Na de condors zetten we koers naar Lima langs de Peruaanse kust. Een eerste korte tussenstop maken we nabij Nazca voor de Nascalijnen. Rijke tisten nemen het vliegtuig om deze eeuwenoude lijnen te bekijken vanuit de lucht maar voor 110 USD/persoon kunnen die figuren ons gestolen worden. De prijs van de vluchten is het laatste jaar bijna verdubbeld. Zogezegd voor de veiligheid maar volgens ons heeft het toch eerder iets te maken met de doortocht van de coach van Sifra in 2010. Om er toch maar iets van gezien te hebben laten we ons door onze buschauffeur aan een mirador afzetten. Meer dan een ijzeren toren in de woestijn (de echte betekenis van in the middle of nowhere) blijkt dit niet te zijn. Voor de inkomprijs van omgerekend nen halven euri kunnen we echter niet sukkelen en we zijn dolgelukkig (het betere acteerwerk op de foto’s) dat we toch 2 figuren mogen aanschouwen. Snel een nieuwe bus “aanhouden” voor de volgende windhoos ons te pakken krijgt en doorrijden naar Ica.

Er zijn 2 redenen om Ica te bezoeken. Pisco (broodnodig ingrediënt in de Peruaanse godendrank Pisco Sour) en de oase van Huacachina. Zwemmen is verboden in de Oase (spijtig) maar gelukkig hoef je je er niet te vervelen. We trekken erop uit met een Sandbuggy door de duinen (spectaculair als was het de Sahara woestijn, zij het een zwaar vervuilde Sahara woestijn) tot een plaats geschikt voor een nieuwe hobby: Sandboarden. In theorie lijkt dit op Snowboarden… in theorie. De kaarsen die we krijgen die als wax moeten doorgaan doen hun werk niet en van de duinen glijden is dan ook hard werken. Dan maar plat op de buik op het bord, dat gaat veel beter. De laatste (en steilste) duin van de dag is er net te veel aan wanneer ik tegen iets te hoge snelheid van het bord donder. Auw. Gelukkig staat dit niet op film, Nele’s gesukkel alvast wél!

De volgende dag houden we ons eigenlijk enkel en alleen bezig met rondslenteren in Ica op zoek naar goedkope Pisco Sour . Wanneer we door een zatlapin een deuropening worden aangesproken weten we dat we op de juiste plaats zijn aanbeland. De uitbater voelt zich vermoedelijk wat schuldig (zijn hele café blijkt ladderzat) en brengt ons naar een zonovergoten terras op de tweede verdieping met een muur die elk uitzicht op het gezellige plein verhindert. Niet getreurd want omdat hij zich ook hier wat schuldig over voelt krijgen we een extra grote portie Pisco Sour! Geluk zit soms in een klein hoekje…

Nog dichter tegen Lima (we voelen het einde van onze reis naderen) houden we halt in Pisco. Dit keer het plaatsje, niet de drank. Heel verwarrend want hier vallen geen “Piscokens” te scoren. Na een aardbeving in 2008 valt er in Pisco eigenlijk helemaal niets meer te beleven. Zelfs het tourist office is tegen de vlakte gegaan en werd nooit vervangen/heropgebouwd. Gelukkig komt een man ons vrijwel meteen tegemoet. Hij heeft een vestje aan met daarop Tourist Information en verzekert ons dat hij voor de toeristische dienst werkt. Wanneer we even later in een reisbureau terechtkomen waar we heel wat info krijgen over tours die je bij hem kan boeken ruiken we wat stront aan de knikker. Deze brave man heeft tegen ons gelogen. Hij werkt helemaal niet voor de toeristische dienst en heeft het jasje waarschijnlijk zelf geborduurd! Spuugzat zijn we het! Die bewuste Peruviaan heeft het alvast geweten! Bedankt Nele om het hem eens goed te zeggen in je beste Spaans (overigens écht goed, ze heeft een hele weg afgelegd sinds “Dos Ticketos por favor”). De jokkebrokken in Pisco de rug toekeren en meteen doorrijden naar El Chaco dan maar. Vanuit dit dorpje aan de kust vertrekken dagelijks boottochten naar de Ballestas Islands. AKA de Galapagos eilanden voor de arme mens.

Nog nooit in ons leven hebben wij zoveel vogels bij elkaar gezien! Op miraculeuze wijze slagen we erin niet op onze kop te laten schijten én we zien nog enkele tientallen pinguïns en een dolfijn of 6. Niet slecht, hein. Ook maken we kennis met een nieuw fenomeen: Belgen. We kunnen ons Vlaams nog eens bovenhalen wanneer we een Gents koppel ontmoeten in ons bootje. Ook zitten er 4 Waalse meisjes in onze boot, waar we vaneigens niet mee spreken tot BHV is opgelost! We ontmoeten niet zoveel Belgen op onze gehele reis, maar dat zou in de laatste 2 weken nog gaan veranderen.

Na het ontdekken van de kust komen we een eerste keer in Lima terecht. Gelukkig zit onze tijd in Peru er nog niet op en hebben we nog tijd voor een laatste klepper. Een 4 daagse trekking in de Cordillera Blanca. Deze bergketen bevat 33 toppen boven de 6000m, bevat de hoogste berg in Peru (Huascarán) en bevat de mooiste berg ter wereld (Alpamayo). Na al deze namen vanbuiten te hebben geleerd stappen we op de bus met de rest van onze 13 koppige groep. Met maar liefst 4 andere Belgen. In de laatste weken van onze reis smijten ze er echt mee naar onze kop. Wederom een toffe groep waar we ons 4 dagen mee amuseren. Een van de dingen die we ongetwijfeld hard zullen missen: meerdaagse wandelingen in de vrije natuur. Zalig! We willen het misschien wel eens proberen om van de Kalmthoutse Heide naar het Zwin te wandelen, maar volgens ons gaat dat toch niet hetzelfde zijn…

Terug in Lima aangekomen beseffen we dat het eigenlijk gedaan is, het zit erop. Naar Lima keken we, na enorm slechte commentaren van andere reizigers, niet echt uit en de 5 laatste nachten Madrid tellen eigenlijk ook niet echt meer mee (veel te Europees die stad). Toch laten we ons niet kisten en verkennen we de wijk rond onze hostel (Miraflores genaamd) alsof het onze eerste week is. Nele ontdekt vele Inca-marktjes met souvenirs maar moet iéts hebben gedaan om de goden te ontstemmen. De laatste dag van onze reis (buiten Europa) geraakt ze haar bed niet uit wegens ziekte… Pech, of zouden het de zenuwen zijn jullie allemaal terug te zien? Ik ga dan maar alleen op pad en moet bekennen dat het oude centrum van Lima toch best te pruimen valt. Als afsluiter van een, zacht uitgedrukt, leuke reis ga ik ’s avonds nog naar het nationaal stadion in Lima om de wedstrijd Peru-Bolivia bij te wonen. Jammer genoeg bracht ik niet genoeg sollen (overigens écht de naam van de nationale munt hier) mee vanuit de hostel om een ticket te kunnen betalen. Bijzonder lullig, en ontgoocheld moest ik dan ook afdruipen naar “huis”, alwaar ik dan maar een verslag schreef. Dit verslag.

Het laatste echte verslag…

Zoenen

Nele y Tim