Godverdomme die Chilenen weten iets van tongen draaien. In Santiago was het ons al opgevallen en ook hier in het Zuiden is het van dattum, hoewel minder uitgesproken. Wat ze dan weer niet kunnen in Chili is straten oversteken bij een rood verkeerslicht. Het eerste land gedurende onze reis waar de mensen zo gedisciplineerd wachten op dat groene mannetje. Nu we van enkele locals vernomen hebben dat ze dat niet doen uit schrik voor boetes (tha police doesn’t care) doen wij daar vaneigens niet aan mee!

Dat we ons op dit moment in het zuiden van Chili bevinden hebben we te danken aan een ontmoeting met een Texaan enkele jaren geleden (van een zekere Nele Smet was er toen zelfs nog geen sprake). Toen ik bij een eerste doortocht in Nieuw Zeeland de Milford Track kon wandelen (enkele maanden geleden met verve nagedaan, zal de trouwe lezer van deze blog nu wel denken) was het deze man die me vertelde over een meerdaagse wandeling die hij ooit maakte in Chili. Volgens hem écht de mooiste ter wereld… Het W-Circuit in het Parque Nacional Torres del Paine!

De luchthaven van Santiago (niet echt gezellig te noemen) zijn we ondertussen wel beu gezien. Het feit dat onze vlucht naar Punta Arenas vertrekt om 1u55 am helpt dan natuurlijk niet echt. Wat een schok wanneer we het vliegtuig uitstappen. We wanen ons in een Belgische strenge winter. Op het vroege uur dat wij er neerstrijken is er nog niets open in de stad dus vinden we er niet beter op dan onze plannen nog een uurtje te overdenken in een verwarmd bankfiliaal, in het gezelschap van 2 straathonden (we maken vlot nieuwe vrienden in Zuid Amerika!). Uiteindelijk komt alles weer goed en kunnen we beginnen aan een dagje… plannen. Een van de redenen waarom een mens naar Punta Arenas trekt is de aanwezigheid van enkele reusachtige pinguïn kolonies in de directe omgeving. Spijtig genoeg zijn deze schattige diertjes enkel thuis tussen oktober en maart. De bedenker (s) van de opdracht voor Chili (ga op de foto met minstens 50 pinguïns) zal hier waarschijnlijk niet bij stil gestaan hebben (of net wel?). De kans dat we deze opdracht kunnen vervullen is dus erg klein. Bijzonder jammer want de kolonies hier (eentje met maar liefst 500.000 exemplaren!) lijken ons écht wel de moeite. Weeral een reden om hier ooit weder te keren…

Aangezien we geen interesse hebben in een bezoek aan plaatselijke olie en/of gasvelden of musea over uitgemoorde indianen beslissen we meteen verder te reizen naar Puerto Natales. Ook Ushuaia en Tierra del Fuego laten we dus schieten maar gezien de kou hier, en het feit dat de winter nog maar net begonnen is, lijkt het ons beter zo snel mogelijk aan onze kampeertrip in Torres del Paine te beginnen. We arriveren in Puerto Natales op een zondag in het laagseizoen, en dat is geen goed idee. Niet meer dan een spookstad waar we langer dan een uur door de kou rondzwerven op zoek naar een hostal die wél open is tijdens de winter. We komen bij Rubén terecht in een erg pittoreske hostal, ingericht zoals in overgrootmoeders tijd. Alleen blijkt dit geen fantastische commerciële ingeving van de eigenaar te zijn, het is daar voor de serieus… Postuurkes in het hele huis, uitermate koud met als verwarming een stoof in de keuken (moderne technologie in de jaren 1800) en eigenlijk niet heel proper. Maar doodbrave eigenaars die het ons met hun duivelse vriendelijkheid toch moeilijk maken weer te vertrekken. Als laatste argument: gratis wifi! Verkocht! Want dat wil zeggen dat we nog eens tijd hebben om wat te skypen. We zullen er uiteindelijk 4 nachten slapen…

Op maandag hollen we de kleine stad met houten huisjes rond op zoek naar info over de wandeling, o.a. langs het kantoor van het Nationale Park (Conaf) zelf (dikke amateurs daar). Ook gaan we op zoek naar een tent, slaapzak en matjes om te huren. We tellen uiteindelijk enkele peso’s meer neer voor degelijk materiaal (en zullen ons dat achteraf niet beklagen). Op dinsdag is het dan zover. Rond 11u worden we afgezet aan de ingang van het park waar we verplicht naar info van de parkwachters moeten luisteren. Compleet waardeloos! We aanhoorden 3 verschillende Rangers en allen vertelden ze ons tegenstrijdige dingen. Zo lag er afwisselend wel/geen sneeuw in het park, hadden de kampeerplaatsen wel/geen overdekte plaatsen om te koken etc. We raden de Chilenen toch eens aan in de leer te gaan bij hun Nieuw-Zeelandse collega’s. Wat meer tijd doorbrengen in hun eigen parken zou waarschijnlijk ook al wat helpen.

