Eens in La Paz aangekomen (op het einde van ons vorige verslag) vestigen we ons in een hostel in de drukste toeristische straat van de stad. We kunnen eigenlijk ons adres voor een tijdje aanpassen naar deze hostel want alle volgende activiteiten doen we vanuit deze centrale zetel. Vanaf nu doen we bijna alles via een georganiseerde tour om de simpele reden dat dit de enige mogelijkheid is deze zaken te bezoeken. Zo link zijn ze hier wel.

De eerste uitstap echter weten we toch nog op eigen houtje te ondernemen. Via een kluwen aan micros, flotas en lange wachttijden weten we het dorpje Sajama te bereiken. Sajama is het hoogst gelegen dorp van Bolivië (dat zeggen de locals toch) en ligt tegen de flanken van de berg Sajama, tevens de hoogste piek in het land. Op een van de busjes maken we nieuwe, Franse, vrienden en met hen maken we de volgende dag een fikse wandeling naar enkele hooggelegen meren en geisers in de buurt. Achteraf belonen we onszelf door in een plaatselijke warmwaterbron te duiken. Ontspannend. Nemen we ooit in ons leven nog een bad met zo'n mooi uitzicht? In Sajama maken we ook voor het eerst kennis met enkele 'oneerlijke' Bolivianen. Voor het eerst in Bolivië worden er pogingen ondernomen ons int zak te zetten. Een kleine smet op deze geslaagde trip.

Dan schenken we onze lichamen aan de Boliviaanse touroperators voor een tweetal weken. De eerste activiteit belooft alvast stevig te worden. We beklimmen een van de bergen rond La Paz. De Huayna Potosi is, zo zegt men hier, de makkelijkste top +6000m (88 meter hoger om precies te zijn) om te beklimmen. Toch nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan, dat leek ons dus een leuke uitdaging. Mary Luz helpt ons via het juiste agentschap (goedkoop zonder de veiligheid te beknotten) aan een ervaren gids en weg zijn we. Op dag 1 arriveren we in het basiskamp waar verder nog een training in ijsklimmen op het programma staat. Het gaat ons beiden goed af en we hebben er dan ook heel veel zin in. Tot diezelfde nacht dan toch... Lag het nu aan de vreemd uitziende pasta of het spelletje Uno dat we met onze gidsen speelden, we zullen het nooit weten. Feit is wel dat ik de ganse nacht op het toilet heb doorgebracht. Tussendoor ben ik er zelfs in geslaagd het plaatselijke schaap onder te sp*****. Allé, ge had er bij moeten zijn...

De volgende dag stond er een bescheiden klim van zo'n 3 uur op het programma naar het 'Campo Alto', de slaapplaats voor de 2de nacht. Zonder twijfel de moeilijkste dag van onze reis. Sinds onze aankomst in La Paz (we eten vermoedelijk te veel in de plaatselijke Mercado waar de hygiëne soms te wensen overlaat) doet ook Nele's maag een beetje moeilijk. Ook zij is dus niet in de vereiste vorm voor zulk een klim. We zijn veruit de traagste klimmers van die dag maar arriveren uiteindelijk wél in de hut. Vooral voor mezelf een overwinning. Ik voel me zo slecht dat ik meteen in mijn slaapzak kruip, om er de volgende 20 uur niet meer uit te komen (tenzij voor een zoveelste toiletbezoek). Nele vergaat het iets beter en na een geslaagd avondmaal besluit ze toch door te zetten en een poging te ondernemen de top te bereiken. Die nacht vertrekt het gezelschap om half 2 in een poging de top precies bij zonsopgang te betreden (tegen 7u!). Nele doet er net iets langer over maar het belangrijkste blijft: ze haalt het! Respect! Na afloop krijg ik volgende dingen in onsamenhangende zinnen te horen: fysiek en mentaal één van de moeilijkste dingen uit men leven. Om de 20 passen moest ik stoppen om te kunnen ademen waardoor de gids het koud kreeg. Ik dacht elke meter aan opgeven. En aan haar gezicht zie ik dat het allemaal waar is!! Wanneer de gids dan doodleuk komt melden dat we een half uurtje later alweer moeten vertrekken richting basiskamp gaat Nele hem bijna te lijf. Anderhalf uur later vertrekken we dan écht, met een hoop 'fantastische' herinneringen in onze overladen rugzak.

