Een nieuw hoofdstuk in onze reis, Zuid Amerika. Tijd om dat jommekos Spaans vanonder het stof te halen! Vanuit Sydney vliegen we over Auckland (prettig weerzien met de luchthaventerminal) richting Santiago. Zoals velen weten is dit de hoofdstad van Chili. We spenderen hier een viertal dagen vooraleer een nieuwe vlucht ons naar het Paaseiland zal brengen. We navigeren verdacht vlot door de stad tot in onze hostel, mét uitzicht vlak boven de “Plaza de Armas” oftewel het plein waar de stad gesticht werd, niet slecht. Volgens het toeristisch centrum niet echt de meest veilige zone na het vallen der duisternis, maar kom. Aangezien het hier meteen een pakske frisser blijkt beseffen we dat we toch enkele warme kledingstukken missen als we straks de elementen willen trotseren in de Andes. Naast sightseeing houden we dus ook onze ogen open voor trendy wanten, kousenbroeken en ander hip wintergerief (lach maar, onverlaten in het zomerse België!). Op het einde van de rit vinden we jammer genoeg enkel een straatje waar de Veritas jaloers op zou zijn. We hebben echter geen tijd meer om zelf een muts te breien, dus hopen we maar op meer geluk een van de volgende dagen.

Ergens gedurende onze reis (in Japan als ons geheugen ons niet in de steek laat) kregen we de tip om nabij Santiago de stad Valparaiso te bezoeken. Met zulk een klinkende naam kàn het volgens ons niet missen, dat moet een voltreffer worden. We maken een keuze uit de vele busmaatschappijen die deze route aanbieden (Turbus lijkt ons wel betrouwbaar) en nestelen ons in de zogenaamde 5 sterren bus. Niet overdreven, beenruimte te over en een display die ons zaken toont zoals actuele snelheid, naam chauffeur, kms tot bestemming,etc. Interessant! Niet echt het beeld dat wij hebben van bussen in Zuid-Amerika, maar die komen ongetwijfeld nog aan bod in verdere verslagen. Van de rit herinneren we ons echter niet zo bijster veel meer. Tussen Sydney en Santiago liggen immers zo’n 16 tijdszones en dat hebben we geweten. Voor het eerst in dik 8 maanden slaat de jetlag meedogenloos hard toe. Een dag of vijf rondlopen als een zombie volstaan gelukkig om deze aandoening weer af te schudden.

Ook in Valparaiso blijkt het kouder dan wij van het paradijs zouden verwachten. We spenderen anderhalve dag in deze stad met vele oude gebouwen, jammer genoeg bijna allemaal rot en vervallen/verlaten. Het lijkt alsof we zo’n 100 jaar te laat zijn om alle pracht en praal hier te bewonderen. Toch houden we wel van de sfeer in de straten. Ook de Chilenen leven blijkbaar op straat, en het is toch alweer van Singapore geleden dat we zulks hebben mogen ervaren. We amuseren ons een dik uur met het aanschouwen van de plaatselijke zeeleeuwenkolonie, pelikanen en containertrafieken. Maken gretig gebruik van de liftjes die je naar de hoger gelegen delen van de stad brengen. Valparaiso, een leuke dagtrip waard.

Terug naar Santiago, waar we nog een nachtje zullen couchsurfen alvorens naar het Paaseiland te vertrekken. Jamie, onze host, is een ingeweken Australiër die in Zuid-Amerika vertoeft om een documentaire te schieten van een Deense langeafstandloper die zijn eigen wereldrecord tracht te verbeteren. Deze zot loopt van het uiterste zuidelijke puntje in Chili naar Alaska (met 'slechts' 20-30 km per dag neemt hij er volgens ons wel een beetje de tijd voor...). Jamie is wat men noemt een toffe peer en zijn reisverhalen in combinatie met de verhalen over zijn Deense vriend zetten ons met beide voetjes op de grond. Uiteindelijk reizen wij nog in een zekere luxe, alhoewel zonder pinten! Maar daar wil Jamie verandering in brengen, hij neemt ons mee naar het “nachtleven” van Santiago, in dit geval een bandje dat een concert(je) speelt in een plaatselijk bruin café. We maken er kennis met Pisco Sour, een drankje waarvan we de komende maanden nog wel meer zullen horen. Gezellig, maar we trekken toch op tijd zetelwaarts om de volgende ochtend onze vlucht niet te missen. (maar niet zonder een andere nationale specialiteit te proeven, de Empanada con carne)

Isla de Pascua, een eiland vol mysterie. Wat betekenen de beelden, hoe zijn ze daar gekomen, wiens idee was het om ze van die belachelijke hoeden te geven…. zoveel vragen. 6 volledige dagen om daar een antwoord op te vinden. En die antwoorden hebben we gevonden ook, per mountainbike nog wel. Belangrijke tip voor mensen die binnenkort een tripje naar het Paaseiland plannen: haal een rijbewijs voor moto’s! Dit heb je nodig om een eenvoudig (en betaalbaar) scootertje te huren (?). Wij hebben ons dus moeten beperken tot de fiets, kwestie van alle spieren regelmatig eens te trainen! Ook niet onbelangrijk: sla voedingswaren in op het vasteland. Naast overdreven duur zien het vlees en de groenten er vaak uit alsof ze per roeiboot de ±2300 km vanuit Santiago hebben afgelegd…

Even serieus, Paaseiland is een paradijs! Bijna op alle sites lopen we alleen rond, wat het mysterie enkel aanwakkert. Slechts een handvol sites werden gerestaureerd (alle beelden op het eiland werden ooit vernield in oorlogen tussen de eilandbewoners onderling en/of door een tsunami omvergeworpen) maar ook dat komt de sfeer enkel ten goede. We spreken de cadeaus van vrienden en familie weer aan en hijsen ons nog enkele keren in het duikerspak. Bangelijk! We zien zo’n 30 meter ver onder water (slechts de helft van een écht goede dag volgens de locals), als je weet dat we op het Great Barrier Reef het soms met “slechts” 7 meter moesten stellen… En dat water zó blauw kan zijn weten we nu ook sinds kort. Het leven onder water is natuurlijk niet te vergelijken met Australië maar toch beleven we een nieuw hoogtepunt wanneer onze gids een kogelvisje vangt en we er even mee kunnen spelen. Waarschijnlijk niet al te gezond voor het kogelvisje in kwestie trouwens… waarvoor onze excuses!

Zoenen

Nele en Tim