Volgende stop: Mendoza. Deze stad aan de uitlopers van de Andes staat bekend om zijn wijnen in binnen- en buitenland. We belanden er bij Diego en Luciana, een Argentijnser dan Argentijns koppel die ons hun zetel aanbieden voor 2 nachten. Onze hosts zijn ziek maar dat is er eigenlijk bijna niet aan te merken, 's avonds gaan we nooit voor 1u slapen. Ze houden van hun streek en doen er alles aan ons er zo veel mogelijk van te laten proeven. Dat mag je letterlijk nemen wanneer ze voor ons een route uitstippelen van te bezoeken bodega's (wijnproeverie). We huren een fiets bij plaatselijke beroemdheid Mr. Hugo en spenderen een dag in het zonnetje (het regent immers bijna nooit in deze woestijn) in het gezelschap van enkele wijntjes. We kennen nog steeds geen fluit van wijnen (gevolg van rondleidingen in het Spaans). Maar, veel erger, weer pijnlijk duidelijk dat we niet (meer) kunnen drinken. Gelukkig geen alcoholcontrole tegengekomen, laat ons het daar maar op houden.

Ook in Mendoza maken we kennis met enkele nieuwe beroepen. De meest tot de verbeelding sprekende kunnen we best omschrijven als parkeerhulp. Deze mannen 'beheren' de beschikbare parkeerplaatsen in een straat. Ze wijzen je aan waar te parkeren en vragen je dan enkele peso's ter sponsoring. Wanneer je deze weigert te betalen mag je je bij terugkomst aan enkele schrammen verwachten. Afpersing dus, maar heel normaal hier.

Diego, een Andinist in opleiding, weet dan nog een leuk adresje voor ons. Hij raadt ons aan geen bus naar de Aconcagua (met 6962m de hoogste berg van de Amerika's) te nemen wegens te ver en eigenlijk geen **** aan. Wel tof volgens hem: een hutje in de Andes (op iets bescheidener hoogte weliswaar) van de CAM (Club Andinista Mendoza). Een dag later nemen wij dus de bus naar El Salto, op een hoogte van 1800m. We arriveren er rijkelijk laat, en hebben dan eigenlijk enkel nog tijd om de plaatselijke brouwerij te bezoeken. Jammer. De 'Jerome' (genoemd naar de hond des huizes) viel zeker in de smaak! We sprokkelen nog wat hout voor het verplichte haardvuur die avond en gaan een redelijk frisse nacht tegemoet. Ook de volgende ochtend valt er geen sneeuw te bekennen in de vallei, maar de zon is wel aanwezig. Ideaal wandelweer dus, en dan is er altijd wel een waterval in de buurt natuurlijk! Geleidelijk klimmen gedurende een dikke 3 uur brengt ons ter plaatse, volgens de locals net onder de 3000m (wij durven dat te betwijfelen). Een leuke trip, waarna het jammer genoeg alweer tijd is de streek rond Mendoza te verlaten. Diego en Luciana trouwen overigens in oktober en gaan op huwelijksreis doorheen West-Europa. Ze beloofden ons ook Antwerpen aan te doen (en terecht!).

Vanaf dan trekken we eigenlijk enkel nog noordwaarts, eerst richting Cafayate. Deze stad is dan weer bekend om zijn witte wijnen. Die laten wij echter links liggen, wij concentreren ons op de Quebrada de las Conchas. Een vallei waar het gesteente alle mogelijke kleuren aanneemt. We huren voor de verandering een fiets waarmee we in één dag de mooiste 47km van deze Quebrada afleggen. Zo zien we nog maar eens een Gargante del Diablo (top), en een rots in de vorm van een pad (flop). Ondertussen hebben we beiden wel serieuze pijn aan ons achterwerk van al die gehuurde fietsen, auw. Hier maken we, in een plaatselijk café, de openingswedstrijd van de Copa America mee. Messi speelt slechts gelijk tegen een uitermate zwak Bolivië, en dat zorgt voor een bedrukte sfeer en een leeg café binnen de minuut na affluiten.

Dan brengt een schamele bus ons naar Salta, de grootste stad in het noorden van het land. Hier hebben we afgesproken met Lucas en Lolo, die we voor het eerst ontmoet hebben in Chili een hele tijd terug. Met hen huren we voor 2 dagen een auto om de streek wat te verkennen. Dag 1 rijden we van Salta over de Questa del Obispo naar Cachi. Dag 2 volgen we via de Quebrada del Toro de route van de zogenaamde Tren de las Nubes (wolkentrein). Beide dagen spenderen we op grote hoogte, onze persoonlijke records worden dan ook enkele keren gebroken. Gelukkig drinken we genoeg Mate (en onze eerste coca-thee!) om hier geen last van te hebben. We blijven hierna nog een extra dag in Salta om de stad te bezichtigen. We proeven enkele lokale specialiteiten (van de frieten in puntzak zijn we net afgebleven) en 's avonds gaan we dan toch eens een keertje uit eten, Argentijnse Parrilla, een mix van overheerlijk geroosterd vlees. Wat kan het leven smakelijk zijn!

Het is nu stilaan tijd Argentinië te verlaten, maar niet in rechte lijn! We stoppen onderweg naar de grens nog in enkele bergdorpjes waar we verbaasd worden door de uitzichten, door de temperatuurverschillen dag /nacht en door het lekkere eten dat je hier terug kan vinden. Hopelijk vinden we in Bolivië ook empanadas!

Zoenen

Nele y Tim