Zoals door Guido reeds beschreven werden er door ons allen meerdere traantjes weggepinkt bij het afscheid in Christchurch...

... Je neemt natuurlijk ook niet alle dagen afscheid van een Stella café aan de andere kant van de wereld!

Terug enkel op onszelf aangewezen nemen we 2 dagen de tijd om o.a. foto's te ordenen, het programma voor de volgende 5 weken te bespreken, duzend verhuurmaatschappijen, hostels en anderen te bellen voor prijzen, boekingen, etc. Naar goede gewoonte neemt dit meer tijd in beslag dan je eigenlijk zou willen dus zien we uiteindelijk niet al te veel méér van Christchurch dan dat we al hadden gezien (dubbel jammer achteraf bekeken). Dan vertrokken we per trein naar Greymouth, via Arthur's Pass door de Alpen naar de westkust waar we nog een weersgebonden eitje mee te pellen hadden. Niet zomaar een treinrit want deze staat beschreven als één van de mooiste treinritten op aarde (bron: boek National Geographic - mooiste reizen op aarde). En mooi it was! Vergelijk het met het traject Antwerpen-Luchtbal tot Antwerpen-Berchem maar dan iets meer tunnels, uitzichten en hier en daar wat regenwoud, en je komt al aardig in de buurt.

Te Greymouth stond een huurwagen op ons te wachten. Ons transportmiddel voor 1 week. Gezien het weer meezat besloten we meteen Arthur's Pass weer op te rijden en zo revanche te nemen voor de mislukte poging die we enkele weken voorheen met de camper ondernomen hadden. Wij vonden de passage met de wagen eigenlijk nog mooier dan met de trein. Het feit dat we dan ook nog een 10-tal kea's zagen (papegaai die op hoogte leeft en waarnaar we vruchteloos gezocht hebben met Guido en Marina) maakte de dag compleet. Dat het op Arthur's Pass niet vaak goed weer is mogen we de dag erna ondervinden. Het regent oude wijven (ook in Nieuw Zeeland is de vergrijzing een groot probleem) maar wij moeten erdoor met onze wagen. Finaal doen we heel wat extra kilometers aangezien we moeten omrijden voor een rivier die zich gevormd had op een plaats waar eigenlijk een snelweg moest liggen. Bomen, rotsen (rotsen, geen stenen!) en stromend water versperden ons de weg. Wij waren de eerste wagen ter plaatse en het moet gezegd, dat was een beetje grellig. Maar we overleefden met verve!

Volgende afspraak: de gletsjers. Ook daar voorheen geen geluk met het weer, ook daar een heel ander verhaal wanneer wij er terugkeren. Na een stevige opklaring werd het ongeveer 30 graden tegen dat wij Franz Josef bereikten. Tijd dus om snel nog een kijkje te gaan nemen bij Peter's Pool (nog steeds niet zo bekend, maar dat komt nog wel) en bij de Fox Glacier. De volgende dag splitsen onze wegen daar Nele het ijs wil voelen en een begeleid gletsjerbezoek boekt terwijl ikzelf genoegen neem met een stevige wandeling tot aan de voet van de Franz Josef en terug. Mijn avonturen die dag zijn natuurlijk heel erg spectaculair, maar gezien Nele het fototoestel meehad op gletsjertocht kan ik dat helemaal niet bewijzen. 1 ding is zeker: ik was op tijd weer in de hostel voor de hevige regenbuien, ha!

Het weer bleef erg wisselvallig de rest van die week, met 1 constante: Als wij buiten waren, was het goed weer! Viel dat even mee want er stonden heel wat korte wandelingen op het programma langs de zogenaamde Haast Highway, één van onze favoriete stukjes Nieuw Zeeland. Een 6 tal wandelingen variërend van 10 minuten tot anderhalf uur. De beklimming van Mt Shrimpton hielden we als afsluiter van dag 2 want daar kreeg je van de top een mooi uitzicht over de streek. Dat uitzicht hebben we gekregen maar we hebben er heel hard voor mogen werken. 3 uur lang klimmen, en nog redelijk steil ook! Zonder twijfel de lastigste wandeling van de afgelopen 5 maanden. Ook de volgende dag stond er een beklimming gepland naar de Rob Roy Gletsjer, maar die moesten we jammer genoeg bijna letterlijk laten varen omdat we hiervoor met onze huurauto door enkel zogenaamde 'Ford's' moesten rijden. Een Ford is een plaats waar je een riviertje kruist/kan oversteken. Door de regen van de afgelopen dagen stond het waterpeil echter al redelijk hoog, en omdat het ook toen regende besloten we het risico niet te nemen met onze huurwagen en rechtsomkeer te maken. Een wijze beslissing? Wie weet? Onze benen vonden alvast van wel, want die hadden het nog steeds lastig na de Mt Shrimpton kuitenbijter.

