Dit zal een verhaal worden dat wij later aan onze kleinkinderen kunnen vertellen. Het gaat als volgt...

Het begon allemaal toen we geen kiwi zagen op Stewart Island! De rest van onze avonturen rond Christchurch op het Zuideiland vertelden we al in ons vorig verhaal. Nu gaan we verder met onze belevenissen na de ferry tussen Picton en Wellington.

Het beklimmen van Mt Taranaki moest één van de hoogtepunten van Nieuw Zeeland worden. De Maori legende zegt dat deze 'kleinere kopie van Mt Fuji in Japan' heeft moeten vluchten van zijn liefdesrivaal Mt Tongariro nadat hij een duel om zijn geliefde Mt Slons had verloren. Ondanks dat dit feit zich miljarden jaren geleden heeft afgespeeld is meneer hier nog steeds zo droevig om dat hij regelmatig een potje moet huilen en zich dan in een dik wolkenpak hult. Kortom, goed weer om de top te beklimmen is redelijk zeldzaam. Wanneer wij er net na de middag arriveren is het er zonnig. De weg naar de top is echter lang, te lang om diezelfde dag nog te ondernemen. In samenspraak met de plaatselijke ranger en het positieve weerbericht beslissen we de beklimming voor de volgende dag in te plannen. Vriendelijke mensen daar, want ze stellen zelf voor om de nacht door te brengen op hun parking om de volgende dag geen tijd te verliezen. Die namiddag trekken we nog naar New Plymouth. Daar gaan we op zoektocht naar iemand die ons kan helpen met Rugby, en dan vooral waar en wanneer er een toffe match wordt gespeeld die we kunnen bijwonen. Het plaatselijke sportkafaat kan ons daar wel bij helpen, en even later weten we waar we de volgende zaterdag heen moeten: Hamilton.

Wanneer we in New Plymouth rondlopen, valt ons oog opeens op een affiche waar een hond een biljet van 17 miljoen dollar aan zijn baasje komt aanbieden. Het betreft hier een affiche van de Lotto Powerball trekking. De hond in kwestie lijkt erg op Fiji (onze viervoeter-vriend vanop Phuket) en ik zie hierin een voorteken! Het kan niet anders dan dat wij die dikke Jackpot gaan winnen, dus koop ik een ticket. Die nacht vallen we in slaap op de parking aan de voet van Mt Taranaki dromend over wat we allemaal met 17 miljoen dollar kunnen doen.... Om de volgende morgen gewekt te worden door een stevige plensbui. Weerman/vrouw is officieel het belachelijkste beroep ter wereld. Die beklimming kunnen we al snel vergeten en ontgoocheld druipen we af richting het Taupo meer. Hier micro-kamperen we naast een riviertje, een gratis camping die meerdere andere reizigers ons al hadden aangeraden, en terecht.

De volgende dag rijden we door naar Matata waar we kamperen op de enige DOC camping met warme douche, grenzend aan de zee en een waterpoel met veel verschillende watervogels. Je zou er zelfs dolfijnen kunnen spotten. Zoveel geluk hadden we niet, maar dat vonden we zelfs niet zo erg. Een camping die ons ons hele leven zal bijblijven! De camping beheerder blijkt dan in een vorig leven nog camerareparateur geweest, een nieuw mirakel lijkt in de maak... Jammer genoeg mogen we alle hoop over onze camera laten varen. Niet meer te fixen, of tegen een duurdere prijs dan een nieuw toestel is het verdict.

En het kan nog erger: na enkele kms rijden merken we een scheurtje in de voorruit op. Alarmerend want cheap bastards als we zijn hebben we de extra verzekering bij de huurprijs niet willen betalen wat wil zeggen dat we voor alle schade tot 2000 NZD moeten instaan. Als dit scheurtje even later gegroeid blijkt te zijn naar een dikke 15 cm vinden wij het hoog tijd om de plaatselijke Carglass te bezoeken. Wat we vreesden blijkt al snel waarheid. Een dergelijke scheur valt niet te herstellen, de voorruit moet worden vervangen. Gegokt en verloren heet zoiets dan zeker? Gokken is dom, een fout die we vermoedelijk niet snel meer zullen maken! Extreem balend rijden we met een gescheurde voorruit (veilig ermee rondrijden is geen probleem, dus stellen we de operatie uit naar de laatste dag Nieuw Zeeland) naar het Coromandel Peninsula waar we onze zorgen willen vergeten met een wandeling naar de 'Pinnacles'. Het hoogste punt van het schiereiland met, jawel, een uitzicht.

