Aangezien het ook hun blog is voor 3 weken, mogen zij ook eens hun kant van het verhaal doen...

De volgende ochtend checken we tijdig in op de ferry naar Picton. De 3 uur durende oversteek van Cook Strait gaat vlot al leren we snel de beruchte 'Roaring Forties' kennen, een harde westenwind waardoor het bijna onmogelijk is om aan dek in de wind te blijven staan kijken naar mogelijke walvissen of andere dolfijnen. Van zodra we echter in de Marlborough Sounds terecht komen wordt het wondermooi. De Queen Charlotte Sound toont ons ontellbare prachtige baaien waar het zeewater in allerlei tinten blauw en groen schittert. In Picton doen we onze inkopen, oa bij de plaatselijke bakery, en gaan op weg naar het Abel Tasman National Park.

Op de camping in Marahau boeken we de volgende morgen een watertaxi die ons heel wat baaien verder aan land zet voor de Abel Tasman Coastal Track. Onderweg zien we, dol enthousiast, onze eerste zeehonden, het zullen zeker niet de laatste zijn. De wandeling leidt ons door prachtige bossen naar blauwgroene baaien met witte stranden. Een duik in het heldere water is een welkome verfrissing. Gelukkig is het laag tij waardoor we door de oversteek van een strand enkele km kunnen afsnijden. Uiteindelijk wordt ook deze tocht een halve marathon, maar krijgen we een mooie afsluiter aangezien we aankomen bij een pizzeria waar we ons de pizza laten smaken te samen met een frisse pint.

Dag 3 voert ons naar de We(s)t Coast. We rijden door de mooie Buller Gorge en komen aan in Westport waar we bij Cape Foulwind op zoek gaan naar een kolonie zeehonden. Echt zoeken moeten we niet doen, de beestjes liggen te luieren in het zonnetje, en achter elke rots zie je wel iets bewegen. Een heel mooi schouwspel met het geluid van de branding op de achtergrond. De eerste Belg die we tegenkomen brengt echter slecht nieuws. Zij komen van het zuiden en hebben al heel wat regen gehad. We kunnen dit echter moeilijk geloven. Daarna op weg naar de Pancake Rocks. Inderdaad deze rotsen lijken op stapels pannekoeken midden in de wel erg ruwe branding, waarvoor deze kust ook wel bekend staat. Enkele kilometer verder vinden we mooi plaatsje vlak bij de zee en sluiten af met een barbecue.

Dag 4 worden we wakker aan de Wet Coast. Het regent oude wijven en we worden zelfs verplicht om met snel gekauwde kauwgom enkele afvoergaatjes van de camper te dichten dit om een nat bed te vermijden. Wat zijn we toch inventief. De Fox en Franz Joseph Gletsjers gaan die dag letterlijk de mist in. De wandeling er naar toe is zelfs afgesloten wegens te gevaarlijk. Toch trotseren we de regen om absoluut een glimp op te vangen van de Fox gletsjer. Het mag niet baten, de mist is hardnekkig, zichtbaarheid beperkt tot max 150m maar we worden toch nog beloond met het wondermooie Peter` Pool, vandaag nog niet opgenomen in de toeristische gidsen, maar daar komt zeker verandering in, neem het aan van 4 kenners. Gezien het slechte weer gaat een groot stuk van de Westkust aan ons voorbij, voor Nele en Tim wordt het een uitdaging om hier met beter weer terug te keren. We camperen in de regen langs de weg en worden `s nachts bestookt door een leger muggen. De bloedsporen in de camper wijzen op minimum 60 maar waarschijnlijk dichter bij de 100. Ik vraag mij af of het geen Aziatische waren die hun eitjes hadden gelegd in de slaapzak van Nele of Tim, in elk geval kwamen ze uit hun richting.

Behalve Marina heeft iedereen slecht geslapen en trekken we verder op zoek naar beter weer. Iets voor Wanaka komen we zowaar op een camping met karaokebar en poolbiljart terecht. De jongeren gaan met een nipte overwinning lopen. Tim is duidelijk van alle markten thuis, alhoewel ook Marina nog verrassend uit de hoek kwam met een mooie reeks. In Wanaka was eigenlijk de sky dive van Nele gepland boven de Nieuw Zeelandse Alpen (nvdr. die ze van Tim cadeau had gekregen), maar het blijft ganse de dag zwaar bewolkt. We blijven wat rondhangen in Wanaka, bezoeken de schots en scheef gebouwde huizen van Puzzling World, drinken onze zoveelste cappucino, en besluiten te camperen vlak bij het vliegveld, aan het plaatselijke cricketveld (misschien ook een idee voor Tim zijn voetbalploeg, kwestie van alle middelen zijn goed om geld in het laatje te brengen).

