De reden waarom jullie zo lang niets van ons gehoord hebben is gelukkig niet omdat we gearresteerd werden aan de grens voor het smokkelen van groenten en fruit! De reden is simpel... we hadden zoveel pret dat we de afgelopen weken gewoon niet aan jullie hebben gedacht!

Ok dat laatste is gelogen, maar het is wel heel erg tofkens geweest. Bijna meteen na de eerste relocation volgt de tweede richting Perth. Ook van Adelaide zien we dus niet al te veel. In Adelaide slapen we voor de tweede keer bij een local thuis via het bekende zetelsurfen. Beter gezegd we slapen in een groot dubbel bed want Sam, onze gastvrouw, staat haar slaapkamer af en slaapt zelf op de zetel... straf!

Er gaat wat puzzelwerk vooraf aan de relocation naar Perth. We willen dolgraag 2 nationale parken bezoeken in deze 6 dagen maar welke route we ook uit onze mouw schudden, we komen steeds op te veel kilometers uit (de verhuurmaatschappij laat je toe de kortste afstand + 550 extra kms af te leggen). We beslissen dan maar om te vertrekken en onze neuzen te volgen. Te veel kilometers rijden mag wel, maar dan moet je natuurlijk bijbetalen. Eerst hebben we dit er nog wel voor over maar nadat we de eerste dag al wat kms verloren rijden (Nele als co-piloot, vandaar) beslissen we al snel Esperance en zijn witte stranden uit het programma te schrappen. Zo kunnen we zorgloos het Flinders Ranges NP bezoeken. Een blitzbezoek want door de beperking in dagen van zo'n relocation moeten we dagelijks toch een groot aantal kms afleggen. We wandelen in recordtempo de Wilpena Pound op (natuurfenomeen dat door onze foto's niet echt eer aangedaan wordt, misschien toch even googelen als lezer) en slapen net buiten het park (14 dollar camping fee uitgespaart). Na de pikkeboeven in Nieuw Zeeland is Nele niet meer zo gerust heel alleen op een donkere parking en wanneer er laat in de avond een andere wagen arriveert en heel verdacht zijn lichten dooft (!), wordt er even overwogen om over de kookpanelen naar het stuur te kruipen en met gierende banden te vertrekken. Gelukkig zegeviert het gezond verstand en blijven we staan, zonder dramatische gevolgen.

Na de Wilpena Pound duiken we voor 3 dagen de woestijn in. In 3 dagen door de Nullarbor... je kan er geen boek over schrijven. We kamperen één nacht vlakbij enkele steile kliffen en diezelfde nacht krijgen we een schattig muisje op bezoek in onze camper. Een andere avond kamperen we letterlijk naast Pildapena Rock. Een miniatuur versie van wat we later in Hyden en later hopelijk ook nog in het Red Center te zien gaan krijgen. Nele is in grootse vorm en staat die ochtend op voor de zonsopgang op de rots. Nog geen nanoseconde uit de camper merkt ze een kangoeroe op vanboven op diezelfde rots, met een leuke foto tot gevolg. Dit alles zonder mij wakker te maken, waardoor ik dit schouwspel moet missen. Het zal voor eeuwig een struikelblok in onze relatie blijven. Zo hebben we het dan wel gehad met hoogtepunten. Wél een hele ervaring was het rijden op zich. De uitgestrektheid van Australië wordt een mens op deze manier wel heel duidelijk!

Na de woestijn arriveren we in de Goldfields Region. Ook weinig over te melden eigenlijk. Jammer genoeg hebben we geen goud gevonden en voor ons viel er hier dan ook niet te veel te beleven. We rijden al een heel stuk door zodat we de wagen op de laatste dag vroeg kunnen inleveren, want te Perth wacht ons wederom heel wat planningswerk. Daar wachten immers Kai en Iris op ons, bekend van de aardbevingsbus in Nieuw Zeeland. Na opzoeken, vergelijken en enkele telefoontjes (dank u gratis internet in de bibliotheek) blijkt het huren van een klein autootje per koppel in combinatie met kamperen de goedkoopste oplossing. Dan beginnen de problemen echter pas. De limiet van Nele's kredietkaarten is zo goed als bereikt en gezien de mijne werden ontvreemd kunnen we geen huurauto betalen. We kunnen geen kant meer op! De oplossing: laat iemand anders voor je huurauto betalen. Kai en Iris moesten hierover niet lang nadenken en zodus konden we 1 dag later dan gepland toch vertrekken. Om de kosten te drukken kopen we in de plaatselijke Macro keten een tent, matjes en een kookvuurtje tegen de schappelijke prijs van een 30 EUR. Het moge duidelijk zijn dat de kwaliteit van de gekochte goederen te wensen overlaat. Het kookvuur overleeft de eerste week zelfs niet en de tent is eigenlijk te klein voor mensen die groter zijn dan 1m40. Als ik me diagonaal leg past het net. Slachtoffer van dienst is dan wel Nele want ook zij moet dan plaats inleveren. Een grappig zicht dat zich de volgende 2 weken vaak zal herhalen. Ook is de tent niet meteen van het waterdichtste soort... Gelukkig heeft het op die moment al 59 dagen niet meer geregend rond Perth, we kruisen dus onze vingers.

