Peru, alweer het laatste land van onze reis (zucht). Van andere reizigers hoorden we dat Peru toch veel toeristischer is dan Bolivië. We houden ons hartje vast en steken de grens over aan het Titicacameer en nemen een directe (dat dachten we toch) bus tot in Cusco. De hoofdstad van de Inca's loopt tegenwoordig inderdaad vol met toeristen maar daar is dan ook meteen al het negatiefs mee gezegd. Eindelijk een stad in Zuid-Amerika die relatief proper is! Samen met Buenos Aires toch wel onze favoriet in dit continent. Op elke hoek van de straat staat politie en die fluiten je maar wat graag terug als je het zou wagen één van de eeuwenoude stenen (gemaakt door de Inca's voor hun tempels, ‘hergebruikt' door de Spanjaarden voor hun stad) aan te raken. Discipline, al een tijdje niet meer gezien.

Nabij Cusco kan je de vermoedelijk beroemdste ruïnes ter wereld bezoeken, Machu Picchu moeten we aan niemand meer voorstellen. Door een gelukje wisten we in April een plekje te bemachtigen op de 'officiële' Inca Trail. Er leiden een vijftal Inca paden naar Machu Picchu maar wij nemen lekker de échte. Volgens kenners tevens de mooiste route. We zijn 3 dagen voor de start in Cusco aanwezig om onze tickets op te halen en beslissen dan om de volgende 2 dagen even de Sacred Valley als voorgerecht te bezoeken.

De Sacred Valley was heilig voor de Inca's omdat ze zo vruchtbaar was. Ook nu nog teelt men hier Coca, aardappelen, Quinoa en Maïs op grote schaal, op dezelfde manier dan eeuwen terug. Om de heiligheid van deze vallei te benadrukken bouwden de Inca's op verschillende plaatsen enkele tempels/dorpen dewelke begin 20ste eeuw werden 'herontdekt' door een Amerikaan waar we de volgende dagen nog veel (te veel) over zouden horen: Hiram Bingham. Op 2 dagen bezoeken we de Incadorpjes Pisac (indrukwekkend!) en Ollantaytambo (wie verzint zo'n naam?) en brengen we een bezoekje aan Moray (plaats waar de Inca's met gewassen experimenteerden) en de plaatselijke Salineras (zoutterrassen). We raken zo stilaan onder de indruk van de Inca's en hun manier van bouwen. We verplaatsen ons via een wirwar aan lokale busjes. Enorm traag maar o zo goedkoop, en veel leuker dan een toeristenbus!

De volgende ochtend zitten we dan alweer in Ollantaytambo. Dit keer met onze Inca Trail familie voor het eerste ontbijt. Een buffet dat, zo blijkt dagen later, niet inbegrepen zat in de kostprijs van de trek. Toch vertrekken wij, ons van geen kwaad bewust, zonder te betalen. Geen erg blijkbaar. Vermoedelijk omdat de eigenaars aan zowat iedereen van onze groep een wandelstok wisten te verkopen. Zo maken ze waarschijnlijk ons ontbijt meer dan goed. Enkele kilometers verder beginnen we eraan na de verplichte groepsfoto. 4 dagen en 45 km verder zouden we Machu Picchu eindelijk gaan ontmoeten! Over de 16-delige groep hebben we vanaf de start geen klagen. Iedereen heeft ongeveer dezelfde leeftijd en er zitten op het eerste zicht geen dikkerds tussen die de groep onnodig zouden kunnen ophouden. De eerste dag wandelen we via 2 ruïnes tot de lunchplaats. Hier vallen we bijna achterover, onze porters (voor 16 deelnemers gaan er 20 dragers mee die tafels, stoelen, voedsel, kookgerei, tenten, etc. etc. de berg opsleuren) hebben een grote tent opgesteld waarin wij plaats mogen nemen voor de lunch. Die lunch doet ons nog verder achterovervallen. Het eten gedurende de 4 dagen was hemels! Peruviaanse specialiteiten, pizza, quiches, een taart, pannenkoeken, lasagne, en alles even lekker (allé, buiten de broccoli-quiche dan). We vragen ons nog steeds af hoe de kok sommige gerechten gemaakt heeft midden in de Andes. We krijgen zelfs geen enkele keer spaghetti (lekker makkelijk voor grote groepen) voor onze neus. Onze chef gaat het nog maken, dat weten we zeker!

Dag 2 is dan de zwaarste van de trek. Je passeert een ‘Col' van 4800m en moet in totaal zo'n 1200m klimmen. Niet van de poes, maar wij brengen het er meer dan redelijk vanaf. Van onze groep bevinden wij ons bijna als enigen al een langere tijd op grotere hoogte, en dat in combinatie met een conditie die duidelijk beter is dan 1 jaar geleden zorgt ervoor dat wij zonder al te veel problemen de top halen! De afdaling die volgt is eigenlijk lastiger wegens erg steil en niet zo aangenaam voor de knieën.

