Genoeg cultuur, tijd voor actie!

Bovenstaande is gelogen en enkel bedoeld om u als lezer te lokken want we beginnen dit verslag met een uitstap naar Koya-san, een tempeldorp hoog in de heuvels ten zuiden van Osaka. Meer cultuur is vermoedelijk onmogelijk. Sinds we in dit deel van Japan zijn aangekomen worden we rond de oren geslagen met de naam Kobo Daishi. Deze priester (774-835) heeft een aandeel in zowat elke tempel uit de omgeving, en dat zijn er verdorie veel! Naast tempels bouwen vond hij ook nog de tijd eeuwige vuren aan te steken, een plezierreisje naar Korea te maken, 100 dagen lang op een rots te mediteren en meerdere vrouwtjes te 'redden'. Een voorbeeld voor ons allen!

Vele pelgrims eindigen hun reis in Koya-san omdat daar het belangrijkste boeddhistische kerkhof in Japan gelegen is. Met als hoogtepunt natuurlijk het graf van Kobo. Ook kan je hier de nacht doorbrengen in één van de vele tempels, en dat is dan ook de reden waarom wij hier zijn! We verwachten hier wat van het leven van een monnik te kunnen ervaren maar komen toch een beetje bedrogen uit. Bij het 'inchecken' toont één van de monniken ons onze kamer, en het eerste wat hij doet is de tv opzetten... Van een cultuurschok gesproken! Het bleek een teken aan de wand...

Hierna trekken we het dorp in. Er zijn hier heel wat tempels (de meeste om in te logeren zoals de onze) maar we zijn toch het meest onder de indruk van Oku-no-in, het kerkhof dat eigenlijk de helft van het dorp bestrijkt. Zoals wij het hebben begrepen geloven trouwe volgers dat Kobo Daishi niet dood is maar in zijn tombe zit te mediteren, wachtend op de komst van the future buddha. Aangezien Kobo de enige is die de boodschap van deze Messias kan interpreteren kan je er maar beter voor zorgen dat je in de buurt bent wanneer dit gebeurt. Dit is dan ook de reden waarom iedereen met een beetje faam (of geld) hier begraven ligt.

Terug in onze tempel zijn er geen monniken meer te bespeuren. We worden ingelicht door een broekventje in kostuum over het verdere programma. Na het avondeten (bijzonder smakelijk, dat wel) mogen we gebruik maken van het bad en de volgende ochtend worden we verwacht voor 10h00 te vertrekken. We kregen ook nog een traditionele Yukata, een kleed vergelijkbaar met wat we kregen om in het capsule hotel rond te lopen, maar dan traditioneler. Dat was het dan... We vroegen dan zelf maar hoe laat we de ochtendgebeden mochten bijwonen, immers dé hoofdattractie van zo'n tempelverblijf. Dat bleek dan om 06h30 te zijn.

Die ochtend maken we een kapitale fout door in Yukata ten ochtendgebede te verschijnen. Achteraf komen we te weten dat je eigenlijk niet veel onbeleefder kan zijn. Wisten wij veel, ons broekventje had ons hierover helemaal niets verteld. Gelukkig hadden we de dag ervoor een volledige Yen aan Kobo Daishi geofferd, hij zal het ons dus wel vergeven...

De volgende stop is Hiroshima. Vooraf zou ik hierover mogelijks enkele grapjes maken, maar na een bezoek aan het Peace Memorial Museum laat je dit wel achterwege. Een pakkend museum over een van de vreselijkste gebeurtenissen uit de historie. Eerlijk ook want ze gaan helemaal niet voorbij aan de fouten die Japan heeft gemaakt in deze periode. Vrede staat hier centraal, want dat is waar Hiroshima tegenwoordig voor wil staan. Vermeldenswaardig zijn de muren in het museum waarop alle telegrammen staan die door de burgemeester van Hiroshima werden verstuurd telkens een natie een kernproef heeft uitgevoerd. Wist u bijvoorbeeld dat de Verenigde Staten de laatste waren, nog geen 2 maanden geleden!!

Verder staat Hiroshima voor ons in het teken van sport. Zo bezoeken we de eerste ochtend (voor het museum) één van de nationale sporten... Keirin. Deze sport, een tak van het baanwielrennen, is hier vooral populair omwille van het gokken. Dit moesten we natuurlijk ook even proberen. 2 'wedstrijden' en 4 lege broekzakken later houden we het hier voor bekeken. Door een navigatiefout (schuldige onbekend) nemen we de tram in de verkeerde richting. En zo (en énkel zo!) komt het dat ons oog valt op een spandoek. Sumo komt naar Hiroshima, en nog wel de volgende dag!! Een meevaller want het officiële Sumo seizoen loopt maar tot het einde van de zomer. Het gaat om een demonstratietornooi, maar toch zijn enkele van de bekendste worstelaars van de partij... Er blijken nog tickets beschikbaar dus werd er niet langer getwijfeld! We verlengden ons verblijf in Hiroshima met 1 dag en kochten de tickets als 'extraatje', met een deel van het geld dat we voor ons vertrek van familie en vrienden hebben gekregen. Goed besteed vonden wij alvast! Niets leuker dan 2 dikzakken die elkaar een ring proberen uit te werken...