Een eerste tegenslag laat dan niet lang op zich wachten (ok, misschien een kleine stommiteit mijnentwege). De bestuurder van ons busje was zo dom geweest om te vertrekken met mijn vers aangekochte hippe muts op de achterbank… vergeten dus. Het busje moest sowieso wel ongeveer langs deze plaats terugkeren (met dagjestrippers die naar een gletsjer werden gereden) dus besloten we maar anderhalf uur in de koude wind te wachten. Nele erg happy natuurlijk. Een hele muts later konden we dan eindelijk starten. De wind kwam harder en harder opzetten tot uiteindelijk zo’n 65km/u zo bleek later (uit gegevens van het onbetrouwbare Conaf weliswaar). We vorderden maar moeizaam, Nele werd zelfs tot 2 keer toe letterlijk van de sokken geblazen. Moe maar voldaan (de uitzichten waren dan al prachtig) arriveerden we slechts 18 km verder op onze eerste kampplaats. “Slechts” want het eigenlijke doel was een kampplaats verder, waar we door de miserie met mijn muts niet zijn geraakt. Op de camping ontmoeten we een Frans koppel dat de W in omgekeerde richting heeft gelopen en dus aan hun laatste nacht in het park zullen beginnen. Hun verhalen over ijskoude nachten, een regen/sneeuwbui en een chronisch gebrek aan zon boezemen ons toch een beetje angst in. Warm en sexy gekleed in ons thermisch ondergoed duiken we niet veel later onze tent in, waar het warmer blijkt dan in de gemeenschappelijke keuken van de camping (?!). Die eerste nacht was er geen vuiltje aan de lucht. Ok, slapen op een flinterdun matje is nooit écht aangenaam maar dat weet je wanneer je gaat kamperen.

De tweede dag staat er dan een 22 km op het programma naar de Glacier Grey en het gelijknamige meer. Indrukwekkend! De wandeling begint door een vallei met steile kliffen en al snel zien we grote vogels hoog in de lucht rondcirkelen. Zouden dat Condors kunnen zijn? Geen idee, maar voor alle veiligheid nemen we toch alvast een 10-tal foto’s. Na een viertal uur afwisselend bergop bergaf bos in bos uit te trekken arriveren we uiteindelijk aan de gletsjer. Ne serieuze klepper vergeleken met de exemplaren die we tot dan al hadden gezien. We eten er onze lunch en net voor we weer vertrekken komt zelfs het zonnetje erdoor. Die doet wonderen en goed gemutst beginnen we dan aan de terugtocht langs hetzelfde pad. Ook hier zien we weer 2 vogels hoog in de lucht rondcirkelen. We blijven even kijken en wanneer ze toch eens wat lager voorbijvliegen zijn we toch wel redelijk zeker dat het hier Condors betreft. Coole beestjes! De campingbeheerder bevestigt ons verhaal en vertelt er meteen bij dat onze camping ’s nachts vaak het bezoek krijgt van een poema. Toch maar even opletten als we ’s nachts onze tent uit moeten voor een plasje!

