Welgekomen in Japan blijven we welgeteld 1 dag in Tokyo. We doen niets noemenswaardig (buiten verloren lopen). De volgende dag vertrekken we richting de bergen.

Onze eerste daad op grondgebied Japan was het inwisselen van onze Japan Rail Pass. Zeg maar ons abonnement op de Japanse treinen geldig voor drie weken. Hiermee vertrekken we meteen richting het noordelijkste eiland van Japan, Hokkaido. Dit deel van Japan is bekend voor zijn Nationale Parken, onsen (warmwaterbronnen, Japanners houden ervan hierin te baden) en beren. We maken een tussenstop in Sapporo. Bekend van de Olympische Spelen in 1974 waarin skibelg Robert Blanchaer ongetwijfeld even goed deed dan onze delegatie in Vancouver 2010.

Hoogtepunt van deze dagtrip is de grootste tempel van de stad (tevens de eerste, maar zeker niet de laatste bezochte tempel in Japan!). We zijn getuige van een soort traditie waarbij 3, 5 en 7 jaar oude kindertjes zich in oude Japanse traditionele kledij hijsen en hierin poseren voor de camera van ouders en grootouders. Nele wordt wild en ontvoert het fototoestel voor een tiental minuten. Pret!

De volgende dag reizen we door naar Sounkyo, onze uitvalsbasis voor hopelijk enkele toffe wandelingen in het gebergte van het Daisetzusan National Park. 's Winters een skigebied, maar in de zomer en herfst een paradijs op aarde voor echte 'hikers'. Van uitzicht doet het ons alvast denken aan een dorpje in de Franse Alpen, zij het op heel kleine schaal. In de hostel ontmoeten we een koppel uit Londen en een meisje uit Frankrijk. Zij hebben er al een dag in het gebied opzitten en zijn niet bijster enthousiast. De meeste wandelroutes zijn afgesloten of door het weer of door gevaar voor, jawel, beren. Je kan eigenlijk enkel maar tot de top van de eerste, aangrenzende berg (Mt. Kurodake, 1984m) geraken, de rest van het gebergte is niet bereikbaar. Erger nog, voor de volgende dag voorspellen ze nog slechter weer waardoor zelfs de top van Mt. Kurodake gesloten kan worden. We besluiten het er toch op te wagen, in het gezelschap van het Londens koppel Rick & Beth. Na wat gesukkel in het begin hebben we rijkelijk laat door dat een begaanbaar pad wordt afgebakend door roze lintjes aan bomen (bij gebrek aan padvinders hebben we dit zelf moeten ontdekken). Vanaf dan vorderen we snel tot opeens het weer verslechtert. Eerst voelen we lichte regen, maar dat slaat snel om naar lichte sneeuw. Hoe hoger we klimmen, hoe heviger de sneeuw en wind ons parten speelt. Na net geen 2 uur bereiken we het zogenaamde vijfde station, tevens het eindpunt van een kabellift (deze weigerden we te nemen wegens te duur, en zelf wandelen is zoveel leuker). De route naar de top (station 8) is zoals gevreesd gesloten, dus dit is het eindpunt van onze wandeling. Licht ontgoocheld (maar toch enkele foto's mét sneeuw rijker) dalen we terug af naar onze hostel. Als troost wandelen we nog een klein half uurtje tot bij 2 watervallen waar we toch nog iets te zien krijgen. Lang blijven we hier niet want overal staan waarschuwingsbordjes voor beren en het wordt ondertussen al een beetje donker. Geen zin in een onverwachte ontmoeting met Bruintje na het zien van een opgezet exemplaar in het Tourist Information Center!

We bekijken de weersvoorspellingen voor het ganse eiland en al snel blijkt dat ook andere Nationale Parken geen optie meer zijn. We hebben pech met het weer, overal regen of sneeuw, met gesloten wandelroutes tot gevolg. We beslissen dan maar naar Kyoto te vertrekken en Hokkaido te laten voor wat het is. Door een slechte verbinding verspelen we ook nog eens bijna een volledige dag in Sapporo. Genoeg tegenslag om je goed humeur bij te verliezen. Dat is bij de schrijver van dit verslag dan ook gebeurd. De gezelligste reispartner ben ik de volgende dagen alvast niet geweest, insiders leven nu sterk met Nele mee... Gelukkig heeft ze me snel vergeven en vonden we in Kyoto de ideale stad om dat goed humeur weer terug te vinden.