Na Hiroshima vinden we zelf ook dat het weer tijd wordt voor wat actie. De volgende dagen leggen we dan ook heel wat kilometers af per trein alsook benenwagen:

-We bezoeken Miyajima, een eiland vlakbij Hiroshima, voor zijn drijvende Itsukushima shrine & torii gate (erg mooi bij hoog tij in combinatie met een zonsondergang!) en vieren 's avonds Halloween in onze hostel. Voor 1000 Yen à volonté eten en drinken laten we in Japan niet liggen en zo komt het dat we na bijna 2 maand reizen nog eens met het gegeven 'lichte kater' te maken krijgen. Dat we de volgende ochtend om 7u30 onze volgende trein hadden hielp natuurlijk niet echt...

-We reizen naar Tottori in het noorden voor zijn zandduinen (een ontgoocheling na Mongolië) en beklimmen er in de buurt Mt. Daisen. Een vulkaan en de hoogste berg uit de regio (1729m). Het is dan wel geen Kilimanjaro, toch viel de beklimming ervan dik tegen!

-Vervolgens besparen we weer enkele Yen door een nachttrein te nemen naar onze volgende bestemming, Magome. Deze trein blijkt een rijdend hotel. Met onze railpass hebben we weliswaar geen recht op een bed, maar onze zitjes blijken eigenlijk slaapbanken te zijn. Meer dan voldoende voor een korte nachtrust in alle geval! Van Magome wandelen we een dikke 11km naar Nagiso, via Tsumago. Deze route staat bekend als één van de mooiste uit Japan. Niet geheel gelogen, maar naar onze zin toch iets te veel over asfalt en langs de plaatselijke snelweg... Overnachten doen we in Nagoya, één van de grotere steden in Japan. Hier gebruiken we voor het eerst een rijstkoker! Elke hostel in Japan had er zo minstens eentje staan, dus leek het ons het perfecte instrument om nog eens goedko(o)p(er) te koken. Een gerief zo'n rijstkoker... Aan te raden voor zij die houden van lekker plakkerige rijst! Ook voor culinaire tips kan je op onze blog terecht!

-Als laatste tussenstop voor Tokyo houden we halt in Kawaguchi-ko, een dorpje net ten noorden van Mt. Fuji. Er liggen 5 meren in de buurt waarvan je een goed uitzicht kan krijgen op de hoogste berg van Japan, bij goed weer tenminste. Dat valt dan reuze mee want de weergoden zijn ons al enkele dagen gunstig gezind. Het officiële klimseizoen voor Mt. Fuji is al een tijdje voorbij dus besluiten we dat een stevig fietstochtje rond 3 van de 5 meren in dit mooie weer wel moet volstaan. Aan een busrit tot het 'basiskamp' op de berg (hoger mag je enkel klimmen in Juli en Augustus) om daar dan wat foto's te nemen van halverwege de berg heb je niet veel, denken we dan. Op de trein richting Kawaguchi-ko ontmoeten we Manuel, een franse blaaskaak, die op typisch franse wijze altijd alles het beste weet. Vooral Nele heeft het niet voor deze eikel en vergeet al snel dat sommige woorden toch ook een beetje in het Frans te verstaan vallen... Nele is dan ook erg gelukkig wanneer blijkt dat hij in dezelfde hostel verblijft en zelfs dezelfde kamer als ons krijgt toegewezen! Veel last hebben we uiteindelijk niet meer van hem want hij wordt al snel beste vrienden met onze andere roomy, de Mexicaan met erg Mexicaanse naam, Pablo. Deze anders best wel toffe kerel had ze echter niet allemaal meer op een rijtje. Hij was nog niet zo lang terug van een poging de top van Mt. Fuji te bereiken. Gewapend met enkel slaapzak en een stuk plastiek tegen de koude heeft hij de nacht doorgebracht op meer dan 2000m hoogte. De volgende dag is hij bijna tot op de top geraakt (op sportschoenen!) maar deze heeft hij nooit gehaald omdat de laatste 100m té steil en ijzig waren, aldus zijn eigen klimmersverhaal. Vooral straf wanneer je weet dat er diezelfde dag een dode is gevallen bij het beklimmen van diezelfde Mt. Fuji. (ene Georg Straka, Oostenrijker en muzikant bij het Weense Philharmonische orkest?). Dit om maar even te benadrukken dat wij het wél veilig houden!