Dag 3 is dan weer de langste. We dalen af tot in de jungle en verwonderen ons over het Inca pad dat in deze zone op sommige plaatsen wel heel goed bewaard is gebleven. Ook nu bezoeken we weer enkele ruïnes en krijgen zo meer en meer inzicht in de cultuur van onze Inca vrienden. Toch wel straffe jongens. Al hun belangrijke bouwwerken staan in lijn met de sterren, seizoenen, rivieren, etc. Wederom kunnen wij ons niet van de indruk ontdoen dat de volkeren in de Andes er de laatste 400 jaar eigenlijk op zijn achteruitgegaan. Moesten ze de huizen en de vervuiling van tegenwoordig zien, de Inca keizers zouden zich ongetwijfeld omdraaien in hun tombe.

Dag 4 begint erg vroeg. Het is de bedoeling de laatste 6 km in het donker af te leggen om bij zonsopgang de zonnepoort bij Machu Picchu te bereiken. Door overbevolking op het pad lukt dit niet helemaal maar geen erg, onder de indruk geraken we allemaal. Wonderschoon hoe de Inca's Machu Picchu gebouwd hebben tussen steile bergen, naast een ravijn. Dan is het nog bijna een uur wandelen tot aan de stad zelf. We krijgen nog een laatste uitleg van onze gids alvorens we de tijd krijgen de ruïnes zelf te verkennen. Uren en uren kan men hier spenderen. Jammer genoeg kregen we enkel uitleg over de belangrijkste zones en hebben we dus het raden naar de bedoeling van sommige andere structuren. Ook de brochure van Machu Picchu maakt je niet veel wijzer. Een beetje schandalig gezien de steile inkomprijzen. Een manier om de gidsen ook hun brood te laten verdienen zeker...

Diep ontroerd nemen we afscheid van dit nieuwe wereldwonder om met onze groep te lunchen in Aguas Calientes beneden in het dal. Onze trein vertrekt pas laat dus moeten we ons voor de rest van de namiddag bezighouden met geleuter en enkele spelletjes. Met stramme beentjes arriveren we om 23u weer in Cusco. Iedereen is te moe om nog iets te eten en neemt afscheid na een toffe 4 daagse! De volgende dagen slenteren we nog wat rond in Cusco, onder meer op zoek naar een barbier voor de opdracht in Peru. We doen niet al te veel buiten bruinen in de zon, eten op de centrale markt voor bijna niets en onze verdere route voor Peru uitdokteren.

Die route brengt ons dan naar Arequipa. In het centrum van de 2de grootste stad van Peru kan je makkelijk een dag spenderen aan het fotograferen van enkele mooie kerkjes en een bezoek aan het plaatselijke klooster. Mooi maar niet de échte reden van ons bezoek. Dichtbij (niet naar Belgische normen) bevindt zich de Colca Canyon (2de diepste ter wereld voor de google-aars) waarin je dagenlang kan gaan trekken. De meesten bezoeken deze Canyon omdat je nergens op deze aardbol Condors van dichterbij kan spotten. Dat schouwspel willen we niet missen natuurlijk. We besluiten het gasvuurtje dat we nu al meesleuren sinds Torres del Paine eindelijk maar eens op te gebruiken en trekken er met zen 2-tjes op uit met proviand voor 3 dagen. We zien onderweg tientallen mensen die dit in groep doen met gids maar zijn al snel blij dat wij hier niet bijhoren. Een makkelijker pad bestaat in onze ogen niet, wie hier verloren loopt is vermoedelijk strontzat. Iemand die het goed met ons meent had ons een tijd geleden via e-mail laten weten dat je deze trek in 2 dagen kan maken met een overnachting in een Oase met gratis zwembaden. Deze nuttige tip (zwembaden laat je immers nooit zomaar schieten) volgden we dan ook op. Ook hier bestaat een hoogteverschil van 1200m tussen de rivier en de top van het ravijn en we moeten eerlijk bekennen dat de eerste dag ons beter meeviel dan de tweede. Die eerste 2 dagen zagen we al een serieus aantal Condors, sommigen van redelijk dichtbij, maar het hoogtepunt volgde toch op dag 3 bij ons bezoek aan de zogenaamde Mirador Cruz del Condor. Ergens tussen 7 en 10 uur 's morgens profiteren deze beestjes van de luchtstromingen om aan een nieuwe dag zweefvliegen te beginnen. De Mirador Cruz del Condor is dan eigenlijk een klif waar je hen van dichtbij (erg dichtbij!) kan bewonderen. De vogel met de grootste spanwijdte ter wereld... Indrukwekkend!

Als afsluiter nog een anekdote uit Cusco die we jullie niet willen onthouden: op een gegeven moment zien we op straat een vrouw met een weegschaal zitten (heel normaal). Ik betaal 50 peruviaanse cent om hierop plaats te mogen nemen en moet hierna net niet gereanimeerd worden. Ondertussen weeg ik nog 71kg (-21). We zijn beiden sprakeloos en Nele besluit dat het beter is dat zij die vervloekte weegschaal maar laat voor wat het is. Even later schiet Nele dan in de lach. Ze herinnert zich immers een gesprek eerder in onze reis waarin ik luid verkondigde dat ik de reis zou beëindigen met een lager BMI dan het hare. Ondertussen is dit dus harde realiteit. We willen iedereen al waarschuwen: bij onze terugkomst willen we (vr)eten en drinken als nooit tevoren!

Zoenen

Nele en Tim