Onze huurauto dumpten we met compleet lege tank in Queenstown, want de volgende 2 weken staan er maar liefst 10 volle dagen wandelen op het programma. In sneltempo wandelen we de Routeburn (3 dagen) de Milford (4 dagen) en de Rakiura (3 dagen) Track. Hiervoor zijn we naar Nieuw Zeeland gekomen! Alle wandelingen waren meer dan de moeite, de natuur is hier echt prachtig (bewijs: enkele foto's) maar op onze blog vertellen we jullie liever hoe het er door onze ogen aan toe gaat op zo'n meerdaagse wandlingen:

Routeburn Track: Na een dag wandelen arriveren we in de Routeburn Falls hut. Grote ramen zorgen ervoor dat je een fantastisch uitzicht krijgt over de vallei van de Routeburn rivier. Deze hut ligt op zo'n 1000m hoogte en het is er koud. Gelukkig is er in elke hut een haard die je kan/mag aansteken als de omstandigheden het toelaten. Kolen waren er aanwezig, maar het aanmaakhout was naast onvoldoende ook nog een beetje nat. Geen goede combinatie om een vuur op gang te krijgen. Bij gebrek aan echte scouts is dat dan ook niet gelukt. Na drie uur kou lijden (en dat vindt Nele niet gezellig) arriveert de vrouw van de Ranger met het nodige gerei en de grootste zorgen zijn dan snel vergeten. De volgende dag begint met een slippertje, van Nele dan nog wel. Een op zich eigenlijk nog grappige uitschuiver met grote gevolgen. Onze camera beland in een plas en werkt niet meer. Bijzonder jammer want net dan staat het hoogtepunt van de wandeling op het programma: Harris Saddle. Een bergpas die het Mt Aspiring NP met het Fiordland NP verbindt. We vertellen ons ongeluk aan al wie het waarschijnlijk niet horen wil, en gelukkig stelt 1 Israëlisch koppel voor enkele foto's van ons op de top te maken, om deze achteraf naar ons door te sturen. Die avond slapen we in de Lake Howden Hut, wederom erg pittoresk gelegen aan, jawel, een meer. We spenderen een gezellige avond met enkele toffe mensen en gaan uiteindelijk veel te laat slapen. De derde afsluitende dag moeten we wel drastisch inkorten door slecht weer. Een geslaagde wandeling, met een flinke domper natuurlijk.

In Te Anau spenderen we 2 dagen in een rustige hostel. Het geluk reist nog steeds met ons mee want dit bleek de perfecte keuze. Uitbater Bob bleek 'nen handige' en slaagde erin onze camera weer aan de praat te krijgen. Zijn ietwat vreemde vrouw Maxine (begon tegen Nele over problemen aan de urinewegen) namen we er dan ook maar wat graag bij! Nu konden we tenminste foto's maken tijdens de

