Neen, Bolivië gaat niet dezelfde kant op dan ons kleine Belgenlandje. Het gaat hier wel degelijk over onze laatste dagen in dit land. Na een bijzonder geslaagde zouttrip en een zoveelste nachtbus zijn we lichtelijk kapot en lassen we een dagje platte rust in. We brengen wat zaken op orde, kopen souvenirs voor onze neefjes en nichtjes (kwestie van deze naar de luchthaven te lokken binnen een kleine maand) en bezoeken enkele reisbureaus gespecialiseerd in één van de bekendste activiteiten rond La Paz. Mountainbiken op de Death Road!

Die Death Road was ooit de gevaarlijkste weg ter wereld. Tegenwoordig is er een veiligere weg aangelegd tussen La Paz en Coroico en wordt de Death Road enkel nog gebruikt door toeristen en een enkele vrachtwagen die een verkeerde afslag heeft genomen. De meeste toeristen bezoeken deze “snelweg” op deze sportieve manier. Je begint op de top van de berg en je rijdt met een mountainbike helemaal tot beneden. Op iets minder dan 60 km daal je zo van 4700m tot 1200m. We hebben geluk en moeten onze gids slechts met 1 Frans koppel delen. In het busje richting de start komen we te weten dat het beiden wiskundeleraars zijn die op zomervakantie doorheen Zuid-Amerika trekken. Geen idee wat er in Frankrijk allemaal misloopt maar het lijkt alsof de gehele Franse bevolking tegenwoordig in Bolivië en Peru rondhangt. Gelukkig heeft Nele in Parijs haar frans wat kunnen bijschaven want we hebben het nodig tegenwoordig! Maar goed, het had ook erger gekund (het hadden bijvoorbeeld fysicaleraars kunnen zijn, of Hollanders). De eerste 35 km op asfalt gaan bijzonder snel voorbij. We belanden in een dorpje aan het eigenlijke begin van de echte Death Road. Daar is het grote feest. De dag ervoor vierde Bolivië zijn 202 jarig bestaan en in dat bepaalde dorp werd dat feest gewoon voortgezet. Niemand kon daar nog serieus op zijn benen staan en het dorp werd door ons dan ook omgedoopt tot potkentoeville. Als we ergens willen wonen in Bolivië is het toch daar.

Dan is het tijd voor het stevigere werk. De eigenlijke Death Road is verre van geasfalteerd en er naar beneden rijden is niet altijd even evident. We moeten hard werken om recht te blijven maar plezier hebben we. Ikzelf ben meer een klimmer maar zo eens in je leven een serieuze afdaling rijden moet toch ook kunnen. Na afloop krijgen we nog een buffet voorgeschoteld met pasta’s en verse groenten. We vermelden dit omdat het restaurant werd uitgebaat door ingeweken Hongaren en niet door Bolivianen. Een merkelijk verschil, het moet gezegd. We vreten het restaurant leeg en beseffen tegelijk dat we het eten thuis redelijk hard missen. Bijna dagelijks tegenwoordig spreken we over frieten, brood & charcuterie/slaatjes, timpanyaki, vogelnestjes, rosbief met kroketten en biefstuk met prei in roomsaus. We vragen ons af of we onze voorkeuren voor de eerste weken reeds mogen doorgeven? (Anka van de Penthouse, ik hoop dat je dit verslag ook leest)

Eenmaal terug in La Paz bezoeken we Mary Luz en haar familie een laatste keer. We hebben een leuke avond (met Boliviaanse pizza) en hebben echt het gevoel dat we de laatste maand enkele Boliviaanse vrienden hebben gemaakt!

Onze laatste stop in Bolivië is dan het bekende Titicacameer. Onderweg zien we de ene archeologische site na de andere. De meeste zien er echter een beetje verwaarloosd uit. De zone die het meer en zijn omgeving omvat is eigenlijk nog steeds met mysterie omhult. Duizenden jaren geleden was deze streek al bewoond door culturen (Tiwanaku, Inca,…) die respect afdwingen door hun bouwwerken. Niemand weet precies wat deze betekenen en dit alles brengt bij tot de sfeer! We stomen meteen door naar het indrukwekkendste eiland op het meer, het zogenaamde Isla del Sol. We spenderen er één nacht en wandelen er van ruïne naar ruïne. Deze zijn niet mis, maar het is toch vooral het uitzicht op het meer en de achterliggende bergketen (Cordillera Real met o.a. de Huayna Potosi) die deze dagen zo onvergetelijk maken. Ook had ik er een afspraak met de opdracht voor Bolivië. Eerlijk gezegd de opdracht waar ik het minst naar uitkeek. Jammer genoeg werd mijn vrees bewaarheid. Zwemmen in water zo koud dat het eigenlijk pijn doet is niet leuk… Naakt zwemmen in water zo koud dat het eigenlijk pijn doet is dan al niet veel beter. .. Het resultaat is terug te vinden bij Video’s. We moeten jullie waarschuwen: niet voor gevoelige kijkers! (we hebben het dan natuurlijk over mijn taalgebruik). Bedankt collega’s!

We zijn nu enkele dagen later (het trauma is ondertussen verwerkt) en bevinden ons ondertussen in Peru. De Inca’s wezen gewaarschuwd.

Zoenen

Nele en Tim