Vooraf sprak Kyoto ons beiden erg aan en we nemen er dan ook 4 volledige dagen de tijd voor. We bezichtigen een hele hoop tempels (de één al indrukwekkender dan de andere), spenderen tijd in Japanse tuinen en proberen wat Hokkaido nachtmerries te verdrijven door in de omliggende heuvels rond te wandelen. Onze leukste belevenissen even chronologisch op een rijtje:

De eerste dag bezoeken we het zogenaamde 'Silver Pavillion'. Tof om zien maar op een kleine 20 minuten zijn we alweer buiten. Via opzoekwerk zijn we te weten gekomen dat je via een wandeling door de achterliggende heuvels tot bij een andere tempel kan geraken die we ook willen bezoeken. Wat ze ons niet verteld hadden was dat bijna de volledige route overspannen werd door spinnenwebben. Spinnen ter grootte van een hooiwagen bij ons, maar met een iets dikker en veel kleuriger lijf. Gezien vooral Nele geen al te grote fan is van deze diertjes (bij mij gaat deze grootte er nog nipt door, áls ze beloven op een redelijke afstand te blijven) heeft de wandeling net iets langer geduurd dan nodig. Spinnen zijn geen geheel achterlijke dieren en zijn pienter genoeg hun webben op zulke hoogte te spannen dat een mens al bijna moet springen om er door te lopen. Jammer genoeg doen ze dit op maat van een gemiddelde Japanner. Sommige webben konden we dan ook enkel limbo-gewijs passeren. Op de top van deze heuvel maken we onze eerste Japanse vriend die ons met veel moeite uitlegt dat hij per fiets (2 uur heen) vanuit Osaka is gekomen om de heuvel te beklimmen. Een mede-dagtripper met andere woorden. De brave man had ooit ook enkele maanden op Hokkaido rondgetrokken om er te vissen. Prachtige natuur volgens hem... Hartelijk bedankt om het er nog eens in te wrijven, omo!

Op vrijdag kunnen we getuige zijn van het Jidai Matsuri festival, aka Festival of the ages. Een stoet waarin zo'n 2000 Kyotanen de geschiedenis van hun stad uitbeelden. Ondanks het goede weer deden ze dit om welke reden dan ook niet met de volle goesting, eigenlijk de moeite niet om naar te kijken. Die ochtend bezochten we ook Nijo-ji, het kasteel van Kyoto dat ons toch meer aan een paleis deed denken. In de tuinen op dit domein zagen we een klas schoolmeisjes in uniform, ideaal om weer een opdracht te vervullen! Het enthousiasme van de klas, alhoewel begrijpelijk, stond in schril contrast met de deelnemers aan het festival.

Dat er ook in Japan een taalbarrière bestaat tussen ons en de lokale bevolking is een understatement. Vele japanners spreken weinig Engels en wij spreken al helemaal geen Japans. Toch doen ze allemaal enorm hun best je toch verder te helpen. Soms moet je echter bepaalde grenzen durven overschrijden. Het meest hilarische tafereel speelde zich af in een supermarkt. Toen we een verkoper maar niet duidelijk konden maken dat we enkel moesten weten of die bepaalde groente nu spinazie was of niet, stonden we met onze rug tegen de muur. 'Popeye?' probeerden we dan maar, en toen werd het de verkoper allemaal duidelijk. 'YES Popeye'... Bangelijk!

Na Kyoto koppelen we nog een daguitstap naar Nara, een vroegere hoofdstad van Japan (ok, de meeste steden hier in de buurt zijn ooit wel een keer hoofdstad van Japan geweest, maar Nara is toch wel de bekendste). We zijn vooral onder de indruk van het grootste bronzen beeld ter wereld in de Todai-ji tempel. In deze stad lopen er overal 'wilde' herten vrij rond. We vonden het leuk ze te fotograferen (vooral de kleintjes, schattig!), maar toen ze iets te veel interesse vertoonden tijdens onze lunch vonden we ze al iets minder tof.

Als laatste tussenstop in deze regio houden we halt in Osaka. Na de sightseeing hebben we hier 's avonds sushi gegeten. Op een lopende band kwamen verschillende soorten voorbij je tafel gerold. Voor de ongeduldige tafelaar had je ook nog een touch-screen scherm waar je alles kon bestellen, steeds met Engelstalige uitleg, handig! De sushi beviel ons heel erg. Ook deden we moeite om zoveel mogelijk 'andere' dingen te proeven. De rauwe octopus op een bedje van rijst was eigenlijk de minste der sushi, voor de rest niets dan lekkere hapjes gegeten. Die avond sliepen we voor de verandering eens in een Capsule Hotel. Hier hadden we al heel wat over gehoord en gelezen en stond zeker op ons to-do lijstje voor wat betreft Japan. Na het betalen van je 'kamer' werd je naar de kleedkamer gestuurd (mannen en vrouwen strikt gescheiden!) Hier mocht je een pyjama aan waarin je blootsvoets het hele hotel door mocht paraderen. Voor het slapengaan had je nog verschillende relax-mogelijkheden. Wij opteerden voor de onsen en sauna, kort gevolgd door het bekijken van een samenvatting van enkele wedstrijden uit de Premier League. Het restaurant, de games corner en de manga comics lieten we links liggen (wegens extra te betalen). Slapen dan maar. Het comfort in deze verijdelde doodskist viel beter mee dan verwacht. Enige jammere was dat deze toch niet helemaal geluidsdicht waren. Nele werd gewekt door enkele luidruchtige laatkomers en ikzelf had de pech de kamer te delen met een luid snurkende medemens. Toch meer dan de moeite waard zo'n Capsule Hotel!