Milford Track: Tijdens de inleidende busrit voor de inleidende boottocht werd het ons al snel duidelijk: niet de ideale groep. Dit bleek een correcte ontleding die avond in de Clinton Hut. 2 grote families (de familie kakbruin (5) en de familie Backeljau(8)) hadden weinig reden/goesting om met anderen in contact te komen. Een groep oudere Australiërs (10) had ook genoeg pret onder elkaar. 6 Israëliërs klitten samen omwille van de gemeenschappelijke taal. De 9 resterende groepsleden bestonden uit: Den dikke en de mongool (2 vrienden uit Wellington), de familie withuid (3 stuks, om ter witst), een duo uit Californië (tof koppel waarmee we later het meest zouden optrekken) en een spookkoppel dat zo asociaal was dat ze op hun eigen gasvuurtje buiten stonden te koken terwijl in de hutten gewoon gas wordt voorzien (inbegrepen in de hutprijs?). Na het praatje van de Ranger (de zogenaamde Hut Talk) besluit iedereen de slaapzak op te zoeken. Zonder overdrijven om 20u20! Dit hebben wij nog nooit meegemaakt! We hebben ons dan wel geamuseerd met het zoeken naar gepaste bijnamen, maar erg kijken we dan al niet meer uit naar de groepsmomenten 's avonds in de hut. Het moet er zielig hebben uitgezien, maar wij zijn dan onder elkaar blijven kaarten tot ongeveer 22u00, aanvaardbaar om dan onder de wol te kruipen dachten wij. Een vergelijkbaar fenomeen de volgende ochtend wanneer blijkt dat wij veruit als allerlaatste opstonden om 7u20. We verlieten de hut anderhalf uur na het grootste deel van de groep. We kunnen er nog steeds niet bij... Zo'n 6 uur stappen later komen we aan in Mintaro Hut bij stralend weer. Onder leiding van mezelf (een ervaren Milford Track-er) besluiten we de MacKinnon Pass diezelfde namiddag nog te beklimmen. Het weer is daar vaker slecht dan goed en dit geschenk moet je ten volle benutten. De kans is immers bestaande dat je de volgende ochtend (wanneer je via die beklimming je weg verder zet naar de volgende hut) helemaal niets van het fantastische uitzicht kan zien. Wij blijken de enigen die deze anderhalf uur durende klim extra kunnen opbrengen, en het levert op! De volgende ochtend is het bewolkt en extreem winderig op de top. Niemand krijgt in eerste instantie het hoogtepunt van deze Track te zien. Net over de top staat een shelter waar je wat kan drinken of opwarmen bij slecht weer. Daar aangekomen vertrekt het grootste deel alweer voor de steile afdaling in de vallei. Het koppel van Californië en een jong Israëlisch koppel besluiten het weer nog een uurtje langer af te wachten in de hoop op een miraculeuze opklaring. Ze houden het uiteindelijk langer dan 2 uur vol en worden hiervoor beloond. Meer dan terecht! De rest ziet helemaal niets, maar is wel meer dan op tijd in de hut om een boek te lezen. Prioriteiten. Toch volgt er nog een hoogtepunt op deze derde dag, de Sutherland Falls. Met 580m de hoogste waterval van Nieuw Zeeland. Indrukwekkend! Het leuke hieraan is dat je achter deze waterval kan geraken. We moesten een hoop water trotseren, maar het is ons allebei gelukt. Tofkens. De laatste dag moesten we nog 18 km wandelen tot Sandfly Point (genoemd naar zijn bewoners). Een langgerekte afsluiter van een atypische Milford Track. Gedurende 4 dagen hebben we geen druppel regen gehad, iets wat ze daar niet te veel meemaken.

