We zijn weer thuis. Al gebeurde dit niet zonder onze zenuwen nog even op de proef te stellen. In Lima mochten we immers op 3 september niet meevliegen van Mr. Iberia. Een van zijn onderdanen had met onze boeking geknoeid en onze namen kwamen dan ook niet voor op het manifest. De vlucht was al meer dan overboekt dus de meisjes achter de incheck balie wilden op zijn zacht gezegd niet meewerken. We werden over en weer gestuurd door medewerkers van LAN (Air Chili) en Iberia (Air Spain) tot we ons geduld verloren. Er werd vlot toegegeven dat het niet onze fout was maar met een oplossing komen deed geen van beiden. Ondertussen passeerden meerdere uren en werd de chaos bij Iberia alleen maar groter. Het werd stilaan duidelijk dat we deze vlucht zouden missen. Tijdens een laatste poging bij de supervisor van LAN maakten we dan eindelijk vorderingen. Zij kon tenminste onze tickets aanpassen naar de volgende dag. “En ohja, ondanks dat het niet jullie fout is zullen jullie dan toch een boete moeten betalen”. Euh wat… Pogingen om hiermee in discussie te gaan leverden steevast het volgende antwoord op: “Ja, zeker, maar toch zullen jullie moeten betalen”. Bijzonder frustrerend! Uiteindelijk, om er vanaf te zijn, vroegen we dan maar hoeveel dit grapje juist zou kosten. Dat moest ze even navragen bij de commercial manager, de enige die zijn verantwoordelijkheid blijkbaar heeft genomen want na het telefoontje was er van kosten plots geen sprake meer. De volgende dag mochten we dan eindelijk aan boord van een vliegtuigrichting Europa. De grootste klacht ooit in de geschiedenis van de burgerluchtvaart is onderweg, wees daar maar zeker van.

In Madrid stond nog een laatste keer zetelsurfen op het programma. Gastheer van dienst, Olek, neemt ons bij aankomst mee naar een Spaans café met traditioneel concept. Bier bestellen en bij de (kleine) pinten krijg je overheerlijke tapas. Voedzaam! De volgende dag verkennen we het Madrid dat ten Westen van zijn appartement ligt (inclusief de twee belangrijkste voetbaltempels). De stad bevalt ons en we kijken uit naar meer. Ondertussen krijgen we een berichtje van het thuisfront. Een collega (de groten baas om precies te zijn) van Nele’s papa bevindt zich in Madrid en ziet het wel zitten met ons wat Sangria achterover te kappen. We ontmoeten hem die avond bij een metrostation. Dat dachten we tenminste. Elk intelligent lezer van onze blog had het natuurlijk meteen door maar wij zijn er die avond volledig ingetrapt. Bij het metrostation verscheen gewoon mijn schoonfamilie bestaande uit Nele’s ouders Guido en Marina, Nele’s broer met eega Jelle en Liesbet en natuurlijk de ster van de avond: Nele’s metekindje, de kleine Mattias!

Wat een surprise! Onze gastheer was ons meteen kwijt en de resterende dagen spendeerden we niet langer met ons tweetjes, wel met ons gezevenen. Een serieuze aanpassing! Daar waar het accent tijdens onze wereldreis vooral op cultuur en natuur lag (u kent ons), lag het accent tijdens deze 3 dagen meer op alcohol. Zo spendeerden we bv. een halve dag aan het zoeken naar ene Tio Pepe (reclame voor Sherry onder het mom van cultureel erfgoed), werden er enkel Caipirinha’s genuttigd (of toch niet) en werden er meerdere flessen Tinto de Verano (wijn met een zomers smaakje) soldaat gemaakt. We moeten eerlijk bekennen dat we dit niet heel erg vonden. Na aankomst in Spanje zat Nele met haar gedachten sowieso al thuis en zo kregen we de kans uitgebreid kennis te maken met ons nieuwe neefje.

Op 9 september, na precies 1 jaar reizen, werd het eindelijk tijd terug naar huis te keren. Gezien onze problemen de vorige keer arriveerden we ruim op tijd in de luchthaven, om 5 minuten later alreeds ingecheckt te zijn. Nu we zeker wisten dat we terug naar huis zouden keren werden we toch lichtjes zenuwachtig. Wie zou ons allemaal staan opwachten op de luchthaven en wat zou er ons nog te wachten staan deze avond?

We moesten (voor het eerst tijdens deze reis, lullig) uitzonderlijk lang wachten op onze bagage, maar gelukkig was de familie Moonen trouw op post gebleven. Een blij weerzien! Vanaf dan ging alles eigenlijk razendsnel. Na het volbrengen van de laatste (en smakelijkste) opdracht vertrokken we richting frituur, wat dan eigenlijk een verrassingsfeestje voor ons bleek te zijn. Niet helemaal verrassend nadat de bomma enkele maanden geleden op skype nét iets te veel had verklapt. De pret was er in ieder geval niet minder op. We vonden het enorm tof om onze vrienden en familie eindelijk nog eens terug te zien! Bedankt iedereen die hieraan heeft meegewerkt (organistatie & medewerkers!).

Ondertussen hebben we terug kennis gemaakt met de Belgische levensstijl (waar je heel snel aan gewend geraakt) die we zeker en vast nog tof vinden! Toch missen we het avontuur, de cultuur, de natuur…(noem maar op) van het afgelopen jaar. We hebben super leuke herinneringen en kunnen het afgelopen jaar zeker bekronen tot de tijd van ons leven! Bedankt iedereen om onze blog mee te volgen. Het deed deugd om alle reacties te lezen en te weten dat jullie nog steeds aan ons dachten terwijl wij ergens aan de andere kant van de wereld aan het rondzwerven waren.

Voor de allerlaatste keer:

Zoenen

Nele en Tim