We begeven ons Noordwaarts richting Nambung NP en zijn beroemde Pinnacles en maken onderweg nog een tussenstop in Yanchep NP omdat daar nog wat koala's t spotten vallen. We zijn 's avonds onder de indruk van de zonsondergang bij de Pinnacles (iets minder van de hoeveelheid vliegen) en blijven iets te lang hangen. Gevolg: we rijden niet ver meer (niet aan te raden met Kangoeroes op de baan) en maken noodgedwongen een stop bij een rest area net naast de baan. De vliegen van overdag ruimen dan plaats voor motten 's nachts en zonder overdrijven: dat waren er 948. Een lichtje gebruiken om de tent op te zetten was bijna onmogelijk. Een eerste keer irriteren we ons aan de omstandigheden in en rond de tent...

De volgende dag rijden we naar Kalbarri alwaar we bijna een hele namiddag verschijten met wachten op Kai en Iris. Na een lang verhaal met prijzen en problemen met de terms en conditions van hun huurauto zijn zij uiteindelijk een dag later dan ons vertrokken. Geen pretje want zelfs in centrum Kalbarri zitten er veel te veel vliegen, van het lastige soort dan nog. We doen daar de aankoop van de eeuw, een vliegennet! We slapen illegaal in onze wagen in het centrum en de volgende ochtend worden we herenigd met onze reisbuddys. We beginnen aan een tocht die ons langs mooie gorges (ravijnen), blowholes, vliegen, king waves, dolfijnen, vliegen en een schildpad (enkel van toepassing voor Tim, tot grote woede van Nele) naar Cape Range NP en het Ningaloo Reef brengt.

Het Ningaloo Reef staat wat in de schaduw van het Great Barrier Reef aan de Oostkust maar mag zeker niet onderschat worden. Alvast één voordeel: het Ningaloo Reef kan je makkelijker bereiken want op sommige plaatsen ligt dit nog geen 10 meter van het strand af. We snorkelen daar menig partij en kunnen er niet genoeg van krijgen. We zien verschillende tropische koralen bewoond door schattige visjes, enkele haaien en een schildpad (enkel van toepassing voor Tim, tot nog grotere woede van Nele). Die nacht worden we wel verrast door een onweer en moeten we uit onze tent vluchten. Noodgedwongen brengen we dus opnieuw een nacht door in de auto. Omdat we al talloze verhalen hebben gehoord van overstroomde nationale parken, afgesloten wegen en andere horror besluiten Kai en Iris de volgende ochtend uit het park te vluchten. Wij geven het weer nog even een kans en beginnen de dag met een wandelingetje naar nieuwe gorges alwaar we een zeldzame soort Rock Wallaby mogen aanschouwen. Kort na de middag trekt de hemel alweer open dus kunnen we nog een namiddagje snorkelen. Hier hebben we weer een ontmoeting met een Blacktip Reef Shark. Waar deze beestjes normaal langs de grond voorbijzwemmen (uit uw richting) kwam deze rakker echter op ooghoogte zwemmen (in onze richting). Toen hij dicht genoeg was en zag hoeveel wij de laatste 7 maand zijn afgevallen zwom hij gelukkig weer weg. Even blazen!

Een dag vroeger dan gepland verlaten we Ningaloo en trekken we 700 km landinwaarts naar een volgend hoogtepunt: Karijini NP. Hier kan je kamperen tussen de dingo's (niet gezien) en wandelen in de mooiste gorges tussen de pythons (niet gezien). Sommige van deze gorges kan je enkel al zwemmend doorkruisen, en bij andere moet je serieus wat klauteren om verder te geraken. De vele wandelingen brengen ons naar de mooiste plaatsen en swimming holes. Een actieve dag, de beentjes gaan los! We maken naar goede gewoonte heel wat foto's, en zoals zo vaak vinden we achteraf dat onze foto's de schoonheid niet echt volledig weergeven. Een aanrader voor elke bezoeker aan Western Australia in alle geval, al moet je er wel een eindje voor rijden.

Na Karijini nemen we afscheid van Kai en Iris na een fantastische week samen. Wie weet zien we elkaar nog eens terug in Cairns of Sydney! Vermits we vroeger uit het Ningaloo MP vertrokken waren hadden we nog een dagje over. Omdat we geen dingen willen missen besluiten we toch nog naar Esperance te trekken, zo'n 1200 km zuidwaarts. Bekijk het als een dagtrip naar het zuiden van Frankrijk.... Onverantwoord eigenlijk maar toch hebben we er geen spijt van. We zien de witste stranden, kamperen op de beste camping tot nu toe en hebben eigenlijk enkel spijt dat we daar geen dag of 2 langer hebben kunnen doorbrengen.

We brengen onze huurauto in extreem vuile staat weer binnen (rood stof kruipt waar het niet gaan kan) en skypen met familie in het zonnetje aan de bibliotheek te Perth alvorens we het vliegtuig nemen richting Cairns, dwars door Australië. We gaan duiken in het Great Barrier Reef en kijken daar enorm naar uit!

Zoenen
Nele en Tim

REACTIES

Swaelen zegt 10 dagen 18 uur geleden:
Misschien wel 14 dollar, maar alvast geen dt fout uitgespaarD!!!

Hilde e Hugo zegt 13 dagen 9 uur geleden:
geen betere reportage dan deze.
Wij zien het al zo voor onze ogen.
wij zien of voelen de muggen gelukkig niet, laat die daar maar.
Groetjes en tot later

Lies zegt 13 dagen 19 uur geleden:
Raar om al die plaatsen en namen te lezen en eigenlijk niet te weten waar ze zich bevinden of wat er te zien is.
Wij hebben 4 maand door Australië gereisd en duidelijk niet genoeg gezien!!

Amuseer jullie nog

Heidi zegt 14 dagen 10 uur geleden:
Wat een mooie foto`s, en ja Tim, wat jammer van die zonsopgang :). Kreeg wel een beetje jeuk van al die vliegen, bah. Geniet maar lekker verder. X