Het volgende verslag hopen we te kunnen uitpakken met een overnachting in een tempel, een bezoek aan Hiroshima, het beklimmen van een actieve vulkaan en uitzichten op Mt. Fuji, den Baraque Fraiture van Japan als het ware....

Zoenen

Nele & Tim

REACTIES

Marjan Robrechts zegt 175 dagen 3 uur geleden:
Neliee!
Ik heb mij het afgelopen uur helemaal upgedatet over jouw avonturen, en echt één woord :BANGELIJK!!!
Ik moest deze week aan jou denken bij het zien van WITTE Oreo`s in de winkel jeeees ze zijn eindelijk geinfiltreerd in België,haha, en ik zend er denkbeeldig graag even naar jou!!!
Dikke kuss meid en geniet er van!

van gulck dirk zegt 175 dagen 6 uur geleden:
nele tim
prachtige verhalen van jullie tof weergegeven volg u en tim en wensen jullie beiden veel plezier en genot in de volgende ondekkingen
dirk en miek en de kinderen

Elke zegt 178 dagen 5 uur geleden:
idd weinig reactie op jullie blog, sorry daarvoor! ik lees jullie verhalen echt wel hoor maar vergeet dan een reactie te plaatsen, bij deze dan, mijn eerste; eerst en vooral complimenten met de schrijftalenten van Tim en Nele, boeiend en met de nodige humoristische toetsen, de foto`s zijn ook altijd heel leuk, zo kunnen we ook meegenieten en vergeten we ook niet hoe jullie er uit zien ;-)
Jiri en Ranee vinden jullie verhalen te lang maar ik ga hen toch ook aanporren om af en toe iets te plaatsen, we missen jullie maar langs de andere kant zijn er ook al 2 maanden voorbij, geniet nog van elke moment en Tim, lief zijn voor Nele hé, heel veel groetjes en tot binnenkort!

Swaelen zegt 182 dagen 3 uur geleden:
Of wat zo mogelijk nog vreemder is, niemand die de moeite neemt om Nele via deze weg moed in te spreken of te bejubelen voor het doorstaan van meerdere dagen (heb ik dat goed gelezen?) samen met een slecht gehumeurde (dat moet een understatement zijn) Moonen.
Nele bij deze, respect.
Ook nog in de kantlijn: 2 can play that game, Burger King Uxbridge, check!

Een insider, dicht familielid, ge kunt het wel raden.. zegt 182 dagen 4 uur geleden:
Hoe komt dat er van de, op dit ogenblik 65 lezers, maar 4 zijn die een reactie sturen ? Ik veronderstel dat de schrijver al zijn moeite om ons op de hoogte te houden, wel graag beloond ziet, niet ? Dus houdt u niet in, en laat ons, maar zeker Nele en Tim meegenieten van ieders commentaren.

betty zegt 182 dagen 14 uur geleden:
echt fantastisch om geregeld een reisverhaal van jullie te lezen! ik kan alleen maar beamen wat Wendy zegt; geen capsulehotel voor mij!
dikke kussen van nonkel Andre en mezelf.

liesbet zegt 183 dagen 10 uur geleden:
Nele, herinner je je Oscar nog die ik je voorstelde in Tignes paar jaar terug?? Robert blanchaer is zijn papa en jaren mijn skileraar! wala zie, de wereld is weer klein!
Lies+

Lies zegt 187 dagen 7 uur geleden:
Ja Nele, dat je het maar weet dat ik sterk met u meeleef ;-).
Verder merk ik nu al het verhaal van Popeye als het fait divers tot nog toe. Laat er nog maar komen...

wendy zegt 187 dagen 14 uur geleden:
het is echt fantastisch om tijdens mijn lunch door het lezen van jullie belevenissen op wereldreis te zijn ! en goedkoop :) merciekes en amai jullie hebben zeker geen claustrofobie want ik heb ooit zo`n capsule hotel gezien op tv en voor mij geen optie ! dikke kussen van ons drietjes ! aja en cosi