Rakiura Track: Op Stewart Island, een eiland ten Zuiden van het Zuideiland. Veel zuidelijker is dan ook niet mogelijk. Het eiland dat bekend staat om zijn kiwi spotten. De voornaamste reden van ons bezoek! Doordat de nachten hier korter zijn heb je kans de kiwi's bij valavond te zien. We krijgen van verschillende mensen te horen dat je ze het makkelijkst kan zien bij Mason Bay op het westelijke deel van het eiland. Jammer genoeg ligt de Rakiura Track (loopt voornamelijk langs de oostkust) al vast en weigeren de mensen uit het plaatselijke office onze tickets kosteloos om te boeken. De Rakiura dan maar, zoals oorsprongkelijk gepland. In de eerste hut, Port William Hut, maken we kennis met Ranger Anthony, een figuur. Hij blijkt naast groot entertainer ook nog een echte survival expert (heeft geen vaste woonplaats en trekt een gans jaar Nieuw Zeeland rond van hut naar hut) en master kiwi spotter. Naar eigen zeggen heeft hij de afgelopen 8 dagen al elke dag kiwi's gespot vlakbij de hut. Hij bracht dit verhaal zo geloofwaardig dat wij ons al kiwi zeker waanden. Hij ging met ons naar buiten en toonde ons de plaatsen waar hij ze al had gevonden. Je moest er wel wat voor over hebben. Zo'n 2 a 3 keer 's nachts opstaan, muisstil rondwandelen (liefst op blote voeten) op zoek naar geritsel (Russel Russel) in de bosjes, en een rode lamp gebruiken ipv het gewone basic witte kampeerlicht. Hij gaf alle aanwezigen een stuk rood plastic en wenste ons goedenacht. De eerste poging vond plaats van 12 tot 1: geen succes. De tweede poging vond plaats van 3 tot half 4: geen succes. De derde poging vond plaats tussen half 6 en half 7: geen succes. Ranger Anthony vertelde ons dan 's morgens dat de reden vermoedelijk de volle maan moest zijn. Volle maan en amper bewolking zorgden voor een veel te lichte nacht. Kiwi's vertonen zich dan zelden op open plaatsen rond hutten naart schijnt. Het moet niet gezegd dat we die dag niet zo in grote wandelvorm waren. Een nieuwe hut (North Arm Hut) brengt dan een nieuwe kans. De 11 tot 12 uur sessie leverde drie possums en wat geritsel in de bosjes op (vermoedelijk possum nr. 4) maar nog steeds geen kiwi. De grote middelen dan maar. We zetten onze wekker om 5u en wandelden dieper het bos in. Een half uur heen, en weer terug in het gezelschap van Nederlander Ruud. Ook deze ultieme poging leidde tot niets, en dat is en blijft de fout van: de maan! Die avond sluiten we onze wandeling af met een Nederlandse koppel uit onze aangename groep, Judith en Ruud, in de plaatselijke pub. Het was er erg gezellig en voor we het wisten vormden we met 2 dames op leeftijd een team in de plaatselijke kwis. Van een vreemd avondverloop gesproken. We presteerden slecht (de dames in kwestie brachten ons bitter weinig kennis, maar behoorlijk wat levenswijsheid bij) maar dat kon de pret niet drukken. Opmerkelijk: tijdens ons verblijf op het eiland zijn op het strand van Mason Bay 107 (!) walvissen aangespoeld. We vroegen ons af of dit het Belgische nieuws heeft gehaald? Te denken dat wij ze hadden kunnen ontdekken als we onze boeking van de Rakiura Track hadden laten vallen en de keuze van ons hart hadden gevolgd...

Na de halve ontgoocheling van Stewart Island (licht overdreven, maar geen kiwi's + onze camera heeft het toch weer begeven) kruipen we op een bus richting Christchurch. Ongetwijfeld hebben jullie de laatste tijd naar het nieuws gekeken en weten jullie dus ook wat er zich daar heeft afgespeeld. Wij hoorden het nieuws waarschijnlijk meteen na de beving, toen onze bus een stop maakte in Oamaru, nog zo'n 300 km van de stad. Om een idee te geven, tot daar hebben we één van de eerste naschokken gevoeld! We kregen bitter weinig info en zo komt het dat onze buschauffeur zijn weg toch verderzet richting eindbestemming. Toen we eindelijk wisten hoe serieus het allemaal echt was (6.3 op de bekende schaal!) was het al te laat en waren we Christchurch al tot op enkele luttele kms genaderd. We werden afgezet aan een snel opgestart crisiscentrum in een plaatselijke school aan de Westkant van de stad. Gelukkig niet al te lang want de miserie was daar serieus voelbaar. Wij zaten tussen allerlei mensen wiens huis niet meer bewoonbaar was, ingestort of niet, en daar hoorden wij niet echt thuis. Samen met 3 andere Duitse rugzaktoeristen mochten we al snel mee met enkele kerels die ons onderdak zouden bieden. We werden naar een huis in de wijk Fendalton gebracht. We willen eigenlijk niet weten hoe ver dat precies van het episch centrum was, volgens ons niet ver genoeg! Onze weldoeners deden wel erg hun best en gaven ons BBQ en frisdrank. Er was zoveel volk aanwezig dat het meer op een buurtfeest leek. De avond eindigde nog een beetje vreemd toen bleek dat we in een kerkgemeenschap van jongeren terecht gekomen waren die ons vriendelijk uitnodigden voor het avondgebed in de vorm van het zingen van psalmen, toch maar vriendelijk voor bedankt! De volgende dag hadden we een huurauto vastliggen. Na telefonisch contact bleek de maatschappij operationeel, dus dat leek ons onze beste kans zo snel mogelijk uit Christchurch weg te geraken. Een wandeling van anderhalf uur later (rond het afgesloten centrum) reden we alweer rond in onze microcamper (lees: wagen waarin je kan slapen). We vertrokken noordwaarts en gaven Kai en Iris (Duits koppel waarmee we de aardbeving én de sekte hebben overleefd) een lift tot in Hanmer Springs, bekend om zijn thermale hotpools.