Na dit avontuur hebben we even genoeg van de kou en reizen we per vliegtuig (als je dat zo mag noemen) naar Rurrenabaque. Dit toeristisch plaatsje in de Boliviaanse Amazone staat bekend om zijn dieronvriendelijke jungle en pampas tours. Met behulp van Mary Luz (zij is zo'n beetje onze Boliviaanse beschermengel) denken we er een acceptabel touragentschap te hebben uitgekozen. De komende drie dagen hebben we heel wat pret in de jungle, vooral met (of nét zonder) enkele van onze tourgenoten. 2 leuke Franse meisjes en een extreem asociaal Engels koppel die naar onze mening beter een privétour hadden genomen. Ook de gids bleek al bij al mee te vallen. Buiten de Anaconda die hij uit de bosjes trok om hem aan onze groep (en aan de drie andere groepen die in elkaars kielzog op Anaconda jacht waren die dag) te tonen behandelde hij alle andere dieren met respect. Er werd niet met stokken naar alligators gesmeten en de schattige aapjes die hij in onze boot wist te lokken kregen van hem geen koekjes! Ook vissen we enkele piranha's (Nele deed haar duit in het zakje, bij mij weigerden ze te bijten). Een leuke afwisseling op bergen en sneeuw deze pampastour. De laatste dag vieren we Nele's verjaardag in stijl door met enkele roze rivierdolfijnen te zwemmen en later in de 'bewoonde' wereld met enkele Paceña (de lokale Stella) in het gezelschap van een gezellige groep mede toeristen. Onze terugvlucht werd met een dag verlaat (vogel in de motor gevlogen, ge kent dat) dus blijft deze gezellige groep nog een dagje langer in Rurrenabaque (een boerengat) hangen. Even werd het ergste (zijnde nog een dag extra vertraging) gevreesd wanneer de hemelsluizen boven het dorp werden opengedraaid, maar gelukkig vertrekt onze vlucht verder zonder échte problemen (zij het met de verplichte Boliviaanse vertraging).

Na de terugvlucht belanden we even in de stress. We hebben tickets voor een trein die 3 en een half uur later vertrekt uit een stad die zo'n 3 en een half uur per bus van La Paz verwijderd ligt. Bolivië zou Bolivië niet zijn mocht er ook op deze bus weer niet iets vreemds gebeuren. Ricardo, een 72 jarige man, krijgt in de bus een attackske. De man is er duidelijk slecht aan toe maar toch twijfelt men de volle 10 minuten of men hem nu naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis moet voeren of niet. Uiteindelijk beslist iemand, god weet waarom, dat het allemaal niet zo erg is en rijdt de bus gewoon door. De volgende 2 uur mag Ricardo in de gang blijven liggen op een stukske karton. Om de haverklap verliest hij het bewustzijn en schiet zijn vrouw in paniek. Uiteindelijk kiepert (bijna letterlijk te nemen) men de man uit de bus in de stad van bestemming, vlakbij een politieagent die het probleem dan maar verder moet oplossen. In ieder geval: wij waren nog dik op tijd voor onze trein. Bedankt zotte Boliviaanse buschauffeur!

Ze hebben weinig treinen in Bolivië maar diegene die ons naar Uyuni bracht deed dat goed. Door mooie landschappen (dat hebben ze hier wel) en door (!) een meer gevuld met enkele flamingo's. In Uyuni blijkt dat we enkele weken geleden de juiste gok hebben genomen. We vinden een touroperator die het aandurft een driedaagse tour richting de Laguna Colorado en de Laguna Verde te ondernemen. Alhoewel deels bevrozen toch meer dan de moeite waard. Samen met de Salar de Uyuni (grootste zoutvlakte ter wereld) terecht het hoogtepunt van Bolivië! Wel een koud hoogtepunt! Zo spenderen we de tweede nacht bij min 26°C. De gemiddelde Boliviaanse berghut beschikt niet over verwarming dus het valt aan te raden niet te veel te drinken om dat nachtelijk toiletbezoek te vermijden...

Ondertussen zitten we weer in La Paz. Overmorgen trekken we, via het Titicacameer, naar Peru. Binnen een dikke maand zien we jullie allemaal weer! Wat gaat de tijd toch snel.

Zoenen
Nele en Tim