Antwerpen duurt het langer (al houdt de vergelijking daar wel op). Meer halve liters begeleiden ons naar Clarke Quay waar we nog wat ronddwalen tot na twee uur (het uur van de laatste bus zo blijkt even later). Om een veel te dure taxi te vermijden moeten we dus naar het hotel terugwandelen. Gezien de afstand op meer dan 8km wordt geschat besluiten we er maar meteen aan te beginnen. Een groepje Singaporese snotapen wandelt dezelfde route, dus daar hebben we nog wel leuk gezelschap aan. Om half vijf eindigt een memorabele nieuwjaar, dat is het minste wat we kunnen zeggen. Of de opdracht ook geslaagd is blijft natuurlijk een beetje subjectief. Laat ons zeggen dat ik veel beter kan, maar hopelijk kunnen enkele foto's toch helpen tijdens de deliberaties.
Op nieuwjaarsdag brengen we een bezoek aan de Singapore Zoo en Nightsafari. De reputatie als één van de beste zoo's ter wereld hebben ze daar niet gestolen. Een aanrader! Die avond nemen we afscheid van Angela want onze wegen zullen na dik 2 weken moeten scheiden. Zij trekt naar Indonesië terwijl wij via Hong Kong naar Nieuw Zeeland zullen reizen.
Angela, want je zal dit zeker Google translaten, bedankt voor alles, nog heel veel plezier in Australie, we weten dat je daar erg naar uit kijkt, en wie weet tot in...
Zoenen
Nele & Tim
Kerst in de zon!
Enkele dagen voor kerst arriveren we in Kuala Lumpur, kwestie van al wat te acclimatiseren alvorens aan de grote festiviteiten te beginnen.
Het verschroeiende tempo van de eerste reisweken hebben we ondertussen laten varen. We permitteren onszelf al eens een uurtje meer slaap de laatste dagen... moet kunnen! We hebben in totaal 5 dagen uitgetrokken voor Maleisië´ s hoofdstad, en dat blijkt ruim voldoende. Op 3 dagen bekijken/bezoeken we alles wat ons belangrijk lijkt op een gezapig tempo, en (even belangrijk) slagen we in onze kerst-opdracht. We willen graag even kwijt dat we aan deze opdrachten eigenlijk al een hoop plezier hebben beleefd. Zo ook deze keer: in een kerstmanpak aan de Petronas Towers verschijnen garandeert je veel bekijks. Nog geen halve minuut later vragen 3 jonge snaken of ze even mee op de foto mogen. Snel gevolgd door zowat alle omstaanders. Met als top of the bill een vrouw die schuchter vraagt: 'Sir, are you free?' Goed gelachen alweer!
Ondertussen spreken we kerstavond. Heel vreemd allemaal want wij hebben helemaal geen kerstgevoel, in Maleisië doen ze daar allemaal zo niet aan mee (uitgezonderd de talloze grote shopping centra) . Ons kerstdiner bestaat uit enkele Chinese gerechten van een eetstalletje op straat. Oftewel een alternatief kerstfeest... Om 22u nemen we al afscheid van ons familielid van dienst, Angela, want we willen nog enkele uurtjes slapen voor onze... skypedate met de familie Smet om 3u 's nachts lokale tijd! De sfeer zat er daar al goed in, de aperitief had zijn werk gedaan en een live blik in de keuken leerde ons al snel wat er ginder ver op het menu stond. We vonden het natuurlijk extra leuk Lucas, Alexine, Emma & Billie te zien (én horen, bijna zo luid als hun mama's).
Op kerstdag trakteerden we onszelf op een daguitstap naar het Taman Alan NP. Een uitmuntende keuze want hier zagen we op 1 dag meer 'wilde' dieren dan in de voorgaande 3,5 maand samen. Die avond aten we Indisch, ons 2de kerstdiner met ons nieuw samengesteld gezin. Ook nu hebben we een skypedate, dit keer met de familie Moonen. De bomma en den bompa hebben de wondere wereld van Skype nu eindelijk ontdekt en vermoedelijk zullen er nog wel enkele sessies volgen tijdens hun hoogtestage in de heuvels rond Finestrat deze winter. Ook zagen we dat mijn broer om onduidelijke redenen meer en meer op zijn vader begint te lijken. De nieuwste aanwinst van de familie, Roxy genaamd, hebben we jammer genoeg nog niet mogen aanschouwen omdat deze zich momenteel nog bij haar draagmoeder bevindt! Jiri en Ranee, volgend jaar krijgen wij toch nummers 1 en 2 hé, omdat we een jaar hebben moeten overslaan?