Dat uitzicht was prachtig! De klim wederom uitdagend, maar eigenlijk voor ons retestrak getrainde spieren geen enkel probleem meer (ok, een beetje dan). Eenmaal beneden zijn we blij met wederom een fijne dag waar we de voorruit problemen even van ons af hebben kunnen zetten. De donkere wolk boven onze hoofden die ons stond uit te lachen hadden we duidelijk niet opgemerkt... Aangekomen aan de parking slaat de schrik mij heel even om het hart, ik zie onze auto helemaal niet staan? Een paar stappen later doemt hij gelukkig op door de ramen van de vette jeep waarachter hij geparkeerd stond. Met een glimlach draai ik mijn hoofd naar Nele die links van mij loopt en al een beter zicht op de auto heeft. De volgende fractie van een seconde zal ik nooit meer vergeten. Nele slaat in paniek en ook ik zie snel waarom. De achterruit ligt ingeslagen half in en half uit de auto. Er is ingebroken! Een mix van ongeloof en angst is wat er dan meteen volgt. We meten de schade op: naast de achterruit ligt ook de ruit vooraan links eruit. Het handschoenkastje is geplunderd en wat daar te rapen viel hebben ze ook gevonden. Mijn portefeuille (inclusief lotto formulier) en de iPod zijn verdwenen. In de koffer is de schade echter nog groter. Als eerste reactie gaan we op zoek naar de computer (waarop alle foto's ed staan) en we zijn ergens opgelucht wanneer we deze samen mét de harde schijf onder onze slaapzakken vinden. Dat onze rugzakken met al onze kleren uit diezelfde koffer verdwenen zijn merken we zelfs maar een halve minuut later op. Ook onze chips en koekjes zijn verdwenen, de ajuinen en het brood hebben ze dan weer wel laten staan. Daar staan we dan, zo'n 20 km van de dichtstbijzijnde stad met gsm bereik op een verlaten parking. We proberen het hoofd koel te houden en stoppen onderweg bij verschillende campings om aan de aanwezigen te vragen of ze toevallig niets hebben gezien. 2 jongens getuigen dat ze een auto met 5 jongeren hebben gezien. De auto was 'cheap' en de inzittenden nog 'cheaper'. Bij het DOC office zelf vinden we onze geneesmiddelen en mijn portefeuille (weliswaar leeg) terug. Gevonden en daar gebracht door een toevallige voorbijganger.

Dit alles vertellen we aan de politie van Thames. Deze raden ons aan in een hostel te overnachten en de volgende morgen ook zelf nog eens naar de plaats van de misdaad te trekken. Het feit dat er al enkele zaken terug zijn gevonden wil waarschijnlijk zeggen dat er nog meer te vinden moet zijn. En inderdaad, een halve dag zoeken (in de af en toe gietende regen om het allemaal nog dramatischer te maken) vinden we een volle plastic zak terug. 1 onderbroek, een short, de tandenborstels, het broekje van Nele haar bikini... kortom van alles zonder grote waarde. Tegen 13u vertrekken we, nog steeds in de regen, zonder enkele van onze ramen naar Auckland waar we onze auto mogen omwisselen. Net voor sluitingstijd draaien we daar de parking op! We betalen de extra verzekering voor de laatste 4 dagen huur (!), en vertrekken alweer naar Hamilton. We hadden immers al tickets gekocht voor het Rugby aldaar. We hebben er weinig zin in maar beslissen toch om te gaan. We kijken naar een wedstrijd tussen de Waikato Chiefs (NZ) en de Melbourne Rebels (AUS) in de Super 15. Dit is een liga waarin selecties van Nieuw Zeelandse, Australische en Zuid-Afrikaanse provincies het tegen elkaar opnemen in een soort 'champions league'. De wedstrijd is best ok (weinig tegenstand van de Rebels wel) en we zien enkele All Blacks aan het werk. Mijn buurman in de tribune gelooft er alvast in dat het Nieuw Zeelandse nationale team het WK Rugby eind dit jaar in eigen land zal kunnen winnen.