Door de té warme nacht ervoor laten we de extra kleren in de slaapzak voor wat ze zijn en kruipen onder de wol enkel gekleed in ons thermisch ondergoed. FOUT! De volgende ochtend hangt onze tent langs buiten vol ijs, en langs binnen vol water. Op het nippertje zijn we zelf redelijk droog gebleven. Het opstaan verliep dan ook niet zo vlot. Koude handen, koude tenen en stijf van het slapen op een flinterdun matje. Het humeur daalde net als de temperatuur onder nul. Nele heeft ons er daar doorgesleept want ik zag het allemaal niet meer zo goed zitten. Een half uurtje na Nele’s nu al legendarische uitspraak: Ej Makker, GIJ wou wel deze wandeling komen doen hé! Kregen we het weer een beetje warmer en werd de sfeer weer wat prettiger. Ondertussen bevonden we ons alweer in een nieuwe vallei, ook nu weer door een wandeling langs een prachtig meer. Aan de volgende camping ontmoeten we 2 Chilenen en een Spaanse, ook verkleumd van de kou, die ons vertellen dat ze 2 nachten ervoor in een Refugio binnen hebben geslapen omdat één van de deuren openstond. We kijken op ons horloge en besluiten dat als we voortmaken we diezelfde Refugio nog net na het vallen der duisternis kunnen halen. Die veronderstelling blijkt te kloppen, maar jammer genoeg blijkt de Refugio gesloten. Blijkbaar was er toch iemand langs geweest om de deur weer op slot te draaien. We zetten onze ijstent dan maar op en koken in het voorstuk van onze tent in onze slaapzak (bedankt Nele!). Het warme maal beurt ons toch een beetje op en we maken ons op voor een nieuwe koude nacht, deze keer met alle mogelijke kleren aan, die fout maken we nooit meer…

Even later horen we gestommel en geschuifel uit de richting van de Refugio. Het zijn de Chilenen en de Spaanse die ook toegekomen zijn en die toch nog even onderzoeken of ze toch niet binnen geraken. Even later wordt het stil. Wanneer ik me de tent uitwring voor een broodnodig toiletbezoek neem ik toch even het zekere voor het onzekere en werp een snelle blik in de Refugio. Jawel, onze vrienden zaten lekker binnen. Ze nodigden ons uit en even later smeten we al ons gerief door een minivenstertje naar binnen. Er zelf doorkruipen was net iets moeilijker, maar leverde wel enkele grappige foto’s op. We zijn er niet trots op, maar hebben zo toch een redelijk comfortabele nacht gehad. Nog steeds koud, maar niets vergeleken met de condities buiten natuurlijk. Het ijs aan onze tent was de volgende ochtend verdwenen, ook zij was waarschijnlijk blij met deze onverwachte meevaller.

We vertrekken vroeg genoeg om niet geklist te worden en zetten onze weg verder naar het hoogtepunt van de route. De ‘Torres del Paine’. Vrij vertaald: pieken van de Paine. Ook nu weer een afwisselende dag. Jammer genoeg grotendeels verstoord door een dik pak mist. Tijdens de beklimming naar de eigenlijke Torres (en nabijgelegen camping) treffen we een vijftal dagjestrippers die enkel in het park zijn voor dit schouwspel. Ze bevestigen ons allemaal dat de Torres goed zichtbaar zijn, de mist is daar net niet aanwezig. We weten dat het best mogelijk is dat je de Torres een hele dag lang niet kan zien en versnellen een beetje om er diezelfde dag nog te geraken. Dit lukt (moest er een wereldkampioenschap hiking voor koppels bestaan, we kwamen in de buurt van de medailles), en wat een uitzicht. Het was een lange dag geweest maar zulk een plaatje maakt alles goed. Op slag vergeet je de kou en weet je waarom je het allemaal doet! Doordat we kamperen in een bos, goed beschut, valt ook onze laatste nacht al bij al mee en we beslissen de volgende ochtend nog eens terug de steile klim naar de Torres te maken. Het weer zit niet echt mee maar we krijgen ze ook deze keer te zien, wederom geen mist te bespeuren. Enig minpuntje van ons dubbel bezoek: we zagen de Torres nooit met de volle zon erop. Ook hier moeten we dus ooit terugkomen…

Die laatste dag zien we nog serieus af want de afstanden (steeds +20 km) met een zware rugzak beginnen te wegen. Toch halen we de inkom van het park netjes binnen de afgesproken tijd met de transportfirma. Die daagt echter anderhalf uur later op dan afgesproken. We laten in ons beste Spaans ons ongenoegen blijken aan de chauffeur die zich er allemaal niet te veel van aantrekt. Terug in Puerto Natales aangekomen breng ik toch even snel een bezoekje aan het bureau met onze klacht, in de hoop enkele peso’s terug te kunnen vorderen. Een telefoontje met de chauffeur later kreeg ik als uitleg: een platte band gehad. Ik moest meteen aan mijn collega’s thuis denken. Steevast dé uitleg binnen de transportwereld om vergeten werk en/of andere problemen te verdoezelen. Gepakt op mijn eigen vakgebied verdorie!

Een beknopte samenvatting: Torres del Paine, meer dan de moeite waard…. Maar ga toch maar in de zomer!

Zoenen

Nele en Tim