Dag 5, eentje waar ik nogal hard naar heb uitgekeken! 's Morgens maken we een daguitstap naar Shah Alam, waar de grootste moskee van Azië staat. Hoewel dit erg imposant was en we daar de beste foto ooit van Nele en Angela hebben kunnen nemen (zeker checken) was dit natuurlijk niet de reden. Wat dan wel hoor ik u denken: ik had mij al enkele dagen goed gedragen, was erg braaf geweest en had door dit goed gedrag beide dames kunnen overtuigen naar het voetbal te gaan. Niet zomaar voetbal, neenee, dé finale van het Zuidoost Aziatische kampioenschap (google Suzuki Cup) tussen Maleisië en Indonesië Het nationale stadion daar kan 80.000 supporters herbergen en die waren er ook. Het openbaar vervoer was hier niet op voorzien waardoor we met een uur vertraging aan het stadion arriveerden. Gevolg: uitverkocht... Gelukkig bestaat ook hier een zwarte markt, we moesten onze tickets dan wel de volle 2,5 € duurder betalen!Alle 80.000 supporters hadden er bijzonder veel zin in, wat voor een fantastische sfeer zorgde. Dit alles zonder het nuttigen van één enkele pint (vreemd). De eerste helft trok werkelijk op geen fluit. Lachwekkend slecht voetbal, maar de fans vonden het allemaal wel ok. Twee van de betere acties kan je trouwens terugvinden in onze rubriek 'video', elders op de blog. Begin 2de helft wordt de wedstrijd een 10 tal minuten stilgelegd omdat de keeper van Indonesië (nen ongelooflijken blijter) aanhoudend een groen laserlichtje in zen ogen krijgt. Meteen na de hervatting scoort Maleisië maar liefst 3 goals op korte tijd, wat het Bukit Jalil Stadium doet ontploffen. Iedereen waant de cup al binnen (en terecht, de terugwedstrijd zou op een 2-1 verlies uitdraaien) en enthousiasme maakt plaats voor euforie na het laatste fluitsignaal. Ook één van onze doelen tijdens deze reis: sport(en) tussen de locals, check!
Met een goed gevoel verlaten we Kuala Lumpur richting Melaka, onze laatste stop in Maleisië. Melaka is ooit nog een hollandse kolonie geweest en dat merken we meteen, town hall staat daar bekend als Stadthuys (een weetje). De trend van Maleisie zet zich ook hier door. Weinig échte bezienswaardigheden maar gezellig, vriendelijk en fantastisch eten. Meer moet dat niet zijn voor een geslaagd einde van een geslaagd land!
Zoenen
Nele & Tim
Roti Canai?
Aan alle mooie liedjes komt een eind, zo ook aan onze passage door Beachy Thailand met Vins en Kimson. Na kort overleg beslisten we Thailand te laten voor wat het is en 1 dag na het afscheid meteen door te stomen naar Maleisie.
De afstand wat onderschat geraken we echter niet helemaal waar we willen geraken en die avond blijven we noodgedwongen overnachten in een grauw stadje niet ver van de grens. We dwalen wat rond in de straten op zoek naar een late night snack en worden opeens aangesproken door een local. Onze magen keren al want wij verwachten een poging ons in een taxi te krijgen of op zijn minst kaarten te moeten kopen voor het plaatselijke politiebal. Niets blijkt minder waar! Deze brave man zag gewoon een kans om zijn engels wat te oefenen en tegelijk 2 vreemdelingen welkom te heten in zijn land. Tot onze grote opluchting zet deze trend zich in heel Maleisie voort! Iedereen is vriendelijk, behulpzaam en er werden geen pogingen ondernomen om ook maar 1 eurocent uit onze zakken te troggelen... En het wordt nog beter. Hier en daar hoorden we al lof over de Maleisische keuken met zijn Chinese, Europese en Indische invloeden. Niks gelogen! Vooral de Indisch Maleisische gerechten kunnen ons bekoren. Geef ons maar elke dag Roti Canai als ontbijt!
Het is regenseizoen in Maleisie en vooral de Oostkust krijgt het dan hard te verduren. We beseffen al snel (na een Maleisische regenbui of 2) dat we daar dan weinig verloren hebben en stippelen een route uit langs de Westkust en Centraal Maleisie. Eerste stop: Alor Setar. De hoofdstad van de staat Kedah blijkt helemaal niet toeristisch. Dit ondanks enkele mooie gebouwen en 1 van de grootste moskeeen van het land. Maleisie is zoals jullie allemaal weten een islamitisch land, onze portie moskeeen hebben we ondertussen dus ook weeral gehad. Na deze culturele tussenstop vonden wij het alweer dringend tijd voor wat zon, zee en strand. We hebben nu een bescheiden kleurtje, dat moeten we onderhouden! Langkawi is hiervoor the place to be. We hebben geluk met het weer (ook een leuke trend in Maleisie, tenons du bois) Wat wil zeggen: niet te veel regen. We huren een brommer en verkennen hiermee op 1 dag eigenlijk het ganse eiland. Op Pantai Rhu, ons favoriete strand op Langkawi, zien we enkele arenden aan het werk tijdens de jacht. Eentje was zelfs zo vriendelijk om op het strand toe te slaan, op zo`n 100 meter van waar wij lagen. Een waar National Geographic moment! Na Langkawi namen we de ferry naar Georgetown oftewel Penang, een stad met een duidelijk koloniaal verleden. We bezochten al veel mooiere steden (weinig te zien hier) maar de gezellige sfeer rond de eetstalletjes des avonds was op zich toch ook weer een klein hoogtepunt voor onze reis.