In een poging wederom een camera te scoren voor enkele foto's (onze gedwongen tactiek sinds een week of 2) botsen we op Johan en Leonie, een Nederlands koppel. Al snel in het gesprek leggen we hen onze situatie uit. Na de wedstrijd nemen zij ons mee naar het clublokaal van de plaatselijke fanclub in het stadion en trakteren er ons op een Grote Pint! We praten wat over reizen en vergeten zo even onze miserie. Bij het verlaten van het stadion krijgen we dan opeens telefoon van de Thames politie! Ze hebben de auto uit de beschrijving tegen kunnen houden en hebben er de gestolen bankkaarten, sokken en onze vaccinatieboekjes teruggevonden. Of we de volgende dag even konden langskomen om een en ander te identificeren... ok dan! Van Johan en Leonie krijgen we dan nog een oplader op zonne energie voor onze gsm en met de belofte dat het bij een volgende ontmoeting aan ons is om te trakteren nemen we afscheid. Als jullie dit lezen: de oplader is nog steeds springlevend! Deze komt ooit weer in Utrecht terecht, beloofd! Ook in onze hostel niets dan medeleven. Leuk want dat heb je op zo'n moment echt wel nodig!

Terug naar Thames dus... We vertrekken ruim op tijd zodat we ook nog even langs het DOC office kunnen rijden om te checken of daar misschien nog iets gevonden werd. Nog voor we uit de auto sukkelen, roept de ranger ons al toe of we haar e-mail al gelezen hadden? Onze rugzakken waren teruggevonden, mét een hele hoop kleding. De hemel klaarde al een beetje open! In het politiebureau bleek het merendeel van onze kleren inderdaad terecht. Zelfs Nele's bril werd teruggevonden. De iPod, ons fototoestel (niet heel erg want toch kapot), een geheugenkaartje, een resem kleding (vermoedelijk nog ergens in de bossen rond het DOC office), onze wereldadapter en andere technologische snufjes zoals onze slotjes zien we waarschijnlijk nooit meer terug. Nele vindt dan nog wat bloed terug op haar rugzak, niet onbelangrijk want de politie wil zoveel mogelijk bewijzen verzamelen die enkele verdachten aan de diefstal kunnen linken. Enkel zo kunnen wij misschien nog een schadevergoeding terugvorderen. Veel hoop hebben we daar echter niet meer op, duimen maar! Al bij al hebben we nog geluk gehad... hoe het ook afloopt over 1 ding zijn we heel tevreden:

Niemand heeft vorige week de Jackpot van 17 miljoen gewonnen!!!

Zoenen

Nele en Tim

PS: Schapen scheren bleek moeilijker dan gedacht en de apotheek opdracht is een gedeeld gelukte. Het personeel wou niet mee op de foto en omwille van een kapotte camera hebben we geen tweede kans meer gekregen. Jammer maar helaas...

REACTIES

johan en leonie zegt 47 dagen 2 uur geleden:
he nele en tim,

wat super dat jullie je rugzakken weer terug hebben. wij, als mede backpackers, kunnen ons heel goed voorstellen hoe rot het is als zoiets je overkomt. gelukkig is het toch nog redelijk goed afgelopen!
wij zitten nu inmiddels in melbourne. vandaag hebben wij met een beetje pijn in het hart Nieuw Zeeland weer verlaten. waar zitten jullie?

groetjes johan en leonie

guntros zegt 55 dagen 6 uur geleden:
zijn nog straffere verhalen dan een gemiddelde middag op intermodal... in analogie van die sagas, volgens mij gewoon voetjes int water, poep int zand en schrijven maarrrr, tijdterwijl luisterend naar de fine young cannibals op die iPod... tsss...

wendy zegt 55 dagen 7 uur geleden:
amai , straf verhaal . Gelukkig hebben jullie nog iets kunnen recupereren. dikke kussen xxx

Chris zegt 55 dagen 15 uur geleden:
woelige tijden, als je dat alles samen (over)(be)leeft dan kan je met een gerust hart klein(e)kinderen plannen die jullie verhalen graag zullen horen en misschien zelfs in jullie spoor willen (ver)trekken. Tegen die tijd (en dat gaat rapper dan je denkt) zullen jullie dan weer uitzien naar hun verhalen.

filip zegt 55 dagen 19 uur geleden:
Zijn geliefde Mount Slons....?!
Hoe toevallig kan een naam zijn ?

Ben blij dat jullie toch een hoop spullen hebben kunnen recupereren.
Wat betreft die verzekeringen, better safe than sorry mate...;-)

Keith zegt 55 dagen 19 uur geleden:
Och zot, de Waikato Chiefs gewonnen ofwa?! Bangelijk!