Grote gemeenschappelijke deler bij al deze wandeltochten werd het woordje Konnichiwa. Omdat we vroeger aandachtig naar Bassie en Adriaan gekeken hebben wisten we al dat dit 'goedendag' betekende, in het Japans. Japanners houden wel van een stevig partijtje wandelen en begroeten tegenliggers steeds op enthousiaste wijze (konnichiwaaaaaaaa). Alle leeftijden hebben we begroet, en het verwondert ons niet dat er in het echte hoogseizoen blijkbaar files ontstaan op de meest populaire wandelroutes.

Dan moesten we ons weer naar Tokyo reppen, onze Japan Railpass vervalt immers en belangijker nog, we hebben er een afspraakje...

Dieter , sommigen al bekend na zijn strakke optreden als dj/entertainer /knuffelbeer op ons afscheidsfeestje was voor werk (we moesten zeker zijn werkgever, Mitsubishi, even vermelden) in Tokyo en had er zelfs een vrije dag! Het werd Dieter's dag dus mocht hij het programma kiezen: een bezoek aan de keizerlijke tuinen, een lunch in de dichtstbijzijnde Burger King, een wandeling door de beruchte zwarte markt. Een toffe dag die we eindigden in de uitgaansbuurt van Tokyo, Roppongi. Iets voor de laatste trein moesten we jammer genoeg afscheid nemen. Dieter ging nog clubben in één van Tokyo's bekendste, Club Vanilla. Hier moesten wij echter voor passen, spijtig toch. We hopen van harte dat je hebt gescoord, Dieter! Bedankt voor de fijne dag!

Na het pijnlijke afscheid zal u wel begrijpen dat we de volgende dagen moeite hadden om ons te concentreren. We haalden het tempo fiks naar beneden om wat te bekomen van Japan en onze passage door Thailand toch al een beetje voor te bereiden. Ons bezoek aan Tokyo bleef zo beperkt tot de bekendste 'instituten'. Toch hebben we niet het gevoel dat we heel veel missen, voor het echte Japan moet je volgens ons buiten Tokyo zijn...

Tot in Thailand!

Nele & Tim

REACTIES

Jiri Moonen zegt 138 dagen 5 uur geleden:
Zeg Tim als ge het ooit tegen een sumo buikske wilt proberen dan kan ik u gerust wa jiu jitsu trukskes leren hoor.
Groetjes JIRI!!!!!!!!!

Filip de boeck zegt 164 dagen 13 uur geleden:
Nu al spijt dat één van uw opdrachten geen sumo-kamp was. Ne lange smalle Belg tegen een kleine heel dikke Jap moet een prachtig zicht geweest zijn.
Ik voel tevens de verplichting te melden dat er schrijftalent in je huist, je verslagjes lezen echt aangenaam.

Swaelen zegt 168 dagen 6 uur geleden:
Potjandorie, alweer een Burger King gescoord...\r\nWordt er trouwens aan skiën/snowboarden gedaan op Mt Fuji? Of andere bergen daar in de buurt. \r\nSchansspringen? Daar zijn zotte Japanners ook redelijk bedreven in, me dunkt.

wendy zegt 169 dagen 14 uur geleden:
Hey , zeg ik had ook is graag die leuke billekes in pamperbroekskes van de sumo\`s in levende lijve gezien ! nu thailand , ik denk dat je daarna wel genoeg tempels gezien gaat hebben voor de rest van jullie leven :) vergeet genen echte buddha te kopen in een tempel , kunt ge later in jullie wc zetten :) dikke kussen

Guido zegt 171 dagen 9 uur geleden:
Ge moogt gaan waar je wil, zonder ook maar iets af te spreken, maar Dieter is meestal wel in de buurt.

Sofie zegt 172 dagen 3 uur geleden:
Spannend spannend... Zeg Timmeke jij bent toch al wat kilookes kwijt he?? Zoek maar snel nog een burger king hoor ;), maar gaat je goed af zenne!
Jullie hebben precies wel al wat beleefd en al prachtige dingen gezien. Dikke kus van Zita!!!! En groetjes van Sven en mij

Marina zegt 172 dagen 8 uur geleden:
zoals je kunt zien;ik volg jullie op de voet.
Het ziet er wel heel leuk uit (ook het tussendoortje met Dieter) en zo te zien was Japan toch wel de moeite waard om te bezoeken hé.
Groetjes mama