Een dag later lijkt alles alweer vergeten wanneer we in Hanmer Springs een flinke wandeling maken naar de bijna top van Mt Isobel in het gezelschap van Kai, Iris en Peter (een derde Duitser die voorheen al een trek met ons nieuw bevriend koppel had gemaakt). Peter trekt al een drietal jaar de wereld rond in zijn zeilboot en geniet verder zoveel mogelijk van het leven, een levensstijl die wij wel kunnen pruimen. We hadden een erg gezellige dag die eindigde met een bezoek aan de hotpools gevolgd door een pak friet met gefrituurde vis (fish 'n chips gelijk ze zeggen). Het hoeft niet gezegd dat de frieten op gene zak trokken natuurlijk... Om daarna door te rijden naar een gratis campsite in de buurt van St. Arnaud, de uitvalsbasis voor (meer)daagse wandelingen in het Nelson Lakes NP.

We gaan voor een 2-daagse trek naar Lake Angelus en terug maar worden wederom een beetje ontgoocheld want de Lake Angelus hut is die ene nacht op het seizoen dat wij er willen verblijven volgeboekt... Gelukkig zijn er meerdere zogenaamde Backcountry Huts in de buurt, maar dat wil wel zeggen dat onze wandelafstand niet helemaal gelijk verdeeld is. Dag 1 wandelen we slechts een drietal uur richting Speargrass Hut, net boven de boomgrens. De enige andere aanwezige op die moment, een Nieuw Zeelander met Nederlandse wortels, kent de streek een beetje en stuurt ons voor nog een uurtje extra op pad naar een plaats met een prachtig uitzicht. Speargrass is de kleinste hut tot zover, maar toch wel één van onze favorieten. Dag 2 staat er een wandelmarathon van 9 uur op het programma. Stevig klimmen naar Lake Angelus, met een lange afdaling langs de rotsachtige 'Mt. Robert Ridge'. Wat een betoverend mooie streek. We hebben al wat gezien hier op het Zuideiland, maar Nelson Lakes is zeker en vast een aanrader. Het regent een beetje en het uitzicht is niet perfect, en zelfs dan ----> bangelijk! We hebben zelfs enkele foto's kunnen nemen met verschillende fototoestellen van mensen die we onderweg tegenkwamen (met onze eigen geheugenkaart, een slimme tip van onze Duitse vrienden uit Hanmer Springs!).

Onze tijd op het Zuideiland zit er dan ook weer op. Dit verslag wordt nog even afgewerkt op de ferry naar Wellington waar we zullen proberen internet te vinden om alles weer up-to-date te krijgen, afwachten of dat lukt! (edit: ja dus)

Zoenen

Nele en Tim

REACTIES

Swaelen zegt 64 dagen 9 uur geleden:
walvissen hebben hier de krant gehaald, net zoals overstromingen in Australië enkele weken geleden. Dan was er nog Christchurch...we hebben het zo onderhand wel gehad met onze tegenvoeters.

Hilde zegt 65 dagen 4 uur geleden:
wat een prachtig verhaal en zeker mooie foto`s
verlies het noorden niet en blijf doorstappen.
Hilde en Hugo.

Lies zegt 65 dagen 11 uur geleden:
Man man... De lengte van de teksten die jullie schrijven.
Op het einde van de reis kunnen jullie een kloefer van een boek uitbrengen.

Nog superveel plezier hé!

wendy zegt 65 dagen 17 uur geleden:
mooi verhaal weeral ! jullie gaan wel in een superconditie zijn als jullie terug zijn met al die wandelingen ! dikke kussen !