Ondertussen zijn we 18 december, een van de meest belangrijke dagen van het jaar (dat weet iedereen). Een dilemma had ons de nacht ervoor wakker gehouden: zouden we in Georgetown blijven (geen reet te beleven) of zouden we een dag doorreizen (misschien niet de meest toffe activiteit op een verjaardag). We kozen voor optie B en werden beloond met het missen van een connectie waardoor we echt de ganse dag verprutst hebben. Lullig maar helaas! Gelukkig heeft een kaartje (dat ik al sinds 10 september meedraag maar nu pas mocht openen) heeeeel veel goedgemaakt.
Deze dag reizen bracht ons naar de Cameron Highlands, een 'station' in de Maleisische heuvels ooit opgericht tijdens Engelse bezetting om de hitte op het vlakkeland te ontvluchten. Nu vooral bekend voor zijn theeplantages en aardbeikwekerijen. Gezien wij beiden officieel woonachtig zijn te Melsele, de wereldhoofdstad van de aardbei (en Miss aardbei) waren wij 'not impressed'. Waar we dan wel weer impressed van geraakten was de bekliming van 1 van de heuvels. Een ware klauterpartij, zonder twijfel de lastigste (en natste) trek die we tot hiertoe voorgeschoteld kregen. Op de top worden we aangesproken (en bewonderd voor onze prestatie) door een Maleisische familie. Deze bieden ons een lift aan naar de dichtsbijzijnde theeplantage. Deze familie was op 2-daagse vakantie naar de Cameron Highlands en had duidelijk de tijd van hun leven. We werden helemaal vrolijk en goedgemutst van zulk enthousiasme en vriendelijkheid, de lastige klim was meteen vergeten!
De volgende dag rijden we per minibus naar het Taman Negara NP. Op deze bus leren we Angela kennen, een vriendelijk Zwitsers meisken uit Luzern. Angela blijkt zowat hetzelfde programma dan ons gepland te hebben en zal dus enkele dagen onze reispartner worden, zo gemakkelijk gaat dat onder wereldreizigers! In het Taman Negara komen we enkele oude bekenden tegen: bloedzuigers. Onze vrienden uit Thailand hadden echter gekweekt en waren ondertussen ook een beetje gegroeid, vreselijk! Op het einde van de dag (anders wel een fijne wandeling) heb ik het wedstrijdje om-ter-meeste-beten afgetekend gewonnen met 3 tegen 1 voor Angela en 0 voor Nele. Het aantal rakkers die we van onze schoenen/broek hebben weggeplukt zijn echter niet te tellen... Een tweede dag van`t zelfde zagen we eigenljik niet meer zitten dus werd er besloten een dag vroeger naar Kuala Lumpur (KL voor de vrienden) te vertrekken. Onze avonturen in de hoofdstad houden we jullie nog te goed...tot het volgende verslag.
Prettige feestdagen!!
Nele & Tim
ps, onder videos kan je wat beeldmateriaal terugvinden aangaande enkele opdrachten!
REACTIES
kirste zegt 115 dagen 14 uur geleden:
Kevin en ik wensen jullie een heel gelukkig nieuwjaar!!! beter laat dan nooit he.
Anneke zegt 120 dagen 16 uur geleden:
Het is echt super leuk dat jullie zo`n blog bijhouden en wat een leuke foto`s!
Hopelijk hebben jullie een super mooi oudjaar gehad
Dikke kussen van de wase ladies :)
Zita, Sven en Sofie zegt 122 dagen 4 uur geleden:
Gelukkig nieuwjaar he!!! En geniet van elk moment!!! xxx
Anita zegt 122 dagen 14 uur geleden:
Nele & Tim, een super 2011 met nog vele National Geographic momenten !
lies en jelle zegt 123 dagen 16 uur geleden:
Nele en Tim, van harte een zalig 2011 gewenst met nog meer ongelofelijke avonturen! De wereld ligt dit jaar meer dan ooit aan jullie voeten!! en maak ons maar verder jaloers met de blog ;-)
alexine zegt 127 dagen 15 uur geleden:
ik heb heel jullie verhaal voorgelezen aan mama , het was vermoeiend ! :) ik mis jullie ... ik zou nooit zo\`n beten willen hebben . dikke kus van alexine