De dag erop worden we wakker met zonnestralen door de gordijnen. Nele en ik beslissen om onmiddellijk de gerenommeerde Sky Dive organisatie te bellen en ja hoor we kunnen nog mee in de voormiddag, zo krijgen we niet te veel achterstand op ons programma. Eens ter plaatse is het moeilijk een keuze te maken maar uiteindelijk beslissen we om te springen van 15.000 voet, zo`n 4,5km of 1 volle minuut in vrije val, en nemen we ook een cameraman mee maar boven. Het weer blijft goed, alhoewel nog iets minder wolken mooier was geweest. Marina en Tim blijven met veel schrik beneden achter, de smetjes zijn er echter gerust in. Na boven de 4000m nog wat extra zuurstof te hebben genomen gaat al snel de deur open, en zweven wij beiden onder, boven en door de wollken. De vrije val is zo voorbij, het zicht adembenemend, het neerdwarrelen onder de parachute gewoon zalig en de landing zacht. Onze reacties zijn gelijk: een 2de sprong is heel anders, minder gespannen, meer genieten maar de adrenalinestoot is minder groot dan bij de eerste sprong (naar het onbekende). De video en de foto`s zijn prachtig, de liefhebbers laten maar iets weten. Die avond camperen we aan de oevers van het Wakatipu meer en blikken we terug op een geslaagde dag.

Dag 7 komen we op de middag aan in Queenstown. Het weer is terug helemaal in orde. We bezoeken zowel het industriële centrum, op zoek naar een zekering voor onze stekker (dat komt er van als er plots haardrogers gebruikt worden) als het toeristisch gedeelte: met de gondellift omhoog naar Bob`s Peak (790m) en een prachtig uitzicht over de stad. Daarbovenop krijgt Marina eindelijk de gelegenheid om kennis te maken met de Maori`s waar ze al zo lang op zoek naar was. Ze doet het dan ook in een keer goed als ze wordt uitgenodigd mee te dansen in een authentieke Maori dans.

Hierna moet het hoogtepunt van de reis komen. We arriveren in Te Anau en boeken een cruise op de Milford Sound. De weg daarheen is gewoonweg schitterend. Tim moet constant stoppen om mij nog een foto te laten maken. En als hem dat niet lukt dan klikt het fototoestel door het open raam. Alle lof over de Milford Sound kunnen wij vanop de boot alleen maar bevestigen: adembenemend. We spotten onderweg nog wat zeehonden, de kapitein brengt zijn schip dichtbij en zelfs onder een waterval - maar de verfrissing is welkom want het is snikheet. Het hoogtepunt komt echter op de terugvaart als we plots van dichtbij met 4 dolfijnen geconfronteerd worden. Prachtig, puur natuur. Terug naar Te Anau missen we spijtig genoeg de Kea die op de parking aan de Homertunnel eten schooit bij de toeristen, maar onze dag kan al lang niet meer stuk.

De volgende dag vertrekken we vroeg en doen de oversteek van west naar oost kust. We komen aan in Otago Peninsula het schiereiland bij het Schotse Dunedin bekend van zijn penguins en zijn koningsabatrossen. Aan Tim hebben we ook daar een goede gids en nog dezelde avond trekken we op eigen houtje naar het strand, komen eigenlijk iets te laat om de vrij grote geeloog penguin aan land te zien komen, maar vinden er verschillende tussen het hoge gras. Gewoonweg een schitterende avond, nog maar eens.

De volgende ochtend hebben we ook het geluk om enkele koningsalbatrossen te zien, bezoeken we het stadje Dunedin en trekken verder richting Moeraki Boulders. Speciaal hoe zo`n rotsblokken door het water kunnen worden afgerond. Nog een apotheose die avond. Kleine blauwe penguins die aan land komen bij valavond. Het strand wordt verlicht met een geel licht welke de penguins niet stoort, en de teller stopt die avond op 67 !! Tim en Nele zijn niet meer mee te krijgen, en uiteindelijk vinden we pas midden in de nacht een plaatsje om te slapen. De tocht naar Mount Cook (de volgende dag) is heel mooi maar valt tegen omdat hij alweer volledig in de wolken ligt. Camperen aan het Tekapo meer is mooi maar eigenlijk hadden we zicht op Mount Cook verwacht. Samen met Nele wandel ik nog naar een gerenomeerd sterren observatorium waar we een foto kunnen maken van een foto met het zuiderlicht (daar genomen in 2005 maar eerder zeldzaam).

Daarna via Christchurch, om hun computer die het toch weer blijkt te doen op te halen, naar de voorlaatste stop Kaikura waar we een whale watch cruise vastleggen voor de dag erna. Het weer is prachtig, de zee kalm, en toch verwittigt men voor zeeziekte, we weten snel waarom. De boot raast met hoge snelheid over het water wat een heel speciaal gevoel geeft. Al snel komen de eerste kotszakjes boven, zelfs voor een van de bemanningsleden wordt het plots teveel. Ook hier tonen wij allen ons sterk gestel en zijn wij bij de eersten buiten als de eerste `sperm whale` wordt gespot. De schipper brengt zijn boot perfect dichtbij de walvis en zo kunnen wij snel enkele honderden foto`s maken. Het hoogtepunt uiteraard als de walvis duikt en zijn staart wuivend boven de golven steekt. Tot 3 maal herhaalt zich dit spektakel. Ondertussen krijgen we eveneens de gelegenheid om heel wat albatrossen en stormvogels te bewonderen. Een ervaring om niet te vergeten. De vele zeehonden op de terugweg zijn voor ons allen plots maar een fait-divers meer. En opnieuw als toemaatje nog enkele dolfijnen, maar wel iets verder weg. Die avond nog de grote finale 'douraq' - het Russiche kaartspel (zie dagboek Moskou-Irkutsk) dat elke avond werd gespeeld. En dan zit het erop...

Terug richting Christchurch. Nele en Tim zetten hun bagage af in een hostel, wij onze valiezen in ons hotel en daarna nemen we afscheid van de camper die mee voor een onvergetelijke reis heeft gezorgd. Als afscheid nog eens lekker op restaurant en dan snel naar het Torenhof, inderdaad weer een Belgisch café, waar we met voldoende Stella`s en Chimay`s ook nog Kim Clijsters de finale van de Australian Open zien winnen. De taxi was er veel te snel, het nieuwe afscheid (nu voor 7 maand) heel emotioneel, en toen Marina en ik vandaag op de luchthaven van Auckland aankwamen hebben we vergeefs gezocht naar de Kerstman met zijn vriendin. Naar het schijnt lopen die terug met hun grote rugzak nieuwe avonturen tegemoet.

Vele groetjes

Marina & Guido

REACTIES

Elke zegt 70 dagen 5 uur geleden:
amai ik krijg hier bijna de tranen in de ogen, zo`n emotioneel einde, ik vermoed dat deze 3 weken toch al wel zeker bij de hoogtepunten van jullie wereldreis zullen horen
de foto`s zijn prachtig, de verhalen meeslepend, deze reisbagage blijft jullie je hele leven bij
geniet, geniet en geniet en tot binnenkort xxx

Marina zegt 85 dagen 7 uur geleden:
Het was een onvergetelijke reis waar wij zeker van genoten hebben.
Het afscheid was vooral voor mij zwaar maar hierbij wens ik jullie nog veel plezier en een toffe reis toe.(een jaar gaat tenslotte toch snel voorbij hé,zegt men toch)Groetjes,mama

Hilde en Hugo zegt 85 dagen 8 uur geleden:
Marina en Guido, een leuk verhaal.mooie liedjes duren altijd te kort maar blijf de mooie foto`s bekijken en beleef terug de leuke en prachtige reis.rnNele en Tim geniet verder van jullie tocht we wachten op het volgende verslag.rngroetjes Hilde en Hugornrnrn

Chris Fret zegt 85 dagen 17 uur geleden:
Mooi reisverhaal, prachtige foto`s: alsof we er zijn bij geweest. Was het maar waar.
Ik hoop dat jullie genoten van het heerlijke weerzien.

wendy zegt 85 dagen 17 uur geleden:
wat een prachtig verhaal met veel prachtige en grappige foto`s ! thanks om ons dit toch een beetje mee te laten